Wat zijn de negatieve kanten van een atheistisch leven?

Je ervaart de kerkklokken op zondagochtend als geluidsoverlast.

Gebrek aan zekerheid. Je moet alles zelf uitzoeken, er is geen universele, voorgeschreven waarheid om op terug te vallen.

Als gelovige heb je je voorgeschreven leefregels en wetten, en als je je daar nu maar braaf aan houdt, ben je een 'goed mens'. Wij atheïsten moeten voor onszelf bepalen wat ons tot een 'goed mens' maakt.

In mijn ogen kan je wat betreft levensovertuiging niet spreken over positieve en negatieve aspecten.

Op de Dag des oordeel, hebben ze het heel moeilijk. Ik wens ze heelveel succes op die dag...

Nog een negatieve kant is dat gelovigen het ongelooflijk vinden dat atheïsten gelukkig kunnen zijn.

Helaas zijn veel christenen door opvoeding en geestelijkheid zo geconditioneerd dat ze die ontkenning van Gods bestaan toch blijven associëren met negatieve begrippen als bv. amoreel of asociaal. Ze zijn dan al snel geneigd de nadruk op die ontkenning te leggen, en stellen in hun arrogantie zelfs vaak dat atheïsme “dus” ook ontkenning van de ethiek zou betekenen. Als dat werkelijk het geval zou zijn, was atheïsme inderdaad amoreel.

Goedgelovig als christenen nu eenmaal per definitie moeten zijn (hoe kun je anders in een sprekende slang geloven, of in de maagdelijke geboorte van een waterloper, die tweeduizend jaar voor men geboren werd reeds boete gedaan heeft voor de "zonden" die men zelf nu nog moet plegen?), deze christenen dus, vereenzelvigen ethiek nog steeds met gehoorzaming aan de geboden van een fictieve god, een god die zij letterlijk vrezen. En gegeven wat ze nu eenmaal geloven, is die vrees natuurlijk niet geheel onterecht, christenen zijn niet persé dom. In hun Bijbel komen ze immers veel liederlijke bedreigingen en geboden tegen, zoals bijvoorbeeld deze:

'Wanneer iemand, uw volle broer, uw zoon of uw dochter, of de vrouw die u bemint, of uw beste vriend, u in het geheim probeert over te halen om andere goden te dienen, goden die u nog niet kende en ook uw voorouders niet, goden van de naburige volken, vlakbij of ver weg of waar ook ter wereld, luister dan niet naar zo iemand en geef niet toe; wees onverbiddelijk, heb geen medelijden met hem en houd hem niet de hand boven het hoofd. U moet hem ter dood brengen; samen met uw volksgenoten moet u hem stenigen tot de dood erop volgt, en zelf moet u de eerste steen werpen. Dat is zijn straf, want hij heeft geprobeerd u te vervreemden van de HEER, uw God, die uit de slavernij in Egypte heeft bevrijd.' (Deuteronomium 13:5-9)

Persoonlijk ervaar ik het atheïsme als bevrijding.

Je gaat eerder dood, je mist de gezelligheid van horen bij een kerk, je leven heeft geen zin, je hebt geen geloof dat je troost biedt.

Over het algemeen heb ik nergens last van omdat ik een atheïst ben. Behalve wanneer ik toevallig te maken heb met een fanatieker gelovig persoon die meent dat ik het bij het verkeerde eind heb, en zijn boodschap belangrijk voor me is.

Maar aangezien deze persoon ook denkt dat mensen met een ander geloof dan het zijne het bij het verkeerde eind hebben, en zijn boodschap ook belangrijk voor hun is, is zelfs dit niet van atheïsme afhankelijk. Al heb ik soms het idee dat tegen atheïsten iets heftiger gereageerd wordt, omdat het totaal niet accepteren van een godsbeeld een zwaardere zonde zou zijn dan het accepteren van een verkeerd godsbeeld - maar dit kan natuurlijk ook gewoon komen omdat ik het dan directer ervaar.

Geen.
Ik ken geen negatieve kanten.
Waarom zou ik?
Ik mis toch niks?

Je kunt ook niet spreken van een atheistisch leven.
Ik leef gewoon.......en een godsdienstige overtuiging
speelt daarin geen rol. Klaar.

