Wat maakt medelijden soms onverteerbaar?

Ik weet niet zeker of dit is wat je bedoelt, maar sommige mensen kunnen er niet tegen als iemand medelijden met ze heeft, omdat dat in hun ogen betekent dat de ander hen alleen maar als een zielig persoon ziet, terwijl ze gezien willen worden als krachtig, als iemand die zichzelf wel kan redden.

Misschien omdat we niet 'zielig' gevonden willen worden.

Mesen die gehandicapt zijn, of blind of doof, enz hebben we vaak moeite mee, en vinden we zielig.
Maar vaak hebben die mensen er zelf geen moeite mee, en hebben het geaccepteerd.
En dan vinden ze het niet leuk om zielig gevonden te worden.
Maar het is soms moeilijk om toch geen medelijden met ze te hebben.
Maar warom dat moeilijk is, om met iemand geen medelijden te hebben, dat weet ik niet.
Ik kan het wel, maar weet niet hoe, ik het doe.
Is denk ik een kwestie van de ander aanvoelen, of die zichzelf zielig vind of niet.

Soms ervaart degene die lijdt een zó diep gevoel van verdriet en/of verlies, dat mede-lijden door een ander niet als zodanig geaccepteerd kan worden. Er is dan een gevoel van : dit heeft nog nooit iemand zo schrijnend moeten ervaren.
Een goedbedoeld uitgesproken, en misschien ook werkelijk gevoeld mede-lijden wekt dan bijna haatgevoelens op, en vergroot het gevoel van intense eenzaamheid.

Medelijden is onverteerbaar als het samengaat met machteloosheid.
Vaak wijzen we medelijden af, omdat je door het aanvaarden hiervan, je eigen zwakte moet toegeven.
Voor de ander willen we graag sterk zijn.

Je wil niet zwak zijn, want als je dat accepteert is die ander meteen de sterkste en dat wil je niet altijd...

Soms kan nabestaanden van liefde wel eens onvoorstelbaar en onverteerbaar zijn, niet altijd.!

Omdat je je medeleven dan kan tonen ,dat heeft niet iedereen geleerd. Dat is eigenlijk heel jammer. Iemand die oprecht verdrietig is mag je best een arm om iemand heen leggen. En zeggen dat je ook verdrietig bent om hem of om haar. Er zijn wel mensen die maar staan te slikken in een situatie en het liefst maar weg gaan. Net niet dat stapje kunnen nemen om even het verdriet te delen. Even kunnen zeggen wat rot voor je, wat naar, ik wens je sterkte, ik denk aan je , ik wil je vast houden kom hier. Het is niet geleerd.

Omdat sommige mensen proberen, om hoe erg hun toestand in andermans ogen ook is, positief te blijven.

Daarmee bedoel ik; jij kunt wel vinden dat die ander medelijden nodig heeft maar die persoon denkt er misschien heel anders over.

Voorbeeld; mijn partner heeft een zwaar ongeval gehad op het werk, waarbij hij hersenletsel en een gebroken nek heeft opgelopen. Hierdoor kan hij niet meer werken, sporten en is zijn sociaal leven erg veranderd.
Hierdoor vroeg de psycholoog aan hem; goh man, ben je nog wel gelukkig; een jonge vent die zijn leven zo heeft moeten veranderen? (Dus ook hier voelde wij een soort van medelijden).
Mijn partner reageerde hierop; hoe kom je daar nu bij; ik niet meer gelukkig, ik had wel dood kunnen zijn! Dus ik bekijk het positief en ben hartstikke gelukkig dat ik hier nog ben.

Zo zijn er kinderen opgevoedt met het idee dat als ze vallen, dat ze zielig zijn en dat er meteen een snoepje op de zere plek moet worden gelegd.
Zo zijn er kinderen opgevoedt met het idee dat als ze vallen, er niks aan de hand is en ze gewoon weer verder spelen. Dit verschil is er ook in het dagelijks leven, de ene persoon vindt zich meteen zielig en de andere vindt zich absoluut niet zielig in een en dezelfde situatie.

Dat is volgens mij de enige reden; niet iedereen weet wanneer de ander medelijden nodig heeft omdat dit voor iedereen anders is. De ene bekijkt en benaderd de zaken nu eenmaal positiever dan de ander.

Toegevoegd na 1 minuut:
oeps; opgevoed, sorry!!

Omdat er een verkeerd medelijden wordt getoond.
Echt medelijden hebben, is meevoelen en meehelpen om een ander daadwerkelijk te helpen.
En dan niet om je eigen ego te bevredigen, maar wel om er echt voor een ander te zijn.