Waar heb je nog medelijden mee en waarmee niet?

Ja, met zo iemand kan ik wel medelijden hebben. Maar dan vooral om het feit dat hij er voor heeft gekozen om er op zo'n verkeerde manier mee om te gaan, in plaats van constructief te worden en juist te zorgen dat anderen niet zo'n rotjeugd als hij zouden hebben.

Het is vooral het idee dat hij zo diep gezonken is om tot zulke vreselijke daden te komen dat medelijden opwekt. Maar het kan zijn daden absoluut niet goedpraten.

Goede vraag. Waar liggen grenzen? Wat raakt je, wat niet?

Wat we weten van de zaak Detroux en de zaak Fritzl maakt het heel lastig om nog wat anders dan afschuw, boosheid, verontwaardiging etc. te voelen.

Sommige mensen zijn slachtoffer en verworden tot daders. Er zijn vast mensen die zullen beweren dat iedereen de keuze heeft om geen dader te worden maar dat geldt m.i. alleen vanaf een bepaald niveau van zelfinzicht.

Toegevoegd op 11-05-2009 01:07:05
Om medelijden te hebben moet je je met iemand kunnen identificeren. Met de slachtoffers en hun naasten was dat niet moeilijk. Om je met Dutroux te kunnen identificeren volstaan wat droge feiten niet. Die gaan niet onder de huid. Elk jaar in mei kijk op de Duitse tv naar documentaires over de holocaust. De droge opsomming van aantallen wekt bij geen medelijden op. Pas als de beelden van mensen en hun verhalen komen raakt het je.

Het klinkt misschien hard, maar ik vind niet dat een slechte jeugd een reden mag zijn om op latere leeftijd de meest vreselijke dingen uit te gaan halen. Iedereen die met zijn jeugd/gevoelens/verleden in de knoop zit kan een verwijzing krijgen voor een gesprek bij een psycholoog. Ik zeg niet dan zulk soort mensen zich niet moeten aanstellen, maar ik weet zeker dat ze met de juiste begeleiding in ieder geval normaal kunnen functioneren in de maatschappij.

Sowiezo lijkt het mij dat als je in je jeugd misbruikt bent je waarschijnlijk wel weet wat voor impact dat heeft op je leven; dus waarom zou zo iemand de volgende generatie met zo'n zware last willen opzadelen?
Ik heb geen medelijden met mensen die de meest schrikbare dingen uithalen met zwakkeren in de samenleving of met dieren.

Medelijden kan twee dingen zijn, die niet door elkaar gehaald moeten worden... Medelijden kan verachtelijk zijn... Maar het kan ook door begrip komen en dan is dat meer compassie... Compassie komt uit begrip, medelijden uit verachting...
Als je kunt invoelen en je snapt de opwelling van onmacht in Karst Tates afgelopen koninginnedag dan scheurt het je hart in smithereens (ontelbare kleine stukjes)... En wat er in energie gebeurt is het volgende... In de man is het niet tot een oplossing kunnen komen en hij blies in zichzelf iets op... Hij heeft het niet opgelost en zal dat in het lijf van Karst Tates ook niet meer kunnen en wij als maatschappij moeten dat nu voor hem doen... Wij moeten allemaal die er weet van heeft of getuige van geweest is de probleem-explosie van Karst oplossen, door allemaal een stukje trauma voor onze rekening te nemen en te verwerken... Dat is een terreurdaad, hij had zogenaamd de keuze om het op te lossen, maar deed dat niet, wij moeten dat voor hem doen of we willen of niet... Wij moeten het probleem dat Karst niet kon oplossen allemaal op onze eigen manier oplossen... Maar als je dit snapt en zo voelt wat in hem tot ontploffing kwam net voordat hij op het gaspedaal trapte en niet meer kon stoppen, dan komt compassie kijken in die individu die dat snapt...
Of dat nu spiralen zijn negatief of positief, dat weet ik dan weer niet... Ik weet dat het beweegt en dat ik nimmer een balans kan opmaken, wanneer kan ik een balans opmaken? nooit toch. Het leven is geen organisatie zoals een winkel die jaarlijks een balans opmaakt...
Ik heb heel veel medelijden met Karst Tates en dan bedoel ik compassie, ik kan me helemaal in hem verplaatsen en ik heb dat dezelfde dag nog gedaan hier op GV, ik werd afgemaakt door wat ik zei, omdat het niet begrepen werd... Ik kan je zeggen dat Karst totdat hij de grens overschreed een voorbeeldig Nederlands staatsburger was, die aan alles waar hij aan moest voldoen, wilde voldoen en ook voldeed...
En dat nu is het verontrustende, iedereen, maar dan ook iedereen is een potentiële aanslagpleger, en samen met het enorme aantal van personen die zomaar plotsklaps uit de rede vallen, is het gevaar enorm... Daarom en ik schrijf het hier voor het eerst, Koninginnedag is voorbij, dat komt nooit meer terug... Het zal achter de schermen, veilige ramen enz enz gebeuren, nooit meer zoals het was spontaan in het openbaar... Het is voorbij met de openheid...
Ik heb compassie met iedereen... Geen keuze, ik moet vanzelf zo...

