Zijn er mensen die zich prettig voelen om dag en nacht alleen te zijn?

Waarschijnlijk wordt dit bericht verwijderd.... zet aan tot chatten ofzo... oow je wordt er gek van maar ik zou het niet kunnen! dag en nacht alleen, lijkt me niks! Die buurman bedenkt zich wel na 3 dagen ;-)

Ja deze mensen zijn er, ik ken er eentje. Het heeft er ook mee te maken hoe lang je al alleen bent. Als je 'te lang' alleen bent kan je je steeds fijner voelen zonder de mensen, gesprekken en gedoe om je heen, enkel je eigen zorgen zijn genoeg.

Ja, sommige mensen hebben geen ander menselijk gezelschap nodig.
Hebben hun muziek, hun boeken, hun hobbies, hun huisdier(en), en soms iets spannends of leuks op de tv.
Misschien, dat ze geen zin hebben in de blabla-verhalen die nergens over gaan, of misschien zijn ze teleurgesteld in de mensen, of zodanig bezeerd, dat ze zichzelf afschermen tegen verdere beschadigingen.
Als je je eigen beste vriend(in) bent, kan je helemaal leven zoals jij dat wilt, zonder risico's op te hoog gespannen verwachtingen waar ze niet aan kunnen voldoen, zonder druk of stress.

En als zo iemand toch behoefte heeft aan mensen om zich heen, kunnen ze, met dit lekkere weer, op een druk terrasje of bij een strandtent gaan zitten, en mensen kijken...

Op zich zijn mensen sociale diertjes, maar sommigen gaan hun weggetje liever alleen. En daar hoeft niemand last van te hebben, of medelijden, als iemand er zelf voor kiest, en er zich 'prettig' bij voelt. Ik denk meer aan vredig, rustig, ongestoord, in harmonie met de wereld en zichzelf.

Je hoort heel vaak: eenzaam maar niet alleen.
Dat wil zeggen dat je in een groep mensen of op plaatsen waar veel mensen zijn, dat je je daar toch heel eenzaam kan voelen.

Het is echt niet zo dat iedere mens vrienden nodig heeft.
Natuurlijk is het prettig om af en toe je verhaal kwijt te kunnen, maar als er geen verhaal is - zoals op een onbewoond eiland - dan hoeft dat dus niet.

Ik kan heel goed tegen alleen zijn.
Zolang ik me maar kan bezig houden, genoeg te doen heb.
Lijkt mij wel, je eigen eten zoeken, je eigen onderkomen bouwen etc. dan heb je genoeg te doen.


Ben dan ook een groot fan van Robinson Crusoe, [roman van de Engelse schrijver Daniel Defoe. Zijn idee voor het verhaal kwam door het verhaal over de Schotse zeeman Alexander Selkirk die in 1709 werd gered na een verblijf van vier jaar op een onbewoond eiland. ]

En van de film Cast Away uit 2000. De film gaat over Chuck Noland, gespeeld door Tom Hanks, een man die neerstort met zijn vliegtuig en moet zien te overleven op een onbewoond eiland. Het verhaal is gebaseerd op het boek Robinson Crusoe, maar de regisseur heeft het verhaal behoorlijk aangepast.

Alleen door Europa reizen, met een klein mini-campertje en een hondje, dat lijkt mij wel wat.
Maar ja, als ik dan mijn kinderen en kleinkind erg ga missen, kan ik wel weer naar huis...........

Toen ik een lange periode depressief was had ik erge behoefte om dag en nacht alleen te zijn. Ik ben toen ook een paar keer een midweek weggeweest en genoot er enorm van. Dit is ook wel tipisch iets wat bij depressie hoort trouwens...je terug trekken in je eigen schulp en met anderen niets te maken willen hebben...

Nu de depressie voorbij is, zou ik het niet graag weer doen, maar zou nu het liefst SAMEN met mijn man op vakantie willen...

Ik kan me er iets bij voorstellen; de vraag is natuurlijk of die buurman het ook echt ondervonden heeft.
Zelf heb ik een keer een voettocht van een half jaar gemaakt en het viel me op dat ik in het begin graag af en toe telefonische contact had met vrienden op het thuisfront maar na enkele maanden er steeds minder behoefte toe voelde en vooral belde om hen gerust te stellen. Ik had dan vaak wekenlang geen ander contact dan het hoogst noodzakelijke (inkopen van voedsel e.d.) en voelde me daar prima bij.
Ik kan me voorstellen dat ik een langere periode zonder contact met andere mensen zou kunnen leven en daarin redelijk gelukkig zou zijn, maar ik zou dat toch daarna wel weer met iemand willen kunnen delen.

