Zijn echtparen wel echt gelukkig als ze geen kinderen willen?

Ha, die Barcelonaman;

Natuurlijk kan dat, niet iedereen is het type om kinderen op te voeden. Ik zou het zelfs willen omdraaien: als je kinderen nodig hebt om je leven een doel te geven ben je volgens mij eigenlijk van jezelf helemaal niet zo gelukkig.

T is ook wel eens andersom maar nu heb Ik mijn 'antwoord' als reactie geplaatst.. Ach t kan gebeuren. Zie reactie :-)

Toegevoegd na 2 dagen:
Goeie vraag! Ik denk dat het wel kan wanneer beide partners daar volledig achterstaan en dat ook blijven! Die zekerheid heb je waarschijnlijk nooit maar voor de time being kunnen ze wel degelijk gelukkig zijn! Ik heb respect voor mensen die vrijwillig ervoor kiezen geen kinderen te willen krijgen. Ze hebben er namelijk serieus over nagedacht en een besluit over genomen. Hoeveel kinderen worden er niet geboren door niet na te denken? Worden ouders daar wel gelukkig van? En de kinderen? Heeft de drang of drift tot voortplanting en t voorkomen van uitsterven iets met geluk te maken? Wordt je daar wel gelukkig van als je het niet al was?

Toegevoegd na 2 dagen:
n.b. ik heb twee kinderen waarvan een nog leeft en een kleinkind...

Wij hebben geen kinderen en zijn daar heel gelukkig mee. Er zijn veel kinderen om ons heen en daar genieten we van. Ze komen graag bij ons, en wij geven ze dan 100% aandacht: spelletjes, knutselen, dansen, muziek maken, tuin werken, koekjes bakken, voorlezen. Vaak blijven ze logeren. Toch zijn wij als ze weer weg zijn supergelukkig dat we weer samen zijn met alle aandacht voor elkaar.
Soms denken we wel eens dat we zo van kinderen om ons heen genieten, juist omdat we zelf geen kinderen hebben en de zware en verantwoordelijke taak om ze op te voeden.
Zonder kinderen zijn we bezig met elkaar, buiten zijn, spontane sociale contacten met anderen, reizen en onze gezamenlijke en afzonderlinge hobbies. We kunnen in het weekend naar bed wanneer we zin hebben (ik heb nog wel eens zin om tot diep in de nacht lekker te dansen : ), en mijn man staat soms tot de ochtend op het dak sterren te fotograferen) en we kunnen daarna heeeeeelijk lang uitslapen.
We kunnen altijd zelf bepalen wat we eten en wanneer we eten, zonder rekening te hoeven houden met kinderschema's. We gaan altijd buiten de schoolvakanties weg: stukken goedkoper, meer keuze en rustiger.
Wij vinden ons leven goed en prijzen ons rijk.
Helemaal egoistisch zijn we ook niet, omdat we tijd hebben voor vrijwilligerswerk met ouderen.
En last but not least; ik vind de wereld overbevolkt en zie het de verkeerde kant opgaan (dit is trouwens niet mijn man's reden geen kinderen te hebben).

Natuurlijk mis is ze soms heel intens. Maar je maakt mij niet wijs dat jij niet ook af en toe jouw kinderen achter het behang zou willen plakken. Iedereen denkt volgens mij wel eens dat het gras bij de buren groener is, maar het is de kunst om gelukkig te zijn met wat het is.
En voor ons is het al 21 jaar samen helemaal goed !!!

O ja, je vroeg wat voor doel in het leven zonder kinderen. Bestaat er uberhaupt een doel in het leven? Is het doel voorplanting: mijn genen worden door zus en broer doorgegeven (zijn dezelfde). Is het doel opvoeden tot een volwassen mens: niet alleen ouders voeden kinderen op tot een goed mens. Ik werk o.a. met kinderen en ben tante en doe daarin hartstikke mijn best de kinderen iets goeds mee te geven voor in de toekomst.
Is het doel je genen te vermengen met die van je geliefde om zo je liefde voor altijd vorm te geven... ja, dat heb ik altijd jammer gevonden dat we nooit hebben kunnen zien hoe een kind van ons samen eruit zou hebben gezien.

Geen kinderen hebben is een bewuste keuze of heeft een andere oorzaak. Het voortplanten is iets wat in onze genen zit. Of je gelukkig bent zonder kinderen? Die vraag kan je ook omdraaien. Als je om je heen kijkt dan zijn er maar erg weinig families waar het allemaal koek en ei is.
De uitzonderingen bevestigen de regel. Met je vraag, vraag je om een mening, dit is de mijne met alle respect voor andere meningen.

