Wat is de juiste manier van omgaan met mensen die het niet redden in onze maatschappij?

De mensen die het niet redden moeten geholpen worden, maar niet zover dat je ze maar altijd hun eigen interesse laat volgen. Dat leidt bij drugsverslaafden, alcoholisten e.d. tot situaties die je niet moet willen.

Daarnaast vind ik het reëel dat iemand die hulp van de overheid krijgt hiervoor in ruil iets terug moet doen. Hetzij in de vorm van gesubsidieerde arbeid (knijpers in doosjes doen, plantsoenendienst, ofzo), hetzij in een andere vorm.

In ieder geval géén "gratis geld".

Ik ben het met je eens dat je deze mensen in hun waarde moet laten en ze niet in een keuslijf moet dwingen. Dat lukt toch niet.
Wel vind ik dat als iemand verslaafd is aan het een of ander dat deze persoon moet worden geholpen om daar vanaf te komen. Dat is in ieders belang, ook van de persoon zelf.

Mensen die het niet redden om aan al de eisen te voldoen van de huidige maatschappij worden vaak uitgekotst en dat vind ik niet terecht.

Begeleiding en hulp geven, zonder ze te dwingen tot een leven dat ze niet aankunnen.

Je vraag impliceert dat iedereen te helpen of te redden is. Dat is natuurlijk ook waar we naar streven met het sociale vangnet dat in Nederland is opgebouwd. Maar als we de afgelopen pakweg dertig, veertig jaar één ding geleerd hebben, is het wel dat niet iedereen te redden IS.
Het daklozenprobleem bijvoorbeeld zou vrij eenvoudig en betrekkelijk goedkoop op te lossen zijn door al het geld dat nu in de hulpverlening daar omheen steekt, te stoppen in huisvesting. Maar je kunt ook zelf wel op je blote klompjes aanvoelen, dat al die daklozen dan niet ineens huisje boompje beestje gaan spelen en een baantje nemen om hun eigen boks op te houden. Dat kunnen of willen ze helemaal niet.

Dan kun je in plaats daarvan veel mensen kwijt in de psychiatrie of het begeleid wonen. Maar daar botsen we dan weer met een aantal basale mensenrechten, die ons min of meer verbieden iemand op te sluiten die dat niet wil.at je ook bedenkt, er blijven mensen buiten de boot vallen. De redenen daarvoor zijn zo divers en zo onoplosbaar (relatieproblemen, psychische problemen, intelligentie-problemen, verslavingsproblemen) dat je nooit voor elkaar zult krijgen dat deze mensen een in ons ogen normaal leven gaan (kunnen) leiden.

Maar aangezien er toch een heleboel tussen zitten die feitelijk te gek zijn om los te lopen, moet je het probleem vanaf de andere kant, de 'overlast-kant' aanpakken. Geef ze of tolereer hangplekken, geef ze kleding, voedsel en slaapplekken eventueel begeleiding voor hen die hun eigen situatie wel willen veranderen. En dat is eigenlijk precies wat we doen of naar streven. Zo gek is de huidige aanpak dus nog niet eens. Het alternatief is mensen laten sterven / kreperen, en/of enorme overlast in de steden door geweld, diefstal, drank- en drugsgebruik.

Je zou kunnen proberen wat te snoeien in de weinig nuttige hulpverlening in die sector, maarja, dan heb je er weer tigtallen werkelozen bij ; dat schiet ook niet op. Het enige alternatief dat ik nog zou kunnen bedenken is ze een stukje Nederland geven waar iedereen die niet mee wil doen mag wonen. Maarja, dat soort dingen is in het verleden ook wel geprobeerd, en met weinig succes. Er zit dus weinig anders op voor de brave burger dan te accepteren dat niet iedereen zo kan of wil leven als zij.

Dat zou wel een goed idee zijn, maar er is wel één probleem! Het zou niet eerlijk zijn als bepaalde mensen zomaar hun gang mogen gaan daar waar anderen hun steentje bij moeten dragen aan de maatschappij.

