Is een mens in staat om zoiets te vergeven?

Ik weet niet of het beter is om altijd te vergeven.
Je kunt ook alleen vergeven als je dit echt zo voelt. Als je zegt dat je iemand vergeeft en je voelt het niet, doe je het dus wel voor een ander.
Zeker om dit soort heftige gevallen, waarbij je de daders niet face to face in je dagelijkse leven hebt, weet ik niet of het zo nodig is om te vergeven.
Ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Maar zoals je zelf al zegt, dat weet je pas als je zelf in zo'n situatie zit.

vergeven kan ik wel , maar vergeten kan ik nooit.
dit heeft trouwens niks met oorlog te maken ofzo.
gewoon persoonlijke dingen.

Het verschilt gewoon per persoon. Vergeven is niet iets wat je forceert, of bewust doet. Je kunt het nog zo graag willen, maar pas als je ergens onbewust rust in hebt gevonden ontstaat vergiffenis. Dat kan in 1 situatie bij de ene nooit komen, terwijl een ander er na weken al 'overheen' is.

Alles in en om je heen, je omgeving, je cultuur, je karakater, je temperament, je intelligentie (hoog is niet noodzakelijk beter, het is slechts een van de vele variabelen in deze), je geloof, je buffer (partner, vrienden), je psycholoog, je conditie, je gezondheid, je etc., alles speelt een part in hoe snel en hoe grondig je in staat bent te vergeven.

Je kunt ook niet van iemand verwachten iets te vergeven. Je kunt er hooguit op hopen. Je kunt iemand helpen iets te vergeven, door te helpen iets te verwerken, of je excuses aanbieden als dat van toepassing kan zien, maar je kunt het niet afdwingen. Dit, omdat het voor een groot deel in je onderbewuste afspeelt...

In tegenstelling tot piraatje: vergeten kan ik het wel, maar vergeven nooit. Ik ben ooit in mijn jeugd in een RK ziekenhuis in Haarlem onzedelijk betast door een broeder, broeder Jozef, ik heb het hem nooit vergeven, maar ik denk er nooit aan. Maar als ik eraan denk wordt ik wel weer vreselijk kwaad. Ik was toen werkelijk doodziek en meneer moest zo nodig zijn handen laten wapperen.
Waarom zou ik die man vergeven, terwijl ik hem dood wens.

Ik heb ook oorlogservaringen, ook die ben ik 'vergeten', maar als ze weer bovenkomen, dan komt ook de woede en de machteloosheid weer boven. Vooral tegen het verschijnsel oorlog, door oude mannen op gang gezet en de jonge mannen met hun leven betaald.

Laatst was ik op Kembang Kuning, ereveld in Indonesia, waar mijn broer ligt, die is omgekomen bij de gevechten in de Javazee. 20 jaar en die nog nooit iets van vreugde in zijn leven gekend heeft; de vader van mijn partner ligt er ook, ook omgebracht door de Japanners in een kamp, 24 jaar en nog nooit zijn zoon gezien. Op zo'n ereveld kun je hele trieste en emotionele dingen meemaken. Vergeten is meer verdringen en van vergeven is geen sprake, ook al niet omdat je niet precies weet wie de dader is.

Toegevoegd na 4 minuten:
Vergeven hangt samen met berouw. Het eerste wat de dader doet is ontkennen. Denk maar aan Mgr Gijsen(de klager heeft mij het verhaal zo'n 40 jaar geleden verteld en het was zeer geloofwaardig)

Sommige mensen kunnen het.
Sommige mensen koesteren hun littekens en pijn maar zijn in staat toch zodanig in het heden te leven dat er een bepaald niveau van vergeving is.
Sommige mensen kunnen het niet - mijn vader bleef fanatiek 'anti-mof' en dat is nooit overgegaan.

Om begrip te hebben voor zulke dingen, hoef je niet zelf hetzelfde meegemaakt te hebben. Maar als je ziet dat iemand het zichzelf moeilijk maakt door te wrokken en te broeden op wat er gebeurd is en zichzelf daarmee belemmert, mag je daar wel wat van zeggen - alleen moet je dan inderdaad oppassen voor een soort jij-bak als 'Jij weet niet wat ik doormaak'. (Dat is natuurlijk ook zo, maar dan nog kun je misschien juist wel zien dat iemand niet verder komt.)

Vergeven is toch ook niet altijd nodig ?
Iemand heeft mij in mijn leven ooit iets geflikt en dat is onvergefelijk; die heeft me m'n kinderen voor altijd afgenomen.
Diegene heeft geluk dat het strafbaar is, anders zou ik haar in stukken snijden zonder ook maar met m'n ogen te knipperen.
Vergeven ?
Never en nooit.
Vergeten ?
Never en nooit.
Dus het antwoord is nee.

Vergeving is de allerlaatste fase in het herstel van een trauma of andere geestelijke verwonding die je hebt opgelopen.

Het is zoiets als het gips dat eraf gehaald wordt als je gebroken been weer helemaal genezen is. Dat gips haal je er toch ook niet voortijdig af? Nee, er moet een arts aan te pas komen, er worden röntgenfoto's gemaakt, die worden bestudeerd en pas als de arts het zegt, mag je naar de gipskamer om het te laten verwijderen. O ja, en dan kun je nog niet meteen de marathon lopen. Eerst oefenen, toch?

Een gebroken been is zichtbaar en dus gemakkelijk te begrijpen. Trauma's zijn niet zichtbaar, maar hebben dezelfde zorg nodig. Misschien wel meer, omdat je van je hart (en dan bedoel ik natuurlijk niet die bloedpomp) geen röntgenfoto kunt maken.

Dus zomaar tegen een getraumatiseerde zeggen dat ie moet vergeven is ongeveer net zo dom als met een cirkelzaag het gips eraf halen als je been net gezet is.