Vrijwilligers die zich inzetten voor gehandicapten, zieken, hulpbehoevenden, etc., doen die dat om zelf een goed gevoel te krijgen?

Als ze met tegenzin helpen, zijn 't geen vrijwilligers meer.
Volgens sommige filosofen doet een mens ALLES wat ie doet alleen om voor zichzelf - incl. Moeder Theresa etc.

De mensen die ik ken doen het echt om je te helpen. Tuurlijk, iedereen heeft wel eens een baaldag. Vrijwilliger, de naam zegt het al... je doet het niet verplicht. Als je constant tegenzin hebt, zal je het als verzorgende vrijwiliiger niet lang volhouden.

Ik kan allen voor mezelf spreken. Maar ik doe vrijwilligerswerk omdat ik het leuk vind om te doen. Omdat ik zie hoe hoog de nood is. En ja je krijgt en zoveel liefde, lol, een goed gevoel voor terug. Maar dat laatste zie ik meer als een kadootje. Niet als hoofdreden. Maar nogmaals, dat geld voor mij.

Beide categoriên zijn vertegenwoordigd, en hoogst waarschijnlijk de iedalisten in de meerderheid.

Ik denk dat ze zich bekommeren om andere, die helpen en daar een goed gevoel van krijgen.

Dezen doen dit om anderen te helpen. Geef eerlijk toe, het is toch ook een kleine moeite om 1 dag in de week, 3 uur per avond, een praatje te maken in een verzorgingstehuis met demente ouderen, of een wandeling te maken met iemand. Als je in een maatschappij leeft waar het vanzelfsprekend is dat je in alles voldoende hebt, en jezelf gezond bent, vind ik het niet meer als normaal om wat terug te doen voor mensen waar het niet vanzelfsprekend is dat ze kunnen lopen/fietsen, een gesprek kunnen voeren met een ander, naar buiten kunnen in de zon zitten et cetera.