Hoe kan het dat sommige mensen nogal onverschillig overkomen?

Ook al wil je dit antwoord niet..
het is echt asociaal als je doorloopt alsof er niks aan de hand is als er een oud vrouwtje met hoofdwond op straat ligt!
En dat heeft niks te maken met alle leed van de wereld.
Je helpt zo'n mensje gewoon PUNT.

Helaas zijn er inderdaad mensen die hier compleet ongevoelig voor zijn. Maar zelfs áls zij dat zijn, zouden zij natuurlijk alsnog kunnen helpen, als zij zich zouden kunnen inleven in anderen. Maar helaas. Dat is inderdaad hartstikke asociaal.

Ik denk echter dat er ook mensen zijn die teveel schrikken om in een dergelijke situatie te kunnen helpen.
Ik heb ooit mijn broer keihard zien vallen, hij had overal bloed en moest naar de EHBO. Gelukkig was behalve ik, zijn vriendin er ook bij, want aan mij had hij niks.
Ik was zo ongelooflijk geschrokken dat ik compleet in shock was en niet in staat was om er op te reageren of te bedenken wat er moest gebeuren.
Achteraf was ik ongelooflijk overstuur door de schrik en door het feit dat ik mij zo "onverschillig" gedragen had.

Toegevoegd na 1 minuut:
Dat betekent natuurlijk niet dat is een goed excuus is om gewoon door te kunnen lopen als iemand hulpeloos op straat ligt. Dat vind ik echt walgelijk gedrag.

Ik heb met mijzelf ook meegemaakt dat als ik werkelijk de enige ben die in een panieksituatie kan helpen, omdat er niemand anders in de buurt is, ik plotseling verstandig kan nadenken en reageren.

Ik herken jou vraag. Ik ben zelf enorm gevoelig voor het leed van anderen, ook onbekenden. Ik kan het mij erg aantrekken als iemand op straat iets gebeurt, als ik hoor van een vriendin dat haar vader is overleden (ookal heb ik die vader nog nooit gezien), ook het nieuws kan mij zeer raken.
Als ik dat dan zeg tegen een persoon als jou broer (er zijn er verschillende in mijn omgeving). Dan krijg ik te horen, 'ja maar daar heb jij toch niks mee te maken, jij kent diegene toch helemaal niet'. Zij koppelen zich geheel los hiervan lijkt het. Mijn inlevingsvermogen is op zo'n moment niet geaccepteerd en wordt zelfs als gek gezien. Maar met mijn inlevingsvermogen kan ik mensen veel beter begrijpen en kan ik ook meer betekenen voor mijn medemens. Ik kan altijd enige vorm van begrip tonen voor hen, dat is prettig voor diegene. Daarnaast is het lonend voor mezelf, omdat ik iets kan DOEN met mijn inlevingsvermogen.
Ik denk als iemand zijn inlevingsvermogen en liefde zo zakelijk verdeelt over anderen, zo van alleen mijn vrienden en familie vallen hieronder, dus als er een oudje valt op straat heeft ze pech, dat diegene wel een beetje een probleem heeft. Ik vind dat persoonlijk wel asociaal.
Daarnaast vind ik het ook naief. Ik ben namelijk van mening dat je je positief en behulpzaam moet opstellen tegenover je medemens. Als jou broer later oud is, en slecht ter been, dan vervloekt hij de mensen die hem niet helpen. Maar als hij er dan pas achter komt dat het leven niet zo werkt, dan is hij wel een beetje laat.
Ik weet niet hoe oud jou broer is, maar soms heeft het ook met leeftijd te maken. Geslacht kan ook meespelen. Maar dit zijn natuurlijk geen excuses om je zo te gedragen. Ook als iemand niets doet, is dat een actieve keuze, waar hij zelf de verantwoording voor moet dragen.

Het komt onverschillig over, maar dat is het niet altijd... Angst is de grootste oorzaak en lijkt onverschillig te zijn... Iedereen gaat een mens in nood helpen die empathie kan voelen, psychopaten en sociopaten dus niet, maar alle andere mensen willen dat graag... Maar angst weerhoudt hen, angst voor de gevolgen, angst voor de nasleep, angst om iets fout te doen, angst om narigheid achteraf... Het is dan schijnbaar makkelijker om door te lopen en later wel te horen hoe het afliep...

Dit lijkt die onverschilligheid die jij beschrijft...

Onverschilligheid is een (levens)houding die nooit problemen oplevert.

Het kan ook zijn dat mensen zich geen houding weten te geven bij een ongeluk, of niet weten hoe ze moeten reageren... En daarom maar doorlopen. Als ik nog eens een ongeluk zie gebeuren, (brand, aanrijding) dan zijn er altijd mensen wie gelijk de leiding nemen, en mensen die afwachten...
Maar het minste wat je kan doen is toch 112 bellen...

Het spijt me, ik kan er niets goeds in ontdekken.
Misschien heeft het te maken met vluchtgedrag wat sommige mensen vertonen, door het niet te willen zien, is het ook niet gebeurd.
Mijn mening en gevoel is, wat je voor een ander doet, komt altijd weer terug bij jezelf, zowel positief als negatief.

Als de persoon welke op straat ligt om hulp vraagt zou hij dan helpen, of zou hij er dan ook niet naar omkijken
Als de persoon op straat ligt en hij heeft een briefje van 100 en ziet dit zou hij dan helpen?
Als je de laatste vraag met ja moet beantwoorden is het wel heel duidelijk.
Als je de eerste vraag met hij zou er niet naar omkijken met ja moet beantwoorden, is het in ijn ogeneen zeer a.sosiaal iemand. Maar anderen kunnen hier anders overdenken.