Ik denk dat een gelovige of ongelovige hoe je het ook wil noemen uiteindelijk dezelfde ongemakken kent in het leven. Dood, liefdesverdriet, ziektes, economische problemen, en ga zo maar door. Iedereen komt aan de beurt of je nou wel of niet gelooft. Hoe je tegenslag verwerkt doet ieder op zijn eigen manier, sommige mensen gebruiken religie daarvoor, sommige niet, maar bereiken uiteindelijk hetzelfde doel.

Bijna niets.


Het enige dat mij zo te binnen schiet is, omdat je gelooft dat God niet bestaat, je minder tolerant kunt zijn tegenover mensen die iets anders geloven.

Agnosten hebben dat probleem minder of niet.

Oh, ja, je kunt er niet op vertrouwen dat 'iets anders' het beste met jou voorheeft.

Als gelovige denk ik dat een atheist veel, heel veel mist.
De troost, steun en wijsheid die het Godsvertrouwen mij bied, zou ik voor niets willen ruilen of missen.
Hij tilt mij boven mezelf uit en stelt me in staat soms over mezelf heen te stappen. Hij houdt mij scherp en zachtmoedig, ben ik ergens zeer kwaad over, dan tempert HIj dit en helpt mij wat tegen of met deze kwaadheid te doen.
Hij maakt mij tot een beter mens, een betere vader en een betere echtgenoot.
Hij helpt mij mijn trots en koppigheid te overwinnen en geeft me wijsheid als ik raad moet geven.
De zegening die Hij mij gegeven heeft maakt dat ik niet geloof in God, MAAR NIET MEER TWIJFEL AAN ZIJN BESTAAN
Ik zou veel missen en allang overleden zijn als Hij er niet was.
Ik ben van mening dat atheisten GELOVEN dat God niet bestaat.
Dat kan gedurende hun hele leven nog veranderen....

Onbewust zul je altijd op zoeken blijven naar 'iets' van diepgang in je leven. Tijden lang misschien niet omdat je druk met bent leven, maar er zal altijd een moment komen waarop je zoekende bent. Waarom denk je dat er bijvoorbeeld zoveel jongeren zijn die wereldreizen gaan maken en naar India of Australië gaan. Zij zoeken geen god maar hunzelf. Maar beseffen misschien niet dat God ook in hen zit!

Ben zelf ook atheïst, maar wel zoekende naar dat iets.

Dat is natuurlijk afhankelijk van de persoon in kwestie. Er is in feite niets negatiefs, tenzij je het leuk zou vinden om eeuwig te leven of om te communiceren met hogere machten. Maar geloof me, de meeste atheïsten hebben daar geen behoefte aan.

er is geen absolute waarheid die je (of je hem nu in het heden kan defineren of niet) aanhangt en goed en fout zijn hierdoor variabel omdat je alleen je eigen gevoel de boventoon laat voeren. wie is de atheist om mij te vertellen wat ik fout doe als hij geen grondslag heeft.

Het 'moeilijkste' (voor zover dat moeilijk is dan, ik kom wel aardig uit mijn woorden) is als er pijnlijke dingen gebeuren in het leven, zoals het overlijden van een dierbare of een persoonlijk drama, ik de vragen van mijn kinderen niet kan afwimpelen met de kluitjes waar ik zelf vroeger mee het riet in werd gestuurd.

Wie dood is gaat naar de Hemel, en daar is het heel fijn bij God, en nu is oma weer bij opa en zijn ze altijd samen, en ze hebben nooit meer pijn of verdriet en ze zien nog steeds wat wij hier op aarde doen. En ze zijn nu eeuwig bij God en daar zijn ze heel gelukkig.

Geweldig verhaaltje natuurlijk, heel troostrijk ook (vandaar ook de popularieteit van religie, voor alle moeilijke vragen is een makkelijk antwoord)maarja, ik kom er niet mee weg. En zoals afgelopen maand bij het overlijden van oma stellen ze écht moeilijke vragen, waar ik nu eenmaal geen zoet, lief, bevredigend, mooi, roze of lichtblauw antwoord op kan geven. Overigens heb ik het idee dat het voor mij moeilijker is dan voor hen, omdat ik nu eenmaal met die dooddoeners ben opgegroeid.