Dat is wat het kost, als je in deze maatschappij wil leven zul je daar aan bij moeten dragen door te werken en belasting te betalen. Helaas komt daar bij dat het niet echt een keuze is om in de maatschappij te leven, je hebt overal op de wereld "maatschappijen" en je kunt nergens doen wat je echt wilt.

Daarom heb ik ook altijd zo'n respect voor zwervers, als ik die zie zitten met een fles drank denk ik: Juist jij doet gewoon niet mee met de maatschappij, maar leeft van dag tot dag, en doet waar je zin in hebt! Daarmee geeft hij wel de luxe op die hij zou kunnen hebben door mee te doen met de maatschappij, nu slaapt hij op straat.

Kwestie van afwegen.

Er zijn inderdaad mensen die aan de onderkant van de maatschappij leven.
Ze zijn daarin gekomen vaak door omstandigheden als scheiding, de dood van een geliefde, of financieele problemen.
Zij verdienen onze zorg en aandacht, plus de mogelijkheid om dit zwerversbestaan te ontvluchten.
Dit kan door deze groep te begeleiden, betaald werk aan te bieden, al dan niet met subsidies, en voor huisvesting te zorgen.
Zij moeten dan de tweede stap zetten, gemotiveerd zijn en discipline hebben.
Maar onze zorg en aandacht moet zeker uitgaan, naar de zwakkere en gestrande medemens.

Mensen die steun nodig hebben van de overheid om hun broek omhoog te houden, hebben even geen eisen te stellen. Zij ontvangen steun, financieel en niet-financieel, en behoren daardoor alles in het werk te stellen om zo snel mogelijk weer terug te keren op de arbeidsmarkt en dus uit de portomonnee van de belastingbetaler. Als een professional bepaalt dat een persoon (gedeelelijk) klaar is om terug te keren naar de arbeidsmarkt, zal deze persoon dat moeten doen. Wat het werk dan ook inhoudt.

Dat er schrijnende gevallen tussen zitten, is natuurlijk zo. Maar doordat er zo ontzettend veel mensen gebruik maken van het opvangnet, wordt het steeds moeilijker de persoonlijke aanpak te volgen.

Mijn mening is dat je elk mens respectvol en zonder vooroordelen behoort te benaderen. Of ze zich nu aan de bovenkant of aan de onderkant van de maatschappij bevinden.

Dikwijls is het een kwestie van geluk dan wel pech in bepaalde omstandigheden waardoor mensen al of niet afglijden.

En wie zijn wij om de afgegeleden mens te veroordelen?

Ik zie er trouwens ook weinig in om mensen hulp op te dringen.

Sommige van die 'groep' nemen genoegen met hun thans bereikte levensniveau en zijn tevredener dan velen die het materieel beter getroffen hebben. Maar ook dàt is hun zaak.

Groetjes,

Ton

Het wordt in Nederland al behoorlijk goed geregeld voor allerlei groepen maatschappelijk zwakkere mensen. En natuurlijk vallen hierbij mensen buiten de boot, algemene regels zijn vaak niet de beste oplossing in specifieke gevallen.

Maar je moet er ook voor waken dat het niet te makkelijk wordt gemaakt om niets te doen, om jezelf buiten de maatschappij te plaatsen enz. Mensen moeten wel een reden hebben om WEL mee te blijven doen. Om wel te werken, om wel een bijdrage te leveren.

Zelfs in het socialisme bijvoorbeeld, wat toch gaat over eerlijk delen worden ook de lasten eerlijk verdeeld. Nederland schiet daar voorbij door grote groepen mensen helemaal niet meer te vragen bij te dragen.

Een zwerver die gewend is de hele dag op straat te lopen is kan bijvoorbeeld als schoonmaker aan de slag. Er zijn maar heel weinig mensen die echt niet in staat zijn om te werken (chronisch zieke, ernstig (geestelijk) gehandicapten en dergelijke uitgezonderd).

Wat is er mis met moeten? Als je in de gehele geschiedenis en de hele natuur om ons heen kijkt zie je niets anders dan moeten. Je moet eten en daarvoor zul je wat moeten doen. Een haas vangen, het land bewerken of 's ochtends naar je werk gaan.

