Waarom refereren mensen bij bepaalde karaktertrekken aan de stad of streek waar ze wonen?

Omdat de cultuur van de stad of streek er aan bijgedragen heeft, dat deze karaktertrekken zich konden ontwikkelen.
Zo ben ik eraan gewend geraakt, om mezelf als ‘Nederlander’ op de kaart te zetten. De ‘doorsnee’ Nederlander is namelijk behoorlijk direct in zijn communicatie naar anderen toe, en ik ben hierop geen uitzondering. Daarmee kom ik weg met dingen zeggen, die ze vanuit de cultuur hier anders wat vreemd gevonden zouden hebben. Let wel: ik doe mijn best me aan te passen nu ik in het buitenland woon, maar toch heb ik ‘typisch’ Nederlandse trekjes, vinden ook de mensen om mij heen.
Je wordt als mens gevormd door ‘nature’ en ‘nurture’, dus je genenpakket en je opvoeding. Nederlanders zijn gemiddeld gezien door hun genenpakket behoorlijk lange mensen in vergelijking tot de rest van de wereld. Maar ook karaktereigenschappen behoren in aanleg tot je genenpakket. Dat zie je bijvoorbeeld heel goed bij eeneiige tweelingen, die apart van elkaar zijn opgegroeid onder heel andere omstandigheden, en die dan toch bijna dezelfde levensloop kiezen. Soms zelfs dezelfde namen aan hun huisdieren geven.
Hoewel we nu in Nederland veel vaker van woonplaats en provincie verwisselen dan vroeger, was het één, twee generaties geleden nog vrij ongebruikelijk. Je was een Brabander van wieg tot graf. Je trouwde met een Brabander (ook weer uit dezelfde genenpoel, dus ‘nature’) en voedde je kinderen op zoals gebruikelijk was in jouw dorp of stadsdeel (‘nurture’). Bepaalde gedragingen tijdens carnaval bijvoorbeeld zijn voor een Brabander volkomen normaal, terwijl iemand uit Drenthe, waar geen carnaval gevierd wordt, dat maar overdreven vinden kan.
Natuurlijk zijn zulke karaktereigenschappen niet altijd aanwezig. Je hebt ook Brabanders, die carnaval niet zo leuk vinden en je hebt Zeeuwen, die de spreekwoordelijke zuinigheid volledig missen. Maar in doorsnee zul je bepaalde karaktertrekken dus wel degelijk meer aantreffen in bepaalde regio’s.
Daar komt nog bij dat mensen hun gevoel voor identiteit mede ontlenen door zich enerzijds aan te sluiten bij de eigen groep en anderzijds af te grenzen van die andere groep. Dat zie je al bij kinderen uit verschillende straten, die niet met elkaar spelen willen. Of het ene dorp tegen het andere dorp, terwijl stadsmensen op zich tussen deze twee naastgelegen dorpen geen enkel verschil bemerken. We zijn trots op onze eigen achtergrond, maar verguizen soms tegelijkertijd die van anderen, om ons gevoel van zekerheid veilig te stellen.