Moet ik me schamen, als ik de sterfdag van mijn vader vergeten ben en er dus totaal niet meer aan heb gedacht mijn moeder te bellen?

nee daar hoef je je niet voor te schamen dat heet verwerking

Ja!

Toegevoegd na 2 minuten:
En dat noemt men: 'betrokkenheid',
zeker tegenover jouw moeder!

Herkenbaar. Het was afgelopen november 6 jaar geleden dat mijn vader is overleden en ik dacht er ook pas 3 dagen later aan. Ook zijn verjaardag wil er wel eens bij inschieten (dat was al een paar jaar eerder zo).
Gelukkig snapt mijn moeder dat ik ook gewoon een druk leven heb en dat het inderdaad (zoals mijn voorganger zegt) een vorm van verwerking is.

Nee hoor, je hoeft je niet eeuwig te laten bepalen door DE sterfdag van je ouders. Gelukkig leef je ook verder en ben je in beslag genomen door het leven nu. Misschien is het voor je moeder moeilijker te verwerken dat je niet belde.
Mijn moeder begreep het wel en eiste niet van mij dat ik haar belde. Ik gaf haar de eerstvolgende keer als ik haar zag een knuffel en verwende haar.

Dat ligt er maar net aan of je:

Een goede band met je vader had.

Betrokken bent geweest bij zijn sterfbed en overlijden.

Vergeetachtig bent qua data of niet.

Zijn overlijden zo'n trauma voor jou is geweest dat je het verdrongen hebt.

Kortom: Ga bij jezelf eens na wat de oorzaak zou kunnen zijn dat je het 'zomaar' vergeten bent.

En.....laat je geen schuldgevoel aanpraten.

Daar hoef je je niet voor te schamen..dat gebeurt en dat komt omdat je het nu verwerkt hebt.Het gemis blijft en regelmatig denk je eraan terug,maar..begrijp mij nu niet verkeerd..er zijn dagen,weken dat je niet aan je vader denkt.En dat is maar goed ook,want de herinneringen aan je vader kunnen je veel verdriet doen..en je leven gaat gewoon door,er moet nu ook ruimte zijn om weer overal van te genieten,zonder steeds herinnerd te worden aan nare periodes in je leven...voor je moeder ligt het anders,zij leefde jaren met je vader,en de sterfdag ligt in haar geheugen gegrift,maar ze neemt het je niet kwalijk hoor,dat het je ontschoten was....

Nee ervoor schamen hoef je niet, wel is het voor je moeder jammer dat je er niet aan gedacht hebt, maar een belletje of bezoekje een dag later is ook goed.
De verjaardag van je vader zit in je hoofd, die ken je al je hele leven, zo'n sterfdag is anders.
Noteer hem vervolgens gewoon in je agenda, dat maakt het makkelijker om te onthouden.
Uit ervaring weet ik dat die dag, voor je moeder, toch moeilijk blijft, ook na 7 jaar.
Maar ze zal best begrijpen dat je de dag vergeten bent, dat kan altijd gebeuren.

Nee je hoeft je niet te schamen maar het is niet zo leuk voor jou moeder. Daarom raad ik je aan . Bijna iedereen heeft een verjaardagskalender in de wc hangen zo ja jij ook schrijf dan je vaders sterfdag met een kruisje erachter
op je verjaarskalender dan kunnen anderen ook zien wanneer jou vader is overleden .

Waarom jij je zou moeten schamen is mij een raadsel.Vergeten is voor zover ik weet menselijk.

Belangrijk is dat je af en toe echt met respect, weemoed en dankbaarheid aan hem denkt. Dus zeker niet schamen , als je moeder dat wel belangrijk vindt dat je die dag belt, zou ik het eerlijk vertellen zoals het is.

Uiteraard hoef je je hiervoor niet te schamen. Dit zal in de toekomst steeds vaker gebeuren.

Toen mijn vader overleden was, vergat ik die eerste jaren deze datum niet. Mijn moeder was op die dag altijd erg emotioneel. Toen ik later die dag wel begon te vergeten, voelde ik me daar eerst best schuldig over. Maar mijn leven ging gewoon door: Ik had het druk met kinderen werk, afspraken etc. Ik merkte ook dat de sterfdag van mijn vader mij niet zoveel zei. Ik heb dat mijn moeder op een gegeven moment ook uitgelegd. Ik heb verteld dat ik mijn vader nooit zal vergeten en de goede herinneringen koester.

Mijn vader is inmiddels 28 jaar geleden overleden. Voor mijn moeder is zijn sterfdag nog altijd een dag die zij herdenkt. Ik krijg ook meestal wel achteraf te horen dat ze die datum weer verdrietig is geweest. Kennelijk heeft mijn moeder de behoefte om die dag elk jaar weer te rouwen en heb ik die behoefte niet.

Ik denk best nog vaak aan mijn vader. Op zijn verjaardag denk ik elk jaar aan hem. Ook bij speciale gebeurtenissen in mijn leven bedenk ik vaak dat het jammer is dat hij dat niet heeft mogen mee maken. Door mijn verhalen weten ook mijn kinderen wie mijn vader was en hoe hij in het leven stond.
Voor mij zijn de herinneringen aan hoe mijn vader was veel belangrijker dan zijn sterfdag. Dat is voor mij slechts een datum.

Als ze er boos over is, geef haar gelijk, het heeft geen zin hierover te discusseren. Daarnaast kun je zeggen dat voor jou blijkbaar de datum van zijn sterfdag langzamerhand naar de achtergrond verdwijnt, niet het sterven van hem en zeker niet zijn leven!

Mocht je haar niet alsnog hebben gebeld, gewoon doen en vraag wat je moeder ervan vindt dat je er niet aan gedacht hebt en zeg ook wat je er zelf van vindt dat je er niet aan gedacht hebt.

Als het voor haar nog heel belangrijk is, is het fijn als ze kinderen heeft waar tegen ze op zo'n dag kan vertellen, waar ze aan denkt. De meeste mensen zullen vinden dat het achter haar ligt, maar de enige die dat echt mag bepalen is zij zelf.

Het ligt er een beetje aan hoe oud zij is, maar als zij merkt dat jullie verder gaan en de sterfdag los (durven) laten, dan gaat zij zich langzamerhand wellicht ook meer richten op de toekomst.

Je hebt het 6 jaar niet vergeten en 1 jaar wel. In dat geval hoef je je niet te schamen. Als je het al die jaren zou hebben vergeten en je hebt een goede relatie met je moeder, dan zou je je wel moeten schamen. Wel moet je je moeder laten weten dat het je door het hoofd geschoten is. Noem daarbij geen goedkope redenen (ik had het zo druk), dat verslechtert de zaak alleen maar. Gewoon, je hebt het vergeten en het zal niet weer gebeuren.
Vervolgens schrijf je de datum het in je agenda, die natuurlijk elke dag raadpleegt, zodat je veilig stelt dat je het ook inderdaad niet meer zal vergeten. Sterkte.