Komt het voor dat ouders concluderen: had ik maar nooit kinderen genomen?

Ja. Dat komt zeker voor. Ik kan zo in mijn vriendenkring mensen bedenken die dat wel eens verzuchten.

Meestal zijn dit echter tijdelijke gedachten. Maar zeker het idee vrije tijd & financiele aspecten leveren dit soort gedachten op.

In hele christelijke gezinnen gebeurd dat dagelijks,die mogen niks gebruiken en krijgen vaak tussen de 6 en 12 kinderen,ze zeggen dan :God zal er wel een bedoeling mee hebben.

Wellicht dat de moeder van Joran van der Sloot deze gedachte de afgelopen dagen (jaren) wel eens voorbij heeft zien komen...

Ja dat komt voor maar is gelukkig altijd van korte duur. Dat is een moment waarop je doodmoe van ze wordt en dan al snel zucht dat je ze wel achter het behang wilt plakken.
Maar over het algemeen wint de ouder liefde het alweer snel en kun je ze niet meer missen.

Heb zelf geen kinderen maar kan me voorstellen dat ouders dat gevoel soms wel hebben. denk dat mijn ouders dat ook wel eens gedacht hebben.

Ja, dat komt voor. En dan bedoel ik niet die momenten dat kinderen tergend vervelend doen en derhalve het bloed onder je nagels wegtrekken.
Van een consistenter aard zijn deze conclusies, wanneer men beseft de verantwoordelijkheid niet goed aan te kunnen, of het besef dat ze een afschuwelijke erfelijke ziekte hebben doorgegeven, of simpelweg de wetenschap ( of de gebeurtenis) dat men een kind aan de dood kan verliezen.

Mensen die kinderen hebben "genomen", hebben dat meestal wel bewust gedaan, tegenwoordig.

Veel kinderen zijn niet genomen, maar "gekregen" en er zijn genoeg mensen die dat liever niet gehad hadden.

Het is een mythe dat iedereen altijd maar heel veel van zijn/haar kinderen houdt.

Het zou mij verbazen als dat niet zo was. Voor veel mensen lijkt het krijgen van kinderen een vanzelfsprekendheid, zonder dat ze er bij stil staan of kinderen ook daadwerkelijk passen in het leven dat ze willen leiden. Nog belangrijker: vooral ook zonder dat ze zich van te voren afvragen wat de nadelen of consequenties van het hebben van kinderen kunnen zijn (verantwoordelijkheid, financieel, je zelf weg cijferen etc.). ongetwijfeld krijg je veel liefde en positieve energie van kinderen, maar ik denk toch dat veel mensen zich er flink op verkijken. Hoe vaak hoor je wel niet dat relaties stranden zodra er een of twee kleine kinderen zijn? Kinderen hebben grote impact op je leven en dan moet je realiseren en aanvaarden.

Ja!
Afgelopen weekend heb ik nog iemand gesproken die een kind heeft genomen onder sociale druk. Bij de bevalling ging het al verkeerd, toen heeft zij er ook voor gekozen om het permanent onmogelijk te maken om ooit nog een kind te krijgen.
Nu blijkt dit kind ook alles behalve makkelijk te zijn (en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit).
Dus ja zij heeft zich al zeer regelmatig verzucht over het feit dat zij ooit besloten had om een kind te nemen.

toen mijn jongste zoon een jaar of 3 was, zuchtte ik elke (!) ochtend diep zodra hij wakker was. Weeer een dag doorbrengen met dat kind....
Ik was doodmoe, kon hem niet meer aan, en vroeg me af of er ooit een eind aan zou komen. Toen hij eenmaal naar school ging, ging het wel wat beter.
Toen hij 12 was werd de diagnose Asperger (autisme verwant) gesteld, daarna ging het veel beter en inmiddels is het een heerlijke knul waarvan ik blij ben als ik hem thuis zie komen.

Dus ja, ik heb er (ooit) behoorlijk spijt van gehad dat ik een tweede kind heb gekregen, maar gelukkig is dat gevoel ook weer over gegaan

Ja.
Ik zou als ik toen geweten had wat ik nu weet nooit aan kinderen begonnen zijn.
Ik vond het heel zwaar.Eerst met ziektes (stuipen, bijna wiegendood en nekkramp) dan het puberen met alle troep erom heen en dan als ze het huis uit gaan want je blijft moeder en je zorgen maken.Ik heb mijzelf gedwongen ze los te laten.
Ik hou vreselijk veel van ze maar als ik het over mocht doen nee dan bleef ik kinderloos denk ik.

Ik ben denk ik een uitzondering. Ik denk omdat ik er maar één heb en hem na heel veel problemen en miskramen als vervulling van mijn diepste wens op mijn 40ste gekregen heb.
Hij is een puber van 15 nu en heeft ook een autistische stoornis. Ik heb het helemaal geaccepteerd en ermee om leren gaan. Heb heel veel tijd aan hem gegeven en altijd heel gestructureerd opgevoed. Daardoor voorkwam ik dat hij wist dat hij kon drammen om zijn zin te krijgen, dat hij liegen kon, dat hij kon zeuren, het klinkt heel gek voor een ouder maar dat heeft hij dus nooit gedaan. Hij heeft heus wel eens gejokt als kleuter, maar ik zag het meteen aan hem. Hij had dus al vroeg het idee dat ik het wist en dat het dus geen zin had om te liegen. Kortom, als je maar consequent bent voorkom je manipulatie door je kind. Hij was en is een erg makkelijk kind en erg intelligent.
Hij begrijpt dus ook meteen waarom iets niet kan of hij iets niet mag en accepteert dat als ik het goed onderbouw.
Ik ben erg relaxt en stress niet zo gauw, maak me niet snel druk en dan kan je een hoop hebben. Ik weet echter niet of ik dat zou kunnen zijn met meer kinderen. Ik ben zelf een tijd kinderverzorgster geweest en dan ging het ook in gezinnen met drie kinderen altijd goed. Je ging alleen `s avonds weer naar huis en dat scheelt natuurlijk ook. Ik merkte wel dat zodra moeder weer uit het ziekenhuis thuiskwam en de eerste weerziensvreugde was weg de kinderen helemaal veranderden tegen hun eigen moeder en dan dacht ik wel eens; "oh moeder dat doe je verkeerd". Aangezien ik meestal nog een tijdje moest blijven tot moeder weer helemaal hersteld was, kon ik snel weer rust in de tent krijgen.Want vreemde ogen dwingen nu eenmaal. Ik kan niet erg streng zijn maar weet goed te praten en dat scheelt enorm.
Mijn eigen moeder heb ik wel vaker horen zeggen dat ze wilde dat ze nooit aan kinderen was begonnen, want zij had vier kinderen die snel op elkaar volgden. We hadden ook veel vriendjes en vriendinnetjes en altijd een vol huis.
Ik kan het me dan ook levendig voorstellen dat dat voor mijn moeder wel eens teveel werd en als ik in haar schoenen had gestaan had ik het waarschijnlijk ook wel eens gezegd.

Die conclusie hebben papa's vaak (tijdelijk) op zaterdag of zondagmorgen als de barbeque toch wel erg gezellig was en mama vast houdt aan de vaste afspraak dat mama die dag mag blijven liggen. Gelukkig zijn er tegenwoordig heel veel zenders voor kinderen waardoor je af en toe rustig op de bank kan blijven liggen !