Ja hoor. Wij hebben [nog] geen kinderen, en nog niet besloten of we kinderen willen. Hoewel kinderen natuurlijk ssn stukje vrolijkheid in je dag kunnen brengen, brengen ze ook een hoop werk met zich mee. Het leven dat je als stel had, verdwijnt compleet als je kinderen hebt, en het spontaan naar de film, uit eten of een weekendje weg worden heel wat gecompliceerder. Dat zijn allemaal redenen die je kan hebben om te besluiten niet aand e kinderen te willen. Omdat je die vrijheid wilt houden. Het wel of geen kinderen hebben heeft niets te maken met het wel of niet gelukkig zijn. Het is een ander leven. Maar geen midner leven.

Kinderen krijgen is een keuze, voor de meesten althans. Als je bewust geen kinderen krijgt is dit een nog bewustere keuze. Mensen die geen kinderen nemen denken hier vaak heel lang en breed over na, zij maken de keuze ondanks alle sociale druk. Dat betekent vaak dat je wel heel stevig in je schoenen moet staan, dat je hier samen heel lang over gesproken hebt en samen tot een besluit hebt genomen.
Ik denk dat je daardoor heel erg naar elkaar toe kunt groeien.

Uiteraard is het altijd mogelijk dat je later nog merkt dat een relatie dat het niet werkt, maar dat kan ook als je wel kinderen hebt. men heeft het wel eens proberen te onderzoeken of geluk samenhangt met het al dan niet hebben van kinderen. Dit is niet mogelijk gebleken omdat er teveel interacterende variabelen zijn.

Echtparen die geen kinderen willen, zijn net zo gelukkig of ongelukkig als echtparen die wel kinderen willen en die ook krijgen. Niet ieder mens heeft als doel zichzelf voort te planten. Mensen die dat doel niet hebben, hebben weer andere doelen in het leven. En die doelen zijn niet minderwaardig aan het doel om te fokken.

Ook wij hebben geen kinderen. Ik zelf heb nooit die behoefte gehad. Leg voor mij een puppy en een baby naast elkaar en ik ga gelijk naar de pup toe. Al jaren hebben wij wel honden en dat zijn onze kinderen, hoe raar dat mss ook klinkt. Maar ik geniet wel van ze en ook van mijn neefjes en nichtjes hoor. Ik ben dan ook de verwentante, haha. Maar eerlijk gezegd denk ik wel eens na over hoe dat is als je bijv. 80 bent en je partner is er niet meer. Zou ik dan echt alleen zijn? Die gedachte beangstigd me wel, maar daarentegen, stel je hebt kinderen en die willen niks meer met je te maken hebben. Dan lijkt me dat alleen achterblijven nog veel erger. Op dit moment zijn wij in ieder geval heel gelukkig zonder kids!

Wij hebben bewust geen kinderen. Ik vind ze niet zaligmakend eerlijk gezegd.
Bij ons gaat het niet om de vrijheid, we willen ze gewoon niet en we zijn supergelukkig met elkaar.
Natuurlijk heb je wel meer vrijheid, je kan weg wanneer je wilt, je kunt je geld ergens anders aan besteden.
Ik vind deze wereld niet geschikt om kinderen op te zetten en dat zal best heel negatief klinken voor sommigen, maar er gebeuren te veel dingen waardoor ik constant in angst zou zitten om ze.
En wat als je kinderen gaan emigreren, of ze worden crimineel, of er gebeurd iets in de familie en ze verbreken alle contact.
Ik ben blij dat ik ze niet heb, maar zoals ik al zei, wel heel erg gelukkig. ( misschien daarom wel)

Toegevoegd na 1 minuut:
p.s. ik ben wel een hele leuke tante!