Iemand die echt niet anders kan moet geholpen worden (en wordt dat ook in Nederland) maar maak het niet te makkelijk anders doet niemand meer iets en dan zijn de problemen nog veel groter.

Hangt er van af. Niet iedereen is hetzelfde. Je moet iemand helpen, maar hem ook iets leren. Iets laten doen waar iemand zieker van wordt heeft geen zin.

Toegevoegd na 6 uur:
Tegen mensen zeggen met een verstandelijke functiebeperking: denk toch eens vooruit, snap je het nou nog niet, je doet niet je best. Heeft geen zin. Ze kunnen het gewoon niet, maar ze kunnen wel andere dingen leren. Bijvoorbeeld planten verzorgen, op een boerderij werken, etc.

Hetzelfde geldt voor veel thuislozen, die zijn schizofreen, die kunnen amper nadenken, geen dingen op een rijtje zetten, en zich nergens voor motiveren, ze kunnen het gewoon niet. Maar onder goede begeleiding kunnen ze nog wel eenvoudige werkzaamheden verrichten die niet teveel stress geven.

Een van de manieren gebeurd op de Bataviawerf in Lelystad.
Daar is de Batavia gebouwd met de hulp van werkeloze jongeren o.l.v. Willem Vos. Het project heeft 10 jaar geduurd.

Op dit moment wordt aan een twede schip gebouwd.
De bouw aan de replica van ‘De 7 Provinciën' behoort tot een van de grootste en meest uitdagende historische scheepsbouwprojecten ter wereld. De werf realiseert de bouw van de schepen door middel van re-integratie- en werkervaringstrajecten en speelt op die manier een belangrijke rol in het leven van langdurige werkelozen voor wie de afstand tot de arbeidsmarkt in de loop der jaren door omstandigheden te groot is geworden.

Vele van deze mensen hebben weer werk gevonden!

Mooi of niet mooi?

'aan de eisen van de "werkende" maatschappij door ziekte of intelligentie tekort… '

Tsja..

Ik vind het prima als iemand niet slim genoeg is om een raket te ontwerpen. Echter, voor schoffelen van een plantsoentje of uien pellen heb je geen IQ van 90 of hoger nodig. Dat kan iedereen die niet medisch beperkt is. Is nog rustgevend ook.

Als mensen aanspraak willen maken op steun van de samenleving, dan is het normaal dat de samenleving daar bepaalde voorwaarden aan stelt. En als dat is: Afkicken, Psychologische hulp, dan is dat nu eenmaal zo. Als je daar niet in mee wilt draaien, dan moet je ook niet zeuren.

De belastingen die die mensen betalen worden immer bij elkaar verdient door de mensen die zich ook aan de spelregels houden.

Dat mensen het niet redden in onze maatschappij ligt aan beide; die mensen en de maatschappij (de rest van de mensen).

De sociale verantwoording wordt steeds meer bij de overheid gelegd en dat is niet juist. Bedrijven (zeker de grotere) onttrekken zich meer en meer aan hun sociale rol in de maatschappij. Alles draait om het geld en mensen die buiten het 'norm-blaadje' vallen, kosten geld. Dus vallen ook steeds meer mensen buiten de boot.

Natuurlijk hebben ook die mensen die verantwoording voor hun eigen kostje te zorgen, maar dat lukt niet iedereen. Dan weer deel van de maatschappij uit te kunnen maken, is niet eenvoudig en kost persoonlijke begeleiding en inzet (meer dan daarvoor betaald wordt).
Dit kan alleen indien diegene zelf wil én er de 'maatschappij' de kans biedt om terug te komen. Veelal wordt er enkel naar de opvangkosten gekeken en niet naar een oplossing.
De maatschappij, dat zijn wij! Dus is het belangrijk dat we zelf die mensen niet buitensluiten en accepteren zoals ze zijn (en ja, dan kost de een geld en de ander is blij wasknijpers in elkaar te zetten). Maar zolang een veiliger gevoel op straat of in het openbaar vervoer door camera's wordt geregeld, mensen niet meer elkaar als mensen zien en 'zij zij zij moeten' en 'ik doe niks, want ik betaal al belasting' mentaliteit heerst, zal het niet beter worden, eerder slechter.

