Waarom doen de beste lessen die je leert vaak zoveel pijn?

Eigenlijk zou het andersom moeten zijn... "Waarom is pijn de beste leermeester?". Nou, omdat de les door pijn nou eenmaal sterk in ons geheugen wordt gedrukt.

Zodat wij deze lessen nooit zullen vergeten.

Waarom hebben wij zo veel pijn als we afscheid voor altijd moeten nemen?
Is er een onvergetelijk les te leren in deze pijn?

Misschien wel, want als de illusie die pijn heet vervaagt blijven de herinneringen, de energie van de liefde van lach en gehuil, van het leven.
Dan kunnen wij zien dat afscheid is ook een illusie.

Deze les moeten wij proberen te onthouden.

Mijn moeder is er ook niet meer.
En de spijt over alle dingen die wij hadden kunnen uitwisselen maar niet gedaan hebben, dat is wel jammer.

Het heeft niet veel zin om daarover te blijven treuren.

Wat je er van kan leren is om het met jouw nageslacht beter te doen.
Niet alleen door de nagedachtenis van je moeder te eren.
Maar vooral alles wat je misschien had willen uitwisselen met je moeder, goed te maken ten opzichte van de mensen die je nu om je heen hebt.

Leer van die pijn. Trek je conclusies. En neem je voor om het beter te doen.
Dat is waar de wereld beter van wordt, uiteindelijk.

Ondervinding is de beste leermeester/leerschool..zegt het reeds oude spreekwoord.

De eigen ervaring blijft ieder gemakkelijk bij..juist als die pijnlijk is geweest.

Kennelijk neemt de mens zich daarbij dan voor om een dergelijke stomme blunder nooit meer te maken.

Overigens is heel het leven een continu leerproces.

Veel indrukken/ervaringen die men gedurende het leven opdoet..worden in het onbewuste deel van het menselijke brein opgeslagen.

Dat is ook noodzakelijk omdat de mens zich gewoon niet van alles even bewust kàn zijn.

Neem maar een autotocht als voorbeeld..je kunt absoluut niet alles onthouden wat je onderweg aantreft..dat is gewoon onmogelijk.

De pijnlijke, dus dikwijls ook de meest leerzame ervaringen worden niet in het onbewuste...maar in het bewuste deel van de brein opgeslagen.

Ooit heb ik iemand de prachtige waarheid horen zeggen:

Mijn kinderen hebben het meest geleerd van die dingen waarvoor ik ze het meest had willen behoeden.

Men moet dus nie krampachtig levend alle moeilijkheden uit de weg trachten te gaan..maar van zijn/haar eigen fouten proberen te leren.

Gr. Ton

Toegevoegd na 3 uur:
'nie' aan het eind van mijn antwoord..moet zijn..'niet'

De lessen die geen pijn doen, herkennen we niet als zodanig
Pas áls het pijn doet dan merken we het op.
Dán ook ´zien´ we ineens de andere lessen die zo ongemerkt voorbij waren gegaan.

De pijn en verdriet leert ons ´kijken´en vooral voelen en ervaren, dat is eigenlijk dé les.

Ik heb het zelfde meegemaakt met me vader ik zie dat niet
als een leer het doet nog altijd pijn als ik er aan denk.
maar ik ben wel veel makelijker over andere dingen gaan denken en ik kan veel dingen gewoon keihard van me
afzetten ,het verdriet van het verliezen van een naaste
die je ook nog eens lief had kun je niet vergelijk met elk
ander soort van verdriet.