Die zijn er absoluut, heremieten zijn het duidelijkste voorbeeld dit verschijnsel gaat al eeuwen terug. veel schijvers en dichters (naar percentage dan ten opzichte van andere beroepen) leven ook in zonderlingschap. een aantal bekende namen die zich lange tijd hebben afgezonderd zijn brian wilson (beach boys) en axl rose (guns & roses) bij de eerste ging dat gepaard met een angst stoornis bij de tweede was het naar verluid uit eigen wil om aan nummers te werken. ook is er een nederlandse dichteres die jaren als kluizenaar heeft geleefd de naam is me even onschoten.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Heremiet_(monnik)

Thoreau rhapsodizes about the beneficial effects of living solitary and close to nature. He claims to love being alone, saying "I never found the companion that was so companionable as solitude." Dit prachtig citaat komt uit WALDEN of living in the woods van henri David Thoreau dit dit als experiment wou beleven.Dit is echt een klassieker uit de litteratuur en op een hoger niveau dan het avonturenverhaaltje van Crusoe. Er zijn nog veel mensen die dat als experiment gedurende een korte of lange periode beleven.(Tolstoi, Leonard Cohen, Jeroen Brouwers,Heminway)het zijn meestal heel grote persoonlikheden die soms heel sociaal en genereus zijn en zich dan totaal bewust terugtrekken om hun batterijen op te laden. Anderzijds zin er miljoenen mensen die eenzaam leven en die dat niet prettig vinden. (ouderen ,zieken , gehandicapten)

Mijn autistische zoon zou het perfect uithouden op een onbewoond eiland met een berg eten, een laptop, een stapel spelletjes en een snelle internetverbinding. Geen enkel probleem.
We filosoferen daar wel eens over, ik breng dan in dat hij het toch af en toe wel zou missen, dat gezeur van zijn moeder en vader of de mogelijkheid om z'n zusjes te klieren. Nee hoor, dat zie ik helemaal fout... Ik denk dat mijn zoon later ook zo'n buurman als die uit het voorbeeld wordt.

Er zijn wel eens onderzoeken hier naar gedaan. Het blijkt dat mensen op den duur hunkeren naar gezelschap. Als er geen mensen zijn die gezelschap kunnen bieden, gaan deze mensen dat gezelschap zoeken bij dieren of planten. Of zelfs bij voorwerpen.
Heb je ooit die film gezien van Tom Hanks? Hij strandt na een vliegtuig ongeluk op een onbewoond eiland.
Zijn enige gezelschap word een voetbal, waarop hij een gezichtje heeft getekend.

Dus elk mens heeft gezelschap nodig, en niemand voelt er zich prettig bij om dag en nacht (jaar in jaar uit), alleen te zijn.

Zodra je mensen leert kennen...ga je van dieren houden.
En van planten, de zee, bloemen, de regen enzovoort.
Alleen mensen...kunnen zo kwetsen en vals of gemeen zijn.
Dieren niet. Die zijn gewoon pure onschuld. Baby's ook.
Als je maar lang genoeg, gekwetst word door mensen...ga je vanzelf het alleen zijn waarderen en vereren.
Voor sommige dan. Uitzonderingen daar gelaten..
Groetjes.

Ik merk dat ik ook wel graag alleen ben, maar toch heb ik ook wel een aantal vrienden waar ik erg graag mee samen ben.

Maar toch en dit als aanvulling op een eerder antwoord, kun je je ook erg alleen voelen in een grote groep mensen. Ik merk dit vaak als ik bijvoorbeeld uit ga. Ik zie dat mensen hun plezier uit andere dingen halen als ik zelf, ik voel me dan ook erg alleen terwijl ik toch in een kroeg sta met een heleboel mensen. Ik ben dus het liefste met een heleboel mensen die dezelfde interesses hebben als ik, en dat kan soms moeilijk zijn! En dan ben ik liever alleen dan tussen een groep met mensen die het over dingen hebben die mij totaal niet interesseren, daar voel ik me erg ongemakkelijk bij.

grappig zo,n figuur ben ik.
al merk ik wel dat het altijd wel minder prettig is zonder dier of mens om je heen.
wat ik nu ook grappig vind is dat ik er mij niets bij voor kan stellen dat anderen dit niet zouden kunnen.

Er zijn ook mensen die daar geen (echte) keuze in hebben (omdat ze bijv. verslaafd zijn of te verlegen en dergelijke, en natuurlijk autisten).
(Ook) als ze dat van hunzelf weten, dan kunnen ze toch nog wel positief blijven en zich prettig voelen. Niet altijd, maar het kan.

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn!
Ik hou van de rust, en de vrijheid om alles zelf te bepalen.
Ik heb ruim 8 jaar als internationaal vrachtwagenchauffeur gewerkt, toen was ik altijd alleen.
Nu heb ik een LAT relatie met een lieve vriendin, en ik kan er erg van genieten als we samen zijn! Een avondje borrelen met vrienden vind ik ook geweldig, maar als iedereen weer weg is kan ik weer erg genieten van de rust, en kan ik mijn eigen ding doen. Als ik continu mensen om me heen zou hebben, dan zou ik sjaggerijnig worden op den duur! Een aantal dagen moedrziel alleen zou voor mij absoluut geen straf zijn.

Ja...hier is er een !

Al vind ik het ook heel leuk om af en toe met andere mensen op te trekken.
Maar ik kan ook zonder.
En die san voorzienigheden heb ik ook niet per se nodig.

overal heb je mensen voor, dus zal je zeker mensen hebben die eenzaamheid heerlijk vinden.

soms kan je je in een groot gezelschap ook eenzaam voelen, en omgekeerd dus ook alleen maar niet eenzaam

ik heb altijd mensen rondom me en hunker soms naar een dagje alleen zijn