de euro is best wel een dure munt : tenminste : de bedrijven in holland gooide de prijzen ineens gemak halve omhoog

zodat het makkelijk rekenen was : een biertje van twee gulden koste ineens twee euro

dit maakte niet zoveel uit voor de mensen met een leuke baan maar voor de onderklasse : die kunnen op die manier moeilijker rondkomen

en kunnen bijna nooit meer een terasje pikken om wat sociale contacten op te doen

ook de huizen prijzen zijn explosief gestegen in heel nederland

voor een huis met twee verdiepingen betaalde je soms 300 gulden in 1990

nu voor het zelfde huis betaal je ineens 800 euro wat dus in guldens omgerekend is : 1600 gulden

totaal onbetaalbaar voor een uitkeringstrekker dus

emigreren naar een andere plek ( bijv frankrijk waar nog veel ruimte is ) is geen optie omdat je dan geen inkomsten hebt... je je uitkering niet kan houden

maar ja is spreek nu voor de minima hee? de uitkeringstrekker..... maar ha zelfs werkende mensen hebben hier onder te lijden

ik ken zo ook een hbo er en die is op een basis school gaan werken en das ook geen vet pot kwa inkomsten .... en die moet om ooit nog wat leuks te kunnen doen een bijbaantje nemen in het weekend

ja zit je boven jan modaal : bijv met 30 of 40 duizend per jaar dan hoor je niemand klagen hee?

Het zou mooi zijn als er inderdaad alternatieve trajecten zouden zijn waarin deze mensen ook hun draai zouden kunnen vinden, zodat ze ook hun steentje bij kunnen dragen aan de maatschappij... Daarmee zou iedereen gebaat zijn... ook de dropouts van nu... het is immers veel fijner om wat grip op je leven te hebben, en het iedee te hebben dat je ook meetelt...(en dat krijg je niet met een uitkering). Mensen die in een sociale werkplaats werken zijn vaak wel tevreden, en hebben het gevpoel nuttig te zijn voor de maatschappij... maar dat geldt alleen voor gehandicapte mensen, die anders niet aan het werk zouden kunnen... zwervers, mensen met psychische problemen, mensen met ADHD, of burnout, die zijn daarmee niet geholpen... Voor hen is er niets dan het gat van 'mislukking en onmacht'...

De eenheidsworst van de 'tijd is geld' maatschappij biedt echter weinig perpectieven dat het ooit zover komt dat er aangepaste scenario's komen voor deze mensen... Wie uit de boot valt moet maar zwemmen...en dat wordt steeds erger...want bezuinigingen...

Zieke mensen zouden niet mogen gedwongen worden om te werken dat is niet echt humaan maar verder mag men verslaafden niet gaan betuttelen maar gewoon oplossingen bieden maar als die niks willen veranderen bij zichzelf dan is elke moeite overbodig maar diegene die werkelijk ervoor gaan en elke kans grijpen op een beter leven ja die mogen best ondersteund worden en geholpen worden, de zieken dient men gerust te laten en ipv hun helpen met het huishouden en hun persoonlijke verzorging ipv die mensen toch aan het werk te zetten ,wat voor een absurde wereld is dat ,die mensen die willen en kunnen werken ja maar een chronisch patient heeft al energie genoeg nodig om gewoon de dag door te komen met hun pijn of ongemak...!

