Zijn we echt gelukkig of denken we ons gelukkig?

wat ik in mijn omgeving zie bij 80-plussers, is dat ze steeds minder kunnen, en steeds meer afscheid moeten nemen.
afscheid van vrienden en leeftijdgenoten, afscheid van hobby's, afscheid van veel wat ze konden, maar niet meer kunnen.
deze mensen zou ik niet direct ongelukkig willen noemen, maar wel berustend, na diverse fases van ontkenning en boosheid te hebben doorlopen.
ze zijn er wel klaar mee.

veel ouderen verlangen misschien nog terug naar vroeger, en hebben nu geen uitzicht meer op iets moois en weten dat het einde nadert wellicht, misschien kunnen ze nog gelukkig zijn met iets kleins, of het zien van de kleinkinderen, al laten ze dat niet altijd blijken.
verder is geluk voor een ider iets anders, de een is gelukkig met een zonnetje of een lekkere kop thee, de ander pas als die een mooi huis of auto heeft.

geluk is verder iets waar je niet naar moet zoeken, geluk zit in je en overkomt je

Mijn vader verlangt ook naar de dood. Althans, hij vindt het niet erg als hij er morgen niet meer zou zijn. (hij is niet depri!!!)
Hij is 75 en vindt zelf zijn leven 'als voltooid'. Hij heeft niets meer te wensen en is gewoon tevreden. Hij is gelukkig maar klaar ermee.
Voor mij als dochter zijnde heb ik hem nog graag een aantal jaartjes bij me maar ik snap hem volkomen.

Ik ben van mening dat het geluk,dat je bezit als je gezond bent.
Geestelijk en lichamelijk,niet eens weet te respecteren omdat je de andere kant niet kent.
Oud worden in geestelijk verwarde toestand,lijkt me vreselijk,ook al weet je misschien niet beter en krijg je niet alles meer mee.
Aan de andere kant geestelijk goed in orde ,maar lichamelijk niks meer kunnen is ook vreselijk.
Maar we zullen er aan moeten wennen,want ontkomen er allemaal niet aan om ouder te worden.

tevredenheid koop je bij ikea, geluk word je deels gegund. gelukkig zijn is geen maakbare state of being mijn inziens. je kan wel dingen doen die aan geluk bijdragen maar de zelfhelp/dr phil cultuur waarin gelukkig zijn als een product placement word gebracht maakt me altijd wat kriegellig.

ik denk dat we tevredenheid ofwel de absentie van labiliteit vaak bewust of onbewust verwarren met gelukkig zijn. moet wel gezegd dat tevredenheid niet onderschat moet worden. liever een leven lang tevreden dan deels intens gelukkig deels oprecht ongelukkig.

maar er is een gevaar van een grote paradox als je heel hard op zoek gaat naar geluk. om een materieel voorbeeld te gebruiken: je bent hartstikke blij met je 3rde hands koffiezetapparaat, todat je de senseo voor het eerst zag. eenmaal de senseo in huis hebbend komt nespresso met een hippe cup machine. het moment dat je de nespresso nodig hebt om je koffie lekker te vinden ben je tegenstijdig bezig. een nespresso is leuk maar als een ouderwets koffie apparaat opzich niet voldoende is zal de nespresso dat op den duur ook niet meer zijn.

Ouder worden is een behoorlijk ingewikkeld proces omkleed door angsten en onzekerheden. Het wegvallen van de vertrouwde omgeving, het uitvallen van steeds meer functies en het afhankelijk worden van de medemens.
Machteloos moeten toezien hoe eens zoveel van dingen kon worden genoten maar de steeds meer als een last gaan werken.
Het moeten toegeven dingen niet meer te kunnen (volhouden), vaak last hebben van allerlei kwaaltjes en opstakels.Geen zicht meer hebben op toekomst alleen nog verleden.
Al met al nogal wat redenen om van tijd tot tijd als oudere ongelukkig te zijn.

We denken ons gelukkig.

Volgens mij kun je niet gelukkig zijn. Je kunt je wel ergens door gelukkig voelen. Het is een gemoedstoestand die tevredenheid overstijgt.

Je kunt over iets tevreden zijn, wanneer het aan je wensen / verwachtingen voldoet. Wanneer iets je wensen / verwachtingen overtreft, dan voel je je gelukkig.

Wensen en verwachtingen zijn dingen die je zelf moet bedenken, dus:

We denken ons gelukkig.

De link tussen je vraag en het voorbeeld van de oude mensen ontgaat me een beetje. Wat ik me wel kan voorstellen is dat hun manier anders kan zijn dan die van ons. Wij zijn nu heel bewust bezig met dingen als gelukkig zijn. Daar was vroeger allemaal geen tijd en aandacht voor. Nu hebben ze tijd zat. En waarschijnlijk hadden ze nooit verwacht dat het eind van hun leven er zo zou uitzien. Ja, daar kun je nogal ongelukkig van worden. En van hen kun je niet verwachten dat ze hun manier van denken (zoals wensen en verwachtingen) nu gaan omgooien.

Gelukkig zit het leven zo in elkaar: wanneer je ouder wordt moet je steeds meer afscheid nemen: van je gezondheid, van je zintuigen, van je vrienden (die ook oud worden en sterven), van veerkracht in lichaam en geest, en ook vaak van je vertrouwde woonomgeving. Op den duur voelt het leven dan ook wel erg kaal aan en ga je naar het einde ervan verlangen. Gelukkig kun je dan best nog wel zijn, maar alleen als je accepteert dat het nu eenmaal zo is en je, zoals je al zegt, het beste er van maakt. Maar het totaalplaatje maakt wel dat de dood vaak als een bevrijding ervaren wordt, wat je meestal niet zegt als iemand van veel jongere leeftijd komt te overlijden...

Onze natuurlijk staat is geluk, ons ziel kent alleen geluk maar met het manifesteren van een materieel lichaam is er een wil, een behoefte te ontvangen wat wij ego noemen. Wij hebben het nodig om te kunnen leven maar op een absurd wijze heeft deze instrument het controle over ons leven genomen.
Vooral in de westerse "moderne" maatschapij zijn mensen slaaven van hun ego geworden, en zo kijken veel mensen naar senioren net zoals ze naar een oud TV van 10 jaar geleden of een mobile van 5 jaar geleden kijken terwijl "primitieve" matschapijen kijken op naar hun senioren als bron van wijsheid en als bewaarders van hun culturele identiteit.