Hoe reageer je als "stiefouder" nou het eenvoudigst op puberende 17 - jarigen die arrogant over komen wanneer hij een assertief antwoord klaar heeft ?

Question

Lees de 8 antwoorden op deze vraag en bekijk vele andere vragen over samenleving op Goeievraag.

 · Accepted Answer

Open communicatie blijft belangrijk maar........ je hebt een enorme achterstand. Natuurlijk zijn er weer veel verschillende situaties denkbaar maar vaak zie je dat kinderen, pubers of niet, veel moeite hebben met een nieuwe ouder. Een nieuwe ouder brengt verandering met zich mee en verandering roept weerstand op. Daar hebben de meeste volwassenen al moeite mee. Kinderen hebben daar nog veel meer moeite mee om maar niet te spreken over pubers.

Het is dus voor jullie beide een enorme opgaaf om dit tot een goed einde te brengen maar jij hebt de regie in handen want het puberende kind wil eigenlijk helemaal niet aan die verandering onderhevig zijn en jij als volwassene wordt hier enigszins in gedwongen mee om te gaan. Je bent dus erg goed bezig, getuige de vraag die je stelt. Langzaam aan, beetje bij beetje, het vertrouwen proberen te winnen en open staan voor zijn/haar problemen. Kunnen maanden of langer overeen gaan maar verwacht niet dat ze zelf initiatief nemen, dat zit er meestal niet in.

Begrijp me niet verkeerd, je moet niet alles goed vinden. Er moeten altijd grenzen worden gesteld. Duidelijkheid voorop en in alles consequent met je partner. Maar wees voorbereid op hele rare situaties waarin totale onbegrip vanuit het puberende brein op je afkomt. Je gaat het herkennen, vaak zo onredelijk en conflicterend met alles waaraan je zelf wenst te refereren.

Een schrale troost is dat je niet alleen staat want ook 'gewone' ouders hebben veel moeite met puberende kinderen. Nu er bij mij net eentje de pubertijd achter de rug lijkt te hebben, staat de volgende op het punt deze buitengewone periode binnen te wandelen. Niet echt iets om naar uit te kijken. Ik heb een voordeel en dat is dat ik ongeveer weet wat me te wachten staat, maar lastig blijft het.

Zet 'm op, je kan het!

 · Answer

Altijd op een rustige toon die jongen uitnodigen voor een gesprek tussen twee volwassen mensen.

Je geeft dan aan dat je hem als volwassene beschouwt met wie je kunt overleggen teneinde tot een oplossing te geraken.

Hij zal zich waarschijnlijk 'wat groter' gaan voelen en op een volwassen manier te bereiken zijn.

Succes hoor!

Groet,

Ton

ronron1212 · Answer

Ligt aan het geval. Bijdehand proberen te zijn is niets nieuws voor kinderen van die leeftijd. Als stiefouder is het altijd lastiger om hiermee om te gaan. Maar je kunt hem wel gewoon wijze op zijn manier van doen en zeggen dat je dat niet accepteert. Hierin speelt de ouder ook nog wel een rol door zijn kind te wijzen op zijn gedrag.

 · Answer

hm.. lastig, ik heb er zelf geen ervaring mee (Van geen van beide kanten. Maar.. Mijn ideeen: Afhankelijk van hoe lang je al stiefouder bent of niet (Recentelijk) of gewoon zoals elke ouder (als je dat al een tiental jaren bent).

Uitgaande van de eerste situatie: Je kan het beste dit deels aan de biologische ouder in het koppel overlaten, m.i. Van jou gaat de puber niets accepteren: Je wordt niet gezien als ouder, maar als indringer. En als indringer heb je in zijn/haar ogen niets te vertellen in huis. Dus tenzij je dat op de spits wilt drijven is het wellicht handiger om de ouder het woordt te laten doen, tot de situatie gestabiliseerd is, en je geaccepteerd bent / wordt?

 · Answer

Ik kan spreken uit ervaring dat je je zoveel als mogelijk op de vlakte moet houden. Ik maak niet zo goed op uit je info of je al lang stiefouder bent en of je met de kinderen samenwoont maar het enige wat je kan doen is het je niet laten raken en je op de vlakte houden. Dit is iets wat de ouder met het kind moet oplossen. Als je je ermee gaat bemoeien wordt het verzet alleen maar groter. (doorgaans) Praat er veel over met je partner en laat het je partner oplossen.

 · Answer

Zelf assertief reageren en rustig blijven.  Toon dat jij ook wilt zeggen wat je wilt zeggen zonder iemand te kwetsen.

 · Answer

Mijn eigen ervaring:
stiefouder zijn van pubers betekend vooral je er niet teveel mee bemoeien. Zonder over je heen te laten lopen natuurlijk, maar meestal werkt het echt beter er weinig aandacht aan te besteden en de partner het te laten oplossen.

Het arrogant, tegen het brutale aan, overkomen herken ik van mijn eigen zoon (15) Ik spreek hem er altijd op aan, want ik vind het niet getuigen van respect als hij zo tegen mij praat.
Zeg hem dan dat ik niet één van zijn vriendjes ben maar zijn moeder en dat hij zo'n toon tegen mij niet mag aanslaan. Niet dat het op het moment zélf effect heeft, want hij haalt zijn schouders op en kijkt me aan of ik van een andere planeet kom. Maar ik weet dat het wel blijft hangen.
Het verschil met stiefkinderen vond ik dat ik ze niet zo door en door kende als mijn eigen kinderen. Dat maakt het ook moeilijker om ze , zeker in die puberteit, aan te spreken.

 · Answer

Zelf een stiefvader én stiefmoeder hebbende (beiden niet echt geaccepteerd door mij en mijn broer) kan ik je uit ervaring vertellen dat het heel vervelend is als hij/zij zich met zaken meent te moeten bemoeien.

Hoe reageer je als "stiefouder" nou het eenvoudigst op puberende 17 - jarigen die arrogant over komen wanneer hij een assertief antwoord klaar heeft ?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (7)

Weet jij het beter..?