Krakkemik, wat een mooie, liefdevolle vraag van je.
Hoe is dit ooit op te lossen?
Bij zwervers kan ik me nog wel wat bij voor stellen, veel van hun hebben er bewust voor gekozen, het is voor hun een manier van leven, een ander deel is hartverscheurend, ze zijn uitgekotst door de maatschappij.
Hoe kunnen we ooit deze groep mensen een menswaardig leven terug geven?
Mensen met een psychisch probleem zijn patiënten, maar de maatschappij laat ze plat spuiten, opsluiten, wegstoppen, dat is de meest makkelijke en goedkoopste oplossing en voor een hele grote groep, is er helemaal geen oplossing en het zijn er zo veel!
Je zou er een stad mee kunnen vullen!
maar een stad vol met deze mensen zaL ook niet goed gaan.
Blijft over dat het aan ons is waar nodig te helpen, maar het mag nooit ten koste gaan van ons zelf en dat is maar een heel klein stapje.
Als je in het Middenoosten een bedelaar wat geld geeft, omdat we dat als westerling zo zielig vinden, dan zijn er binnen tien min. 20 bedelaars bij je, als je deze ook allemaal geld geeft, dan moet je vrezen voor je leven en raak je ze niet kwijt, dus zeggen ze daar, NOOIT GELD GEVEN! En is dat dan de oplossing?
Laat ieder doen wat mogelijk is, in je eigen omgeving,we kunnen de hele wereld toch niet helpen.

krakkemik,

Er is maar 1 manier om om te gaan met de zwakkeren in onze maatschapij en dat is beseffen dat:

- wij zijn allen 1
- er is genoeg

Ons besef van gebrek is de kernoorzaak van alle zorgen, alle druk, alle competitie, alle jaloezie, alle woede, alle ruzies, en alle het geweld.

Dit, plus het het feit dat wij geloven dat wat wij geven aan een ander wij zelf niet meer hebben.

De oplossing:
handelen alsof.

Als wij vandaag nog:

-Iedereen die het moeilijk heeft beschouwen als onszelf.
-Iedereen die alleen maar een eerlijke kans verdiend beschouwen als onszelf.

En vervolgens handelen alsof we genoeg tijd, geld, en liefde hebben, begint de wereld te veranderen.

Wij handelen namelijk alsof de dingen waarvan wij DENKEN dat we er voordeel bij hebben, schaars zijn.

En we maken misbruik van de dingen die werkelijk waardevol voor ons zijn.

Ik snap dat je liever een concreter antwoord had als... gratis dekens voor de zwervers. Of alle chronisch zieken een ruime maandelijkse toelage.

Maar ik vrees dat dat niet de oplossing is zolang onze hebzucht en " ik eerst" mentaliteit niet veranderen.

Zolang wij iemands gebrek als het probleem van de ANDER zien... niet inzien dat andermans gebrek ONS gebrek is.
Zolang wij ons niet diep diep schamen voor honger, armoe en ellende op een planeet zo rijk en overvloedig als de onze.

Zolang onze hoogste prioriteit nog ons eigen hachie is...

Zal er altijd onnodig verschil tussen rijk en arm, gelukkig en ongelukkig , ziek en gezond zijn.

Mensen die écht ziek zijn, of door welke andere reden dan ook, niet in staat zijn om volledig mee te draaien in deze maatschappij, zullen hulp moeten krijgen.
Hulp houdt mijns inziens óók in, dat ze geholpen worden aan een baan of daginvulling die ze wél aan kunnen
Op deze manier dragen ze hun steentje bij, zijn ze zinvol bezig en zullen ze zich ook beter voelen!
Wasknijpers in elkaar zetten zal je niet direct heel vrolijk maken en nuttig doen voelen, maar NIETS doen is al helemaal funest. Bovendien zullen ze verder afglijden als alle maatschappelijke verplichtingen niet op hen van toepassing zouden zijn. Veel mensen die op het randje van de maatschappij leven hebben het idee dat ze niets kunnen. Hierdoor willen ze ook niets meer proberen. Het is een negatieve spiraal waar ze in komen te zitten. Door mensen te blijven verplichten om mee te draaien met de maatschappij door te doen wat ze KUNNEN, en niet wat ze WILLEN, wordt deze spiraal verbroken (hopelijk).
Uiteindelijk heiligt het doel de middelen -het maakt niet zoveel uit WAT men doet, als je maar iets doet...
Dat is mijn mening.

tja, ze zullen waarschijnlijk nooit echt leuk werk krijgen.
maar ze zijn toch geld nodig.
het zou natuurlijk wel kunnen dat er een regeling komt (of al is) dat ze extra bijslag krijgen.

maar ze kunnen gewoon niet moeilijkere banen uitvoeren.
en je kunt ze ook niet altijd thuis laten zitten, want dat gaat ook snel vervelen voor ze.

dus gewoon werken, maar met extra bijslag, zodat ze dat werk niet te veel uur per dag hoeven te doen, maar gewoon genoeg om ze een beetje bezig te houden.