Ik denk dat ieder mens die iets verschrikkelijks doet in zekere zin meelijwekkend is, omdat ik het zie als gedragsstoornis die om een of andere reden is ontstaan.
De hersenen zijn zeer complex en er kan van alles mis gaan wat tot "waanzinnig" gedrag leidt. Ik zie het als een soort (sluipende) ziekte die (nu) alleen kan worden waargenomen vanuit het gedrag van de persoon.
We sluiten zieke mensen op, omdat we geen alternatief hebben.

Het is onmogelijk voor mij om iemand "anders" te beschuldigen, alles wat ik over een ander uitspreek gaat over mezelf. Er bestaat namelijk niets buiten mij wat ik niet ook ben. In zovele verschillende manifestaties zijn we allemaal uitdrukking van het Ene, hoe dan ook.
Ik kan me erg goed voorstellen hoe het moet zijn voor mensen die zo vergeten zijn wie ze zijn dat ze vanuit paniek,geen uitweg weten, schreeuw om hulp acties ondernemen die bv een Karst T heeft genomen.
Ik zag bij de herdenkingsbijeenkomst van afgelopen vrijdag dat er maar 6 kaarsjes brandden!!! Ik heb thuis met tranen het 7e kaarsje aangestoken voor Karst omdat hij net zo veel slachtoffer is als alle anderen. Ik had daar graag gestaan en een ode gericht aan alle daders en slachtoffers in ons die vanuit de onbewustheid oordelen.
Juist doordat de innerlijke pijn van velen niet wordt geheeld en mensen in het donker blijven zitten ondernemen bv een Karst dit soort acties omdat die opeengestapelde energie simpelweg een uitweg zoekt. Eigenlijk zouden we dankbaar moeten zijn omdat alle "daders" in de wereld zo zichtbaar maken aan ons wat er in ons leeft aan oordeel, onmacht en verdriet. Ik realiseer me ook dat dit voor velen een onverteerbare zin is maar juist tot diegene spreekt mijn hart. Ik omarm de Karst en Dutroux maar in mezelf en oordeel niet maar verblijf in compassie.
Namaste!

mijn grens van medelijde ligt tot het feit dat er mensen zijn door niet eigen schuld gehandicapt zijn of worden.
verder wat betreft gedrags stoornissen daar heb ik geen medellijde mee. want ons gedrag wordt voor 95% onbewust veroorzaakt maar wat er complex is voor onze hersenen. daar word je wel bewust van dus dat overige 5%
ze kunnen iederegval op tijd ingrijpen en helaas dat gebeurt niet zo vaak..