Er zijn natuurlijk meer momenten in het leven waarbij mensen teruggrijpen op hun religie. Dat zijn de momenten waar een atheïst het moet uitzoeken met zichzelf en de mensen om hem heen die nu leven. Dat kun je als negatief ervaren, en inderdaad kiezen vele mensen toch voor de zoete leugen, of gaan op cruciale momenten ineens lopen bidden van 'je weet maar nooit'. Dan vraag ik me af of je wel ECHT gelooft dat er niks is, of alleen maar stoer doet alsof.

Voor mij (als atheist) vind ik het een negatieve kant dat mensen die wel in een god geloven me proberen over te halen om in hun god te geloven.
Er werd ooit eens tegen mij gezegd: Als ik jou was, zou ik moslim worden, anders bereik je niks in het leven!

Daar schrok ik wel erg van, ik wil niet alle mensen over een kamp scheren, maar sommige gelovigen zijn erg 'opgefokt' als er dan wordt gesproken over religie, god etc.

Als atheist-zijnde sta ik open voor alles. Ik heb er geen problemen mee dat andere mensen wel in een god geloven. Als ze maar geen godsdienst bij mij proberen te verkopen als telsell..

Er is geen steun of troost van een opperwezen...je staat er echt alleen voor. Dat kan soms best angstig zijn...
En je bent dus echt zelf verantwoordelijk voor je daden en keuzes...(wat tegelijk ook weer een voordeel is).

Dat ze, getuige veel van de reacties en antwoorden op jouw vraag hier, bijna nog fanatieker dan, maar minstens zo fanatiek als, theisten hun levensovertuiging verdedigen en naar de ander uithalen.

Blijkbaar niemand vertrouwd voldoende op zichzelf en zijn overtuiging om de ander gewoon in zijn/ haar waarde te laten.

Doordat sommigen hun geweten hebben verloochend, heeft hun geloof schipbreuk geleden.

Toegevoegd na 3 minuten:
ze hebben geen inzicht hierna is langer dan 75 jaar dat je hier leeft

Als men niet gelooft dan is er geen enkel feit dat je kan troosten en sterkte kan geven in momenten van opperste nood en verdriet ,terwijl men zich zoveel sterker kan voelen als men beseft dat er meer is tussen hemel en aarde ,hoe men gelooft is volgens mij een persoonlijke zaak maar als je niet gelooft dat de engelen er zijn om ons bij te staan ,of dat sommige dingen voorbestemd zijn dan is deze wereld helemaal hard en koud ,wat wel opvallend is dat zoveel bejaarde mensen plotseling wel naar de kerk gaan in het besef dat de dood dichterbij komt en dat is dan ook weer hypocrisie maar ja de kerk en hypocriet gedoe gaan hand in hand helaas ,ik geloof in de natuurgoden en de planeten en het universum en niet in een allesziende god in de hemel maar in helemaal niks te geloven dat is dan weer een tamelijk hard leven zonder hoop en troost .

het enige verschil is het uitblijven van het geloof in een god.
Een Atheistisch leven heeft geen speciale regels. alles wat in je leven gebeurd, gebeurd, met of zonder geloof. Dat kun je niet koppelen omdat je geen timmerman of geen leraar bent. Of om je vraag te beantwoorden, geen geloof hebt.

er zitten net zoveel positieve kanten als negatieve kanten aan een atheistisch leven als aan een theistisch leven.
Het gaat niet om de vorm.. het gaat om de inhoud!
Er zitten negatieve kanten aan, maar die worden gevormd door degene die het leven leidt (lijdt!).

Zijn die er dan? Ik vraag het me af.

Je hebt niet de zekerheid van een leven na de dood. Daar geloof je niet in. Dat lijkt mij een grote onzekerheid, vooral als je je eind voelt naderen.. Ik ben zelf niet streng gelovig (maar wel katholiek) , en vind de gedachte aan een leven na de dood, dat dan niet alles opeens stopt, heel fijn. Je hebt ook de troost van 'iemand' die je helpt als je het heel moeilijk hebt.

De negatieve kant is dat je je zo kan ergeren aan mensen die wel geloven!

bij het sterfbed geen enkele toekomst

Het gemis aan een geloof dat er ergens wel een macht is die een groter plan heeft, waardoor alles wel goed zal komen.

(Ik heb zo tijden dat ik daar graag in zou kunnen geloven)