In iedere samenleving zal je mensen hebben die buiten de boot vallen. Voor een groep mensen is dit ongewild. Die moeten zeker geholpen en begeleid worden. Er is ook een groep mensen die niet in de maatschappelijke boot willen zitten. Zij vinden het buiten de boot beter. Laat deze mensen. Als ze buiten de boot gelukkiger zijn? Misschien hebben ze wel gelijk? Moet iedereen maar voldoen aan de hoge eisen van deze maatschappij? Zijn wij de norm? En hebben we het dan zo goed en zijn we dan zo gelukkig? Er zijn steeds meer mensen die klagen.

Ik vind het heel belangrijk dat er voor ieder mens - hoe hij of zij ook is - respect is. Heeft iemand hulp nodig, dan moeten we deze geven. Maar laat ieder in zijn waarde. Ieder mens heeft een ziel en ook al bewijst de buitenkant het tegendeel, iedere ziel is kostbaar.

Als je in de spiegel kijkt, zie je dat je schouders niet breed genoeg zijn om de gehele aardbol te dragen.
Dat betekend per definitie dat je mogelijkheden beperkt zijn.
Als je je echter over enige andere medemensen ontfermt die het zelf niet redden en iedereen doet dat, dan wordt de wereld al een stuk leuker.
Laat je door je beperking dus niet ontmoedigen goerd te zijn voor je medemensen.
Zorg daarbij ook goed voor jezelf, wat je zelf niet hebt kun je ook niet (door)geven.
Dat er misbruik gemaakt wordt van- en door medemensen met beperkingen is een feit.
Daarom zou -naar mijn mening- mensen die misbruik maken van mensen die mentaal of fysiek gehandicapt zijn ,
net als bij ambulancepersoneel een zwaardere straf-eis moeten gelden.
Er wordt echt VEEL misbruik gemaakt van zwakke mensen.
Door daar niet aan mee te doen en ontferming te hebben,
verkleint de nood dubbel.
Wel moeten we accepteren dat er mensen zijn die zich niet willen laten helpen.
Als ze mentaal helder zijn, moeten we die keuze accepteren. Zijn ze verminderd in staat te overzien wat ze afslaan, dan zou coaching een goede benadering zijn.
Ook ik schaam me rot dat er in Nederland mensen in dozen wonen en er zelfs mensen zijn die hier hun statusaanvrage mogen afwachten, maar geen recht hebben op welke voorziening dan ook.
Gelukkig zijn er mensen die net als jij , hun hart op de goede plaats hebben zitten.
Dus goed zorgen voor jezelf EN je medemensen en daar een balans in vinden, daar is NIETS mis mee.
Laat je niet verlammen door ontmoediging of aanzetten tot domme hulpacties uit dadendrang of schuldgevoel, dan hebben we er straks iemand bij die niet (meer) voor zichzelf kan zorgen...
Veel sterkte

Er is geen juiste manier. Er zijn verschillende groepen en daarom verschillende antwoorden.

Armoede?

Er is geld genoeg om iedereen in welvaart te kunnen laten leven.
We geven het aan andere doelen uit.

Zwervers.
Zeer diverse achtergronden.
Harde maatschappij voor deze gevoelige mensen.

Werken?
Er zijn er teveel die het graag willen.
Het zijn er veel te weinig die het aanbieden.

Wasknijpers.
Helaas verzinnen we veel kostbare langdurige projecten met een arsenaal aan managers die wel varen bij het
in stand houden van zinlose projecten.