Natuurlijk kunnen echtparen net zo gelukkig zijn of ongelukkig als ze geen kinderen willen.
Kinderen hebben geen toegevoegde waarde voor het huwelijksgeluk. Kijk hoeveel mensen met kinderen uit elkaar gaan. Als kinderen je geluk zouden bepalen kun je het ook omdraaien en zorgen dat de kinderen gelukkig zijn. Dus niet uit elkaar? Pas als je kinderen hebt weet je hoeveel verantwoording dit van je vraagt. Laten we eerst proberen de verantwoording voor onszelf te dragen. Kinderen zijn niet zaligmakend, en ik kan mij voorstellen dat er steeds meer mensen bewust kiezen om geen kinderen te krijgen. Kinderen krijg je om ze weer los te laten, dit begint al heel jong, kinderen opvoeden is zorgen dat het evenwichtige volwassennen worden, maar een evenwichtige volwassenen houd welliswaar van zijn ouders maar heeft ze niet meer nodig. En daar doe je dan al die moeite voor? Zelf heb ik twee kinderen, en ik wil ze voor geen geld in de wereld kwijt, ik houd onvoorwaardelijk van hen, omdat ik de keuze heb gemaakt ze te krijgen. Maar het valt me soms behoorlijk zwaar deze verantwoordelijkheid te dragen. Wetende wat ik nu weet is het niet hebben van kinderen zo erg niet.
Maar ja, dat weet je pas als je ze hebt, ik kan me ook voorstellen dat het instinct je natuurlijke drang tot voortplanten hier ook mee te maken heeft. Maar mensen gaan steeds bewuster leven.

Dat zal per echtpaar verschillend zijn. Net zoals dat per echtpaar met kinderen kan verschillen. En ook kan het zijn dat het ene gedeelte van een echtpaar wel gelukkig is en de andere niet.

Ze hebben elkaar als 'doel'. En samen met elkaar van alles gaan doen en ondernemen.
In alle vrijheid want je hoeft met niemand behalve je partner rekening te houden.
Vergeet niet dat een kindje...op de allereerste plaats hoort te staan. Daar kun je geen "nee" tegen zeggen als het huilt om een schone luier, flesje, aandacht, krampjes etcetera.
Dat gaat ten alle tijden en onder alle omstandigheden voor!
Als mensen een kindje als "doel" hebben...mag ik hopen dat de ouders zo goed als klaar zijn met hun eigen wensen qua studie, werk, reizen en weet ik wat nog meer.
Ik zou al geen kindje kunnen opvoeden omdat ik teveel last heb van migraine. En nog wat andere dingen..dus dat gaat niet werken, wist ik al heel lang geleden.
Het gaat er immers om...wat heb jij dat kindje te bieden.
Niet...wat heeft het kindje jou te bieden.
Dat kindje zelf is al een kadootje...en dat koester je.
Dus mensen kunnen echt wel gelukkig zijn zonder kinderen.
En daarbij...je zou ze de kost moeten geven...die wel eens zeggen: was ik er maar nooit aan begonnen.
Tja...dan ben je al te laat.
Maar hopenlijk laten ze dat niet aan hun kinderen merken want dat vergeet een kind NOOIT meer.
Groetjes.

Je levensgeluk hangt niet af van het al dan niet 'hebben' van kinderen.

Sommige mensen zijn er absoluut niet geschikt voor om kinderen op te vangen, hen te begeleiden of hen bezig te houden.

Als ze dat van zichzelf weten..is het toch verstandig van ze om niet aan kinderen te beginnen.

Wij hebben wèl kinderen, maar destijds moest ik toch een drempeltje overwinnen omdat ik wat bang was voor de grote veranwoordelijkheid die het hebben van kinderen met zich mee brengt.

We zijn er echter wèl voor honderd procent van overtuigd dat, indien wij geen kinderen zouden hebben gehad, wij toch gelukkig met elkaar zouden zijn.

Gr. Ton

In aanvulling aan al die antwoorden zijn er natuurlijk ook echtparen die diep ongelukkig zijn hierom.

Als je kinderen kan krijgen maar je hebt geen BEHOEFTE aan kinderen dan kan dat geen reden zijn om niet gelukkig te zijn. Je bent ongelukkig alleen als je een behoefte hebt die je niet kan vervullen.

Net zo gelukkig als echtparen die wel kinderen kunnen krijgen. Wat hun doel is: misschien reizen, maar in ieder geval bied het ze een hoop vrijheid. Stukken meer als met wel kinderen.

je gelukkig voelen bepaal je zelf, tenminste als het goed is, en trouwens er zijn meer dan genoeg kinderen op de wereld, geen probleem dan toch?

Denk je dat het opvoeden van kinderen het enige is dat een mens als doel kan hebben in het leven, en dat dat ook het enige is dat een mens gelukkig maakt?

