Kan een mens zonder mens?

Jazker, ik zal niemand missen.

Als je ervoor zorgt dat ik een grote stapel boeken bij me heb, dan vermaak ik me uitstekend zonder een medemens in mijn buurt.

Ik hou dan ook niet zo van drukte. Zit liever thuis achter een goed boek, dan in een drukke disco.

Helemaal zonder mens te zien zou misschien een enkeling wel kunnen.Maar de meerderheid zal toch echt wel graag in de nabijheid van zijn soortgenoten vertoeven.

Nee. Zelfs mensen die het liefst alleen zijn, zouden als ze voor zeer langdurig helemaal afgesloten worden van ieder menselijk contact volledig instorten of doordraaien. Er zijn wel mensen die zo volledig onafhankelijk geworden zijn van mensen dat ze ze bewust nooit mer opzoeken (kluizenaars), maar een normaal type mensen kun je dat in de regel niet noemen. Het zijn er eigenlijk ook verrassend weinig. En echt helemaal alleen op de wereld zijn zij eigenlijk ook niet ; ze bemoeien zich alleen weinig met anderen, ze zien, horen of spreken ze wel.

Het plaatje dat je schetst (drukke winkercentra, concerten, wedstrijden) vervult me met afschuw, maar helemaal GEEN menselijk contact is wel heel erg het tegenovergestelde. Ik denk dat de meeste mensen graag gezelschap hebben in welke vorm dan ook, maar niet per se dat type gezelschap.

Een mens is denk ik op zijn best in een kleine, van elkaar afhankelijke leefgemeenschap, waarin niemand te weinig aandacht krijgt en niemand teveel. Ik denk dat dat voor mensen ook de meest natuurlijke situatie is. Alleen is hij in de moderne maatschappij nog maar moeilijk te bereiken. Wat we doen is die situatie zo veel mogelijk proberen te benaderen, door je voor de overvloed aan mensen wat meer af te sluiten.

het gros van de mensen kan niet zonder andere mensen, dat ligt niet in onze aard.
de mate waarin je contact wil hebben met anderen varieert natuurlijk wel.
ik ben een einzelganger, ben graag en veel alleen.
toch vind ik het alleen mogelijk daarvan te genieten omdat ik af en toe contact heb met andere mensen.

ook in tijden van tegenslag is het belangrijk mensen om je heen te hebben voor steun en bemoediging.

Die hele meute om me heen, zoals bijvoorbeeld op een druk moment in de stad, ik zou meteen zonder kunnen.
Maar een of twee mensen met wie ik het samenzijn aangenaam vind, vind ik toch wel erg fijn.
Bij tijd en wijle zoek ik de stilte en eenzaamheid op door een tijdje naar plek te gaan, waar je echt (bijna) niemand tegenkomt.
Die zijn er nog op de wereld, maar het wordt minder.
Maar uiteindelijk heb ik altijd wel weer behoefte aan contact aan even praten, even een stem horen.
Het doet me ook goed dan, dat contact met een ander mens, dus ik denk dat we van nature toch het beste leven met minstens een paar van onze soortgenoten in de buurt.
Een paar dan, in alle rust.......

Ik kan zelf me best vermaken in mijn eentje. Sterker nog, ik vind het soms heel prettig om op mij zelf te zijn. En grote groepen mensen, dat trekt mij niet. Op zaterdagmiddag naar de stad in drukke winkels dringen voor een kledingstuk, mij niet gezien. Ook grote concerten zijn niet aan mij besteed.
Echter zal het na een tijdje wel saai worden zonder andere mensen. Met een klein gezelschap vind ik het erg fijn. Ik denk dus dat je best zonder dat massale kan en ook best een tijdje alleen kan zijn. Maar uiteindlijk heb je wel familie, vrienden, je geliefde, je kinderen nodig.

Het lijkt me dat er levensmomenten en dingen zijn die je helemaal alleen doen moet en je daarin toch verbonden kunt voelen met de anderen en dat je dingen doet waarbij je niet zonder anderen kunt en je toch alleen voelt.

Een mens kan niet zonder mens, want hij zelf is er een, dus niemand kan zonder lichaam...

Maar als je zelfstandig bent, dan kun je goed zonder een medemens, dus dan kun je zonder een ander... Maar iemand die niet zelfstandig is kan niet zonder een ander...

Zelf-Standig, daar draait het om...

Ja,dat kan wel, gedurende een korte tijd.Hoe kort die periode is,hangt van de persoon in kwestie af. Uiteindelijk zul je toch weer je medemens nodig hebben,al was het alleen maar voor het bestellen en ontvange van je eerste levensbehoeften.

Soms denk ik dat wel een dat ik dat kan, mensen vind ik over het algemeen maar rare dwangmatige nep dieren. En heb soms gewoon zin om in verweggistan te gaan wonen met mijn katten. Maar als ik een keer wat langer alleen ben geweest dan neem ik dat meteen weer terug.

