Is onvoorwaardelijke liefde echt onvoorwaardelijk?

Naar mijn idee bestaat onvoorwaardelijke liefde niet. Het is misschien een streven, maar niet de realiteit.

Iedereen heeft zijn grenzen, maar voor eenieder liggen die natuurlijk anders. Ik kan me voorstellen dat als de partner bijvoorbeeld doelbewust je kinderen mishandelt, je liefde voor deze al snel zal bekoelen, om maar een extremer voorbeeld te geven.

Maar ook ontwikkelingen in de persoonlijkheid van de partners kan wat eens zo'n sterke band leek toch de das om doen, wat een heel geleidelijk en natuurlijk proces kan zijn.

Onvoorwaardelijke liefde zoals tussen moeder en kind vaak bestaat, is inderdaad onvoorwaardelijk.
In een liefdesrelatie zitten er vaak toch wat haken en ogen aan. Dan is het een kwestie van geven en nemen. De liefdesrelatie is er meestal niet tegen bestand als het alleen maar geven is (of nemen is).

Er is ooit maar één liefde onvoorwaardelijk geweest! Dat was de liefde van Jezus voor de mensheid.Ik wil daar wel bij aantekenen dat ik niet gelovig ben,maar zoals het verhaal in de bijbel staat,moet het zo geweest zijn.
Verder geloof ik niet dat wij mensen de onvoorwaardelijke liefde kennen.

De definitie van onvoorwaardelijke liefde wordt in het boedisme beschreven als de kwaliteit Metta. (Het verkeren in Metta)

Metta 'betekent' de meest pure vorm van onvoorwaardelijke liefde, waarin de mens zal handelen met de beste intenties en wensen voor alle wezens in het universum.

Vanuit deze theorie gezien is onvoorwaardelijke liefde alleen te verkrijgen, wanneer alle handelingen die je verricht uit geen enkel eigen belang zou komen.

Wanneer dit klinkt als pure opoffering, kun je die opvatting zien als tegenstrijdig tegenover onvoorwaardelijkheid. Dit is het egoïsme van de mens, waarvan ik zelf denk dat het in een ieder van ons bewust of onbewust schuil gaat.

Ten slotte hebben we allemaal bepaalde behoeften, en proberen deze behoeften te bevredigen door acties te ondernemen. Deze acties liggen in ons eigen belang.. en dat kunnen wij niet opofferen.. (Dat betekent uiteindelijk dat we niet zouden kunnen voortbestaan)..

Ik denk dat de mens niet in staat is om pure onvoorwaardelijke liefde te kunnen 'geven'.

Men zegt wel eens dat de moederliefde voor een kind onvoorwaardelijk is.
Maar toch is dat m.i. niet zo.
In de meeste gevallen wordt er heel wat terug verwacht van het kind. Bewust of onbewust.
In de verzorgingstehuizen voor ouderen (meestal vrouwen, omdat mannen eerder omvallen), gaat het gesprek regelmatig over hoe vaak de kinderen op bezoek komen.
En naar de kinderen toe, is het vaak "waarom kom je niet meer", "ik zie hje bijna nooit", "moet je nu al weg", of dingen in die trant.
Er wordt heel wat verwacht van kinderen, en in veel gevallen leidt dat ook tot teleurstellingen.
Niet alleen voor de moeder, maar ook voor het kind in kwestie, want het is nooit genoeg.
Echte onvoorwaardelijke liefde zie ik meer in vrijwilligers die, om niet, met ouderen een stukje gaan wandelen of ze bezoeken om een praatje te maken.
Dus bij nader inzien bestaat onvoorwaardelijke liefde wel volgens mij.
In de zin van vrijwilligers die liefdevolle dingen voor de medemens doen.

Als onvoorwaardelijke liefde bestaat,hoort wel zo te zijn,maar je weet zelf toch ookwel dat dit niet zo is,neem ik aan.Bij iedereen kan die druppel wel eens de emmer doen overlopen en dan is die onvoorwaardelijke liefde snel bekoeld tot "normale liefde".

Als het echt onvoorwaardelijke liefde is dan zegt het dat al, dan is het onvoorwaardelijk.
Maar ik denk niet dat wij als mens daartoe in staat zijn.