Wat betekent het wanneer iemand het moeilijk vindt zijn spiegelbeeld te zien?

Dit heeft te maken met een negatief zelfbeeld. Dit komt bij veel psychische problemen voor. Maar vaak gaat het over een "Body dysmorphic disorder"

http://en.wikipedia.org/wiki/Body_dysmorphic_disorder

In mijn ogen betekent dat gewoon dat iemand een heel ander beeld heeft van zijn binnenkant dan van zijn buitenkant. Als je dan in de spiegel kijkt en je ziet je gezicht, maar je ziet daarin niet weerspiegeld hoe je je vanbinnen voelt of hoe je jezelf kent, dan is dat moeilijk, zeker als iemand je dan ook nog eens vraagt om het te analyseren.

Ik zou sterk geneigd zijn om te gaan beschrijven hoe ik me van binnen voel, niet hoe ik er aan de buitenkant uit zie. Misschien is dat voor mensen die dingen vrij letterlijk nemen, ook nog moeilijk en voelt het aan als 'de boel belazeren'. 'Ik zie een stralende godin met een goddelijk lichaam' klinkt toch heel anders dan 'ik zie een vrouw van gemiddelde leeftijd met kleine oogjes, beginnende rimpels en onbestemde haarkleur'.

Onzekerheid , maar vooral het niet gewend zijn om eens stil te staan en eens écht te kijken naar jezelf en dan niet alleen je uiterlijk maar ook je uitstraling en je innerlijk.
Daar nemen de meeste mensen geen tijd voor, vinden het niet belangrijk, of staan er helemaal niet bij stil.

De meeste mensen hebben een geflatteerd beeld van zichzelf, dat is natuurlijk handig want als je zeker van je zelf overkomt straalt dat af op anderen en heb je dus al veel gewonnen.
Als je dus gevraagd wordt je spiegelbeeld te beoordelen moet je of zelfkritisch worden of liegen. Geen wonder dat mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen.

Die mensen houden niet van zichzelf.

Het is vaak niet eens een oordeel van zichzelf, maar iets wat ze hebben aangeleerd en overgenomen. Dus is het een oordeel van een ander.
Als voorbeeld dat je ouders continu zeggen dat je te dik bent, dan ga jij ook geloven dat je te dik bent, als een negatief beeld.
Zo ook voor de neus, oren, ogen, benen, huid, enz, enz.
Niet alleen ouders zijn voorbeeld, ook leeftijdsgenootjes, mode bladen, enz, enz.

Ik zag dat ook, volgens mij was het Wibi Soerjadi die "overvallen" werd. Ik vond het nogal een genante vertoning, vooral van de programmamakers. Het was uit z'n verband gerukt om op dat moment een spiegel voor zijn neus te houden met de cliché "Wat zie je?"
Het betekende in dit geval , dat hij totaal niet op voorbereid was. Zoiets verwacht je bij een therapeut e.d. en niet in die sfeer die daar eerst was geschapen.

Volgens mij is het voor iedereen moeilijk om naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken, en dan heb ik het niet over wat het met je doet, maar meer wat je ziet.
Als ik in de spiegel kijk zie ik volgens mij niet wat anderen zien, omdat ik altijd mijn aandacht op bepaalde aspecten vestig.
Zo kan ik me voorstellen dat als iemand met anorexia in de spiegel kijkt niet ziet dat die persoon mager is, omdat deze persoon zich concentreert op een gedeelte wat in diens ogen dik is.
Soms probeer ik onbevooroordeeld naar een foto van mezelf te kijken, en dan denk ik vaak dat ik helemaal niet zo lelijk ben als ik zelf denk.
In de spiegel kijken heeft voor mij ook niet echt veel nut.
Ik doe het meestal om te zorgen dat ik verzorgd uit zie.
Maar ik probeer geen oordeel te vellen over mezelf, ik ben ik en daar kan ik niks aan veranderen, het heeft ook weinig nut volgens mij om jezelf op je uiterlijk te veroordelen, dat doen anderen wel.

ik moet echt lachen
het is zo herkenbaar
ik ben aanzienlijk ouder gaan uitzien
ik kon het niet plaatsen
in de fotozaak wilde ik pasfoto's laten maken
ik had een foto meegenomen van 10 jaar geleden ik wilde er nét zo uitzien
de fotoman zei ,dat kan niet mevrouw,u bent ouder geworden
dat overkomt ons allemaal ze hij als verzachtingmaar ik ken wel mensen die niet naar zichzelf durven te kijken maar die zitten ónder de rimpels en andere oneffenheden
dat is ook mooi

Zelfreflectieafwezigheid nekt.

niemand wil zyn eigen fouten zien