Waarom schamen de meeste mensen zich ervoor om te huilen?

Volgens mij omdat men huilen onbewust ziet als een teken van zwakte...

Omdat je je kwetsbaarheid toont als je huilt en (het woord zegt het al), dan voel je je kwetsbaar.
Bovendien moet je altijd uitleggen waarom je huilt en dat wil je natuurlijk niet altijd, want het is vaak een hele persoonlijke reden. Tenminste: zo geldt dit voor mij.

Wij leven in een cultuur waar huilen - vooral voor mannen - wordt gezien als zwak. ( " jankerd, huilebalk, blerkont, mietje, slapjurk, sukkel, mekkeraar, jankpot, enz) .
In veel gevallen is het tegendeel waar: het is vaak juist heel sterk als iemand durft te tonen dat iets hem/haar teveel wordt. Dat iets verdriet doet. Aangrijpt. Ontroert.
Verder kan meespelen dat het huilen het uiterlijk verandert. De gelaatstrekken worden er meestal niet fraaier van (deels natuurlijk ook cultureel bepaald) het bemoeilijkt praten, mascara loopt door, de neus loopt leeg..
Dat het negatieve imago van huilen zo vast verankerd blijkt in een cultuur (al is het al wel beter geworden) heeft vast ook een beetje te maken met de kindertijd. Kinderen huilen relatief veel en dat is voor de omgeving vaak behoorlijk irritant. Daar regent het dan vaak ook van de uitspraken hierboven tussen de haakjes genoemd..)
Zo houden we het vanzelf in stand. Soms misschien terecht ( wie constant door om niets huilt is inderdaad een huilebalk..) maar meestal onterecht.
Huilen is vaak juist heel gezond. Het lucht op. Een soort interne wasbeurt.

Mijn inziens , omdat dit een teken van sterkte - incasserings vermogen-gevoeligheid , kort om een beetje de belastbaarheid (zwakte) van een persoon aangeeft , en dus al na gelang beschamend kan werken !

Huilen (in de aanwezigheid van andere mensen) is het ultieme deemoedsgebaar : waarmee je dus de andere tot je meerdere, de meer 'dominante' erkent.

Als de ander echter niet de aanleiding of de oorzaak is van je 'overstromen', weet hij/zij ook niet, hoe je getroost kan worden, en voelt zich dus machteloos. Dat weet degene die huilt, dus wil je de ander niet met dat gevoel opzadelen. Uitleggen waarom je zo verdrietig bent is op dit moment niet echt een optie, omdat het verdriet de overhand heeft, en je dus niet helemaal rationeel een verhaal-waarom kunt/wilt vertellen.

Het overmant je, dat verdriet, en inhouden gáát gewoon even niet - het tijdstip is, hoe ongelukkig ook, niet te kiezen.

Vandaar een soort (m.i. misplaatst, maar begrijpelijk) schaamtegevoel.

Omdat als je huilt je zwak over komt dan kunnen andere denken dat je niet voor je zelf opkomt of een bangerd bent maar je emoties uiten is heus niet erg ;)

Het heeft alles te maken met onze opvoeding, onze normen en waarden, onze volksaard. Jongens huilen niet, zei moeder vroeger. Een man moet flink zijn. Zo hebben mannen nooit geleerd hun emoties te tonen. De huidige generatie denkt daar iets anders over. Nu mag het, maar moet misschien worden geleerd. Want de huildrempel ligt bij mannen nog steeds hoger dan bij vrouwen. Vrouwen waren nu eenmaal zwakke schepsels, die mochten eerder huilen. Tot vrouwen zich ook flink wilden voelen. De huildrempel voor de beide seksen is nu aan het verschuiven.

Geheel ten onrechte wordt huilen, vooral van mannen, als een zwakte aangemerkt.

Huilen is voor een mens een noodzakelijk iets om zich van spanningen, verdriet enz enz. te ontdoen. C.q. de verwerking van doorgestane emoties in gang te zetten.

Mensen die de kunst van het huilen verleerd hebben..gaan andere uitgangen zoeken voor hun emoties.

En komen helaas dan niet zelden aan bij een nooduitgang als automutilatie..is zelfbeschadiging.


Gr. Ton

Huilen is niet meer of minder dan het tonen van emoties, zoals eerder geschreven is dit heel moeilijk omdat je je dan laat zien zoals je bent. Veel mensen zien dit als zwakte terwijl het juist veel kracht vraagt. Het heeft ook niets met schaamte te maken, het laat zien dat we mensen zijn met gevoel. Het kan zo zijn dat de ander zich ongemakkelijk voelt omdat ze niet goed weten hoe ze er op moeten reageren, maar meestal zijn dat de mensen die zelf niet zo snel zullen huilen in het bijzijn van anderen.
Het enige wat je nodig hebt op zo'n moment is een arm om je schouder en een luisterend oor. Het vraagt zelfs veel kracht om gewoon te huilen als je daar de behoefte toe voelt, jezelf te durven laten zien zonder jezelf groot te houden. We hebben allemaal onze problemen, iedereen heeft de behoefte om af en toe te huilen. We huilen omdat we ons geen raad weten met gevoelens, of gewoon om dat we dingen nog niet goed weten te relativeren. Maar door het uiten van dit gevoel ga je er al veel beter mee om. Het is ook een verwerking. Maar het valt mij op dat mensen het heel lastig vinden om gewoon vanuit hun hart te spreken. Het heeft zeker met kultuur maar ook met de maatschappij te maken, die verhard zich, en het zou mooi zijn als mensen eens wat vaker zouden huilen, dat zou de maatschappij ten goede komen.