Oplossingen
Hoe verander je een maatschappij?
Iedereen begint als kind.
Op school en thuis wordt het gevormd.
De overheid laat het hier al afweten.
Het systeem staat centraal,niet het kind en de ouders.

Oplossen doen we het niet.
Maar moeten bij de basis beginnen.

En ik dacht even een dag vrij te hebben ;-(
In de eerste plaats is het goed je te realiseren dat de scheidslijn tussen "de mensen die het niet redden" en de mensen die hun zaakjes goed voor elkaar hebben, dunner is dan je zou denken. Er is niet zoveel voor nodig om "te stranden".
Momenteel wordt zwaar ingezet op participatie. Mensen moeten zoveel mogelijk aan het werk, of naar school, of anders actief zijn in vrijwilligerswerk, of als ook dat niet kan, in ieder geval iets doen. Daarbij is het hoogste doel dat mensen zelfredzaam worden.
Er is een groep waarbij sprake is van een combinatie van oorzaken waardoor ze die zelfredzaamheid nooit zullen bereiken., en activering het hoogst haalbare is.
Door de bezuinigingen zullen er binnenkort keuzes gemaakt moeten worden. Worden de beschikbare reinteratiemiddelen (gelijk) verdeeld over alle doelgroepen, of wordt extra ingezet op die mensen die het meeste kans hebbegn om zelfredzaam te worden?
Als het laatste gebeurd, dan zullen de mensen "die het niet gaan redden" inderdaad hun eigen interesses mogen gaan volgen.

Ik vind dat je de problematiek te makkelijk op 1 hoop gooit.
M.a.w. iemand die in armoede leeft is niet dezelfde persoon als iemand die zwerft of aan psychische problemen leidt. Er kunnen overlappingen zijn maar dit hoeft niet per se zo te zijn.

Ik ben wel voor hulpverlening en dat het in het welzijn is van iemand die om wat voor reden dan ook maatschappelijk buiten de boot valt er toch het beste uit gehaald moet worden. Maar een chronisch spierzieke laat je natuurlijk niet verplicht wasknijpers in elkaar zetten. Maar er zijn bijv. ook mensen die blij zijn met structuur en regelmaat en zich fijn voelen met een taak als wasknijpers in elkaar zetten. Het is ook absoluut niet minderwaardig want iedereen, zelfs al heb je een droger, heeft wasknijpers nodig.

Ik vind de vraag alleen te ruim genomen en ik denk dat je deze niet kunt stellen zoals je het nu doet.

De juiste manier is er al, want als het niet de juiste manier was volgens de democratische meerderheid, dan zou er iets fundamenteel mis zijn in Nederland.

Mensen die het niet redden in de maatschappij, die sterven dus om die reden in de derde wereld, dat is toch duidelijk. Red je het niet, dan sterf je eraan, zoals in de dierenwereld en/of in de jungle.

In Nederland is dat gelukkig niet zo. Als je (werkelijk) ziek bent krijg je medische hulp. Als je (werkelijk) verstandelijk of lichamelijk beperkt bent krijg je hulp. Als je (werkelijk) psychisch in de knoop zit krijg je hulp. En dat is allemaal geregeld, dat hoef jij niet te doen. De overheid, de instanties hebben allemaal een deel van die taak op zich genomen en dat is allemaal (goed of niet) geregeld. De individuele burger hoeft daar niets voor te doen, het is allemaal geïnstitutionaliseerd in Nederland. En zij die (werkelijk) tussen de mazen van de regelgeving willen gaan zeilen moeten dat vooral doen. Zelfs dan zijn er nog instanties die helpen, Leger des Heils bijvoorbeeld.

De regels zijn een uitkomst van de politiek en de toestand in de wereld, vraag en aanbod dus en die veranderen steeds. Dat wat gisteren niet bestond is morgen weer achterhaald. 10 jaar terug moesten chronisch zieken geen wasknijpers in elkaar te zetten, nu moeten ze dat (wellicht) wel en over 10 jaar weer niet. Zeg nooit nooit.