Ik ben niet zo'n kuddedier als jij hier omschrijft. Ik heb een hekel aan grote druktes, hoewel ik ze heel soms opzoek (concerten vind ik wel leuk, hoewel ik dan graag op een stoel zit ipv tussen alle duwende mensen in sta).
Ik kan echter absoluut niet zonder andere mensen. Ik heb mijn familie, vrienden en zelfs enkele GVers gewoon nodig om mijn ding te kunnen doen. Mijn man en kinderen kan ik al helemaal niet missen.
Dat wil niet zeggen dat ik niet zou overleven zonder al die mensen, maar het maakt het leven in ieder geval een heel stuk aangenamer.

Nee we kunnen absuloot niet zonder andere mensen.
Je hebt ze nodig om jezelf te begrijpen (al wanneer je kind bent)
En een weetje:
In: Egypte?? misschien ook wel ergens anders hoor.
hadden ze een onderzoek: Ze namen baby's, En die baby's werden verzorgd, eten, luiers, maar alleen dat. De verzorgsters mochten ze geen aandacht een liefde geven.
En je raadt het al: Al die baby's zijn dood gegaan. Bij elke proef weer.

Ik denk dat je zelf al de conclusie hebt getrokken, dat mensen kuddedieren zijn. Ook die kunnen niet zonder elkaar. Iedereen op de hele wereld is afhankelijk van een ander, of we het leuk vinden of niet.
Ik zou best een paar weken kunnen overleven zonder medemensen, maar dan zou ik toch heel snel gek worden. En ik ben al een persoon die zich graag afzonderd voor de buitenwereld.
We kunnen gewoon niet zonder elkaar.

Er komt binnenkort een film uit over de laatste mensen in een post- apocalyptische wereld. De film heet "the Road".

Een andere film die over het thema "eenzaamheid" is "Cast Away " met Tom Hanks . Die film laat heel mooi zien hoe een persoon met eenzaamheid om kan gaan . Op een gegeven moment heeft Tom een basketbal beschilderd met een gezicht en hij praat met het gezicht en doet dingen samen ( neemt hem overal mee naar toe etc).

Toegevoegd na 8 minuten:
Ik denk dat het ook een beetje zo werkt . Ik denk dat iemand in zijn eenzaamheid een uitweg kan vinden. Hij of zij kan een "virtuele " partner verzinnen en leren daarmee verder te komen. Of hij / zij kan vriendschap sluiten met een dier en met dat dier een prachtige band laten ontstaan.

Wij mensen zijn in onze geest heel creatief met het zoeken naar oplossingen voor situaties. We kunnen veel meer dan we denken aan te kunnen . Ons eigen "zelf " kan onbewust voor oplossingen kiezen in dergelijke situaties.

Niet iedereen zal alleen kunnen leven . Het ligt aan de achtergrond en de "sterkte " van iemands persoonlijkheid of hij / zij tegen alleen zijn zou kunnen.

Toegevoegd na 4 uur:
Bij het beantwoorden van de vraag ging ik uit van de hypothese "kan een mens zonder mens ?". Ik denk dat veel antwoorders hebben geantwoord over wat wenselijk is , of hoe we ons ok blijven voelen.
Alleen MOETEN zijn is anders . En er zijn genoeg voorbeelden van mensen die in hun totale eenzaamheid maandenlang hebben overleefd. Gewoon omdat het kan als het moet . Omdat de overlevingsdrang zo groot is .

Nee, ik denk dat elk mens warmte..genegenheid..liefde enzo toch steeds weer opzoekt bij een ander mens.

Ik denk dat zelfs kluizenaars wel momenten hebben, dat ze andere mensen missen. (maar dat ze dat dan niet willen erkennen...)

NEE.!

Maar heel misschien 1 op 10.000 wel...

Je hebt mensen die een groepsmens zijn maar je hebt ook mensen die graag alleen zijn ...maar dan nog heb je altijd met mensen te maken ,op je werk als je ergens naar toe wil gaan e.d. Dus je hebt het zelf in de hand. Ik zou zelf niet zonder mensen om mij heen kunnen.Maar ik heb ook momenten dat ik graag op mij zelf ben. Dus gelukkig kan je het zelf bepalen.

Ik denk dat dat voor ieder mens anders is. Ikzelf zou niet zonder mensen kunnen, maar er zijn zat mensen die erg op zichzelf zijn, en denken zonder mensen kunnen. Toch ben ik er zelf van overtuigd dat niemand zonder mens kan, omdat je met niemand je doen en laten kunt delen, of je moet het tegen je huisdieren vertellen, maar die praten niet terug.

Zonder huisdieren word dat een stuk moeilijker, maar helemaal zonder mensen? Mensen hebben bevestiging nodig van anderen om zichzelf niet kwijt te raken.

Alleen mensen met ernstige psychiatrische storingen kunnen dan misschien functioneren.
Gewone mensen niet, een baby STERFT als het koestering volledig moet onberen, ofschoon voeding voorhanden is.
Het is niet goed dat de mens allen zij , sprak God volgens de BIJBEL en hij creerde de vrouw, toen mannin genoemd.
Ieder mag denken wat hij/zij wil.
Als je God als Schepper beschouwt (wat ik doe) en HIJ vindt dat de mens niet alleen kan zijn, is het niet verstandig om dat uit te testen, HIJ kon immers weleens gelijk hebben.
Met elