Zijn voor het schrijven van een biografie dezelfde literaire kwaliteiten vereist als voor een roman?

Wat voor boek je ook schrijft, een literaire vereiste is dat je het boeiend kunt schrijven en de grammatica beheerst.

Voor een roman is alleen een creatievere geest nodig met veel fantasie dus, omdat het verhaal meestal fictief is.
Een biografie zijn meestal vaststaande feiten die op papier gezet moeten worden, hiervoor heb je niet veel fantasie nodig, alleen inzicht en een soort tijdslijn heb je echt nodig.

Toegevoegd na 8 minuten:
Als je het zo bekijkt is er dus voor een roman iets meer nodig. Hier moet je het verhaal verzinnen en een verhaallijn aanhouden om er een boeiend verhaal van te maken. Ook moet je gevoelens goed kunnen beschrijven, zodat de lezer als het ware voelt welke gevoelens er spelen. Dit geldt natuurlijk ook voor een biografie. Ook hier moet je gevoelens verwoorden, maar in dit geval gaat het om het leven van een bepaald persoon en een karakter hoef je er niet voor te verzinnen, dat staat al vast. Zodra je er dingen omheen gaat verzinnen, dan is het geen biografie meer, maar neigt het naar een roman of tragedie of...whatever jouw fantasie dan toelaat.

Ik zou zeggen: biografie en roman verhouden zich vergelijkbaar tot documentaire en film. Het ene geeft feitelijkheden, de ander fictie.

Of de kwaliteiten vergelijkbaar zijn? Ik zou zeggen van ja, en dat baseer ik op 't feit dat er enorm boeiende documentaires zijn gemaakt waar een fictief verhaal in verweven zit waardoor de feitelijkheden makkelijker te verteren zijn. Een voorbeeld is: Space Odyssey: Voyage To The Planets
(staat op youtube ergens)

Als je een biografie schrijft over iemand, dan kun je heel letterlijk te werk gaan en 't hele levensverhaal precies zo opschrijven zoals 't verteld wordt door de persoon over wie 't gaat. Als je echter wat creatiever te werk gaat probeer je het wat smakelijker te maken door meer in de emoties te duiken, door de omgeving te beschrijven waarin de persoon leeft.

Een voorbeeld: iemand (waar gebeurd, zeg maar dan eh) koopt een staatslot omdat 'ie echt geld nodig heeft, hij staat op de rand van bankroet. Beetje wazige actie natuurlijk om dan een lot te kopen, maar goed. Als die persoon jou vertelt dat 't heel spannend was, die avond voor de tv, dan is dat feitelijk correct. Schrijf je 't ook zo op dan is 't feitelijk correct, maar is 't dan nog leuk om te lezen?
Wat nu als je de focus legt op z'n gezin! Hoe beleefde z'n vrouw dit alles, heeft ze gedreigd om 'm te verlaten als 'ie bankroet gaat? Gaan z'n kinderen dan met z'n vrouw mee verhuizen? Zitten ze te trillen en te vloeken op 't bankstel voor de tv? Kortom, dat 't spannend is laat je dan zien, niet door te zeggen dat 't spannend is, maar door dingen te tonen die 't spannend maken, liefst dingen waar veel mensen zich mee kunnen identificeren. "Show, don't tell" noemen ze dit principe.

Kortom, al die extra's: de aankleding en de sfeerbeschrijvingen vereisen wel literaire competenties.