Je moest een weten hoe geweldig het is om geen kinderen te hebben, alle vrijheid, ruimte, tijd en geld om te doen wat je maar leuk vind!
En dat kan mensen heel gelukkig maken.
Bovendien kun je je tijd besteden aan een doel dat misschien nog wel veel verhevener is dan het op de wereld zetten van WEER een kind.

Je hebt zelfs echtparen die gelukkig zijn zonder auto, dus zonder kinderen moet zeker ook lukken.

Zelf ken ik enkele echtparen zonder kinderen ( bewust voor gekozen ) , en die zijn ziels gelukkig , net als echt paren met kinderen dat zijn . Hun doel is het samen zijn , het er voor elkaar zijn , Het samen oud worden , kortom ze kiezen hiervoor , net als mensen er voor kiezen om single door het leven te gaan ! Alleen hun begrijpen dit .

nou omdat ze willen werken en genieten zonder gezeur aan hun hoofd en onderbreking van hun rust
het is mijn mening hoor.
stel je voor dat je rustig zit te vissen en kind wil poepen of plassen of brood of wil weg of een ander gek ding,bah!

Wij hebben ook bewust geen kinderen.Alleen al deze maatschappij leent zich er niet voor om kinderen op de wereld te zetten.Daarbij komt kijken dat je best wel wat geld kwijt bent voor kinderen.Dat geld besteden we nu aan dingen die we leuk vinden.
Wij hebben een hond,een kat en een wilde 'tamme' duif,en daar putten wij onze liefde uit.
Mijn vrouw en ik vinden het heerlijk om bijvoorbeeld naar onze kat te kijken hoe bevredigend deze op de stoel of bank ligt te slapen.Of hoe onze Labrador aan het spelen is in het ijsselmeer.Daar kunnen we intens van genieten.
Kan er niets aan doen dat we geen kinderen willen,maar zo voelen wij het.Vrijheid,blijheid.
Dieren spelen een belangrijke rol in ons leven.Ze zijn ten allertijd afhankelijk van je.Ze moeten eten hebben,naar de dierenarts toe als het nodig is,moeten uitgelaten enz enz.

Ik zeg wel eens:leer je mensen kennen,ga je van dieren houden.

Ik moet er wel eerlijk bij zeggen,dat ik vroeger mijn buurjongetje zo'n beetje opgevoed heb,omdat zijn vader heel jong overleden was.Ik was voor hem een soort vaderfiguur.
Mijn buurvrouw zei toendertijd dat ik een goede vader zou zijn geweest.Het zit dus wel een beetje in me,maar zelf kinderen?nee..........

(dit is mijn persoonlijke mening allemaal wat hier boven staat)

ik denk van wel ja als tenminste beide geen kinderen willen
als er 1 van beide wel kinderen wil maar het een beetje wegdrukt omdat hij toch bij zijn partner wil blijven dan zal degene die stiekem toch kinderen wil niet 100% gelukkig zijn

wij hebben bewust geen kinderen juist omdat ik epilepsie heb het kan wel maar ik zelf wil dit niet maar dat wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben ik ben tante van 4 neefjes en ik vind het fijn als zei ook eens komen logeren en daar geniet ik ook van maar ben heel gelukkig

Interessanter voor jou zou zijn, waarom denk jij van niet? En plaats die argumenten erbij op GV (in bewerken) en misschien krijg je dan duidelijkheid in je vraag.

Ja hoor gelukkig hebben ze voorbehoedsmiddelen om dat kinderloos te houden. Hoe gelukkig kun je zijn als je geen kinderen wil en het blijft daarbij?

Toen ik als eerste dochter geboren werd, volgden er binnen 6 jaar nog 2 broers en een zusje. Erg gezellig maar altijd druk en het nadeel als oudste is dat je toch altijd op moet letten op je broertjes en zusje. Ik vond dat maar niks, vooral als ik liever alleen met mijn vriendinnetje wilde spelen, altijd je zusje of broertjes erbij! Ik riep dus altijd en dat meende ik; " Ik neem later nooit kinderen"!
Toen mijn zusje een zoontje kreeg, was ik een geliefde tante. Hij was graag bij me en we deden veel samen, ik pastte nog wel eens op hem. Ik vond het leuk, maar vooral omdat hij niet mijn verantwoording was. Mijn zusje kreeg nog een dochter en mijn broer kreeg 2 zonen en een
dochter. Ik vond het enig voor hen maar was zelf blij dat ik kon doen en laten wat ik wilde en dat deed ik ook! Ik heb heel veel leuke dingen gedaan en mistte daarbij nooit een eigen kind. Mijn levensdoel was om mijn leven zo prettig mogelijk te gestalten en daarbij gezond en gelukkig te blijven, zolang het zou duren. Mijn man had dezelfde instelling, dat hadden we al voor we trouwden beslist. Op mijn 35ste kreeg ik plotseling een hersenvliesontsteking, het was op het randje. Ik kon niets meer, niet meer lopen, goed praten, schrijven. Ik heb alles weer moeten leren. Omdat ze in het ziekenhuis eerst niet wisten wat ik had, zijn ze gaan onderzoeken en door een toevallige scan ontdekten ze een vlek op mijn lever. Het kwam door hormonen en ik mocht geen pil meer slikken.
Wel andere anticonseptie gebruikt, maar ik werd meteen zwanger. Eerst schrik toen ik het wist, daarna berusting en
ineens was ik gelukkig met het leven in me. Mijn man vond het helemaal te gek, werd hij toch nog vader en dat had wel wat, vond hij. Na 5 maanden kreeg ik `n bloeding en wist aan de buikpijn dat het mis was. We hebben zo verschrikkelijk verdriet gehad! Kan gebeuren, niet opgeven", zei de dokter. Het is daarna nog een paar keer
misgegaan, maar vlak voor mijn 41ste, kregen we toch nog een zoontje en ik voelde me de gelukkigste mens op aarde. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat een leven zonder kind zo`n inhoud geeft als nu!

Zeer zeker. Je kunt jezelf vele doelen stellen, naast (of in plaats van) het op de wereld zetten van een nakomelingetje. Mijns inziens is het zelfs een teken van zwakte als je als stel denkt een kleintje die de genetische code van papa en mama in zich draagt te produceren.
Zonder jou in de intolerante hoek te willen drukken; het meestgebruikte argument van mensen die tegen de vrijheid van homosexuelen om te trouwen zijn, is het gegeven dat een stel bestaand uit twee mensen van hetzelfde geslacht niet in staat zijn zich voort te planten. Alsof het aangaan van een relatie alleen waarde heeft wanneer die wordt bezegeld door het uitpoepen van een luierkeutelaar. Hoe modern we ook denken te zijn, het stereotype nutellagezinnetje is in ons onderbewuste nog altijd het droombeeld, net zoals het dat in de prehistorie al was.

Eenieder kan zichzelf doelen stellen. Veel mensen willen de aarde iets nalaten. Klein of groot; sommige mensen speuren de galleries af op zoek naar schilderijen van nog onbekende maar getalenteerde kunstenaars, anderen reizen de hele wereld over en documenteren elke stap, om de wereld dichterbij anderen te brengen die om wat voor reden niet kunnen of durven om datzelfde te doen. Weer anderen worden leraar of trainer; in plaats van 2,3 kind, begeleiden en inspireren zij er honderden!

Dus ja, een echtpaar dat ervoor kiest kinderloos te blijven kan heel gelukkig zijn. Zij hebben geen nageslacht nodig; ze hebben elkaar.
Aan de andere kant vraag ik me af of een echtpaar dat zich geroepen voelt nageslacht op de wereld te zetten wel echt gelukkig is.

Kan zijn dat ze samen al heel veel neefje en nichtjes hebben, en ze hebben zoiets van NOU voor mij geen kinderen hoor schat, ik heb het wel gezien!!!!gelijk heb je mop!!!! En ze leefde nog lang en gelukkig ....

maar natuurlijk kan je gelukkig zijn als men geen kinderen wil.dat is een keuze die je zelf maakt.

je hoeft niet alles te hebben om gelukkig te zijn,

Nou het zal van die echtparen een bewuste keuze zijn om niet voor kinderen te gaan.Omdat ze bijvoorbeeld hun carriere belangrijker vinden of reizen dan te zorgen voor na geslacht.
Sommige mensen zijn ook gewoon geen geschikte ouders en nemen dan hun nooit geboren kind in bescherming, om te voorkomen dat hen iets overkomt.( Die mensen die daarvoor kiezen lijken me inderdaad niet gelukkig.maar goed wie ben ik om daar over te oordelen)
Alleen als je t mij vraagt is het maar van tijdelijke duur dat kinderloze echtparen gelukkiger zijn zonder kinderen.
Ze besparen zich namelijk nachten lang gehuil en poepluiers .Ze hoeven nooit hun kinderen op de meest ongelukkige tijden op te halen of weg te brengen . In de weekenden kunnen ze altijd uitslapen zonder om half 6 wakker gemaakt te worden dat hun kind een snoepje wil ( jaja) En ze hebben geen strees en zorgen of hun kind het wel red in de maatschapij en of het niet gepest word of of ie wel gelukkig word later en zijn examens wel haalt enzo.
Maar dat is echter van korte duur het gelukkige gevoel dat kinderloze echtparen die dingen allemaal niet hoeven mee maken.
Want dat lijkt allemaal o zo lekker.
En zo lang het goed gaat tussen beidde zullen ze ook geen kinderen missen,maar dan....... Ze worden ouder en komen in de leeftijd dat kinderen krijgen niet meer zo gemakkelijk gaat,
Ze komen op leeftijd dat de eerste vrienden kleinkinderen krijgen, en daar vol lof en trots over praten.
Ze zullen op leeftijd komen dat hun vrienden de feestdagen door brengen met de kinderen en klein kinderen en hun genoodzaakt met zn tweeen omdat er geen kinderen en klein kinderen van hun zijn.
En nog later zullen ze hulpbehoevend worden en dan? Wie helpt ze dan?
En misschien op nog latere leeftijd zullen ze elkaar moeten missen. Dan lijkt het me toch dat er eenzaamheid bij komt kijken.
En misschien ook wel spijt dat ze toen besloten hebben kinderloos te willen blijven.
Dus als je t mij vraagt zijn de kinderloze echtparen die wel kinderen kunnen krijgen maar ze niet willen, tijdelijk heeeeeeeeel erg gelukkig ja! Maar op latere leeftijd waarschijnlijk niet meer.

Het is mijn doel geweest om kinderen te krijgen ik heb er 3 en mijn vriend heeft er ook 1. en we vinden het geweldig . Dat er mensen zijn die ze niet willen vind ik allemaal helemaal prima. Toen ik voor het eerst moeder werd dacht ik er echt geen moment aan hoe veel steun ik er wel niet van zou kunnen verwachten als ik later zielig en alleen in een tehuis zou zitten achter de geraniums. ik genoot alleen maar van het moeder schap de eerste tandjes en de wandelingetjes door t park.
Maar wanneer ik kijk naar mijn dementerende oma en ik zie hoeveel of mijn moeder en mijn tantes van haar houden en wat ze voor haar doen , Dan denk ik toch echt van ja, hopelijk doen mijn kinderen voor mij later het zelfde als mijn tantes en moeder voor mijn oma. Wat is er mis om zo over je toekomst te denken?

Het is zelfs het tegenovergestelde.

Volgens onderzoek zijn echtparen MET kinderen 7% ONGELUKKIGER.

persoonlijk denk ik dat het niet uitmaakt en dat je het geluk in jezelf moet zoeken.

Niet veel gehuwden blijven bewust kinderloos.
Als dat gebeurt, is er vaak een traject IVF etc. aan vooraf gegaan.
Omdat bij wie de kinderloosheid persisteert, is het vervelend om dat aan de buitenwereld uit te leggen.
Daarom wordt dan best vaak de verklaring afgegeven dat de kinderloosheid een bewuste keuze was, de valse schaamte speelt dan blijkbaar toch parten.
Ik ken diverse mensen bij wie dit speelt zoals ik boven beschreven heb.
Het is best droevig dat daarop dan ongunstig gereageerd wordt. wel kinderen willen, ze niet kunnen krijgen, daar een begrijpbare maar onjuiste reden voor te geven EN dan het verwijt te krijgen dat men zijn verplichtingen niet nakomt is dan erg pijnlijk voor de gedupeerden.
Ik ben dan ook erg voorzichtig geworden over dit onderwerp en geef er geen waardeoordeel oven .
Het is dan voor betrokkenen minder moeilijk.
Bij verdergaand contact krijg ik dan wel vaak te horen hoe het echt zit.
De houding komt dan vaak voort uit zelfbescherming.
Als wij wat tactvoller met onze medemensen om zouden gaan, zou er meer ruimte zijn om de werkelijke reden te noemen.
Naar schatting minder dan de helft van de gehuwden is kinderloos uit werkelijke vrije keuze, ondanks dat dat niet zo lijkt.
Mensen die geen kinderen hebben verdienen ook ons respect, of daar nu een medische achtergrond achter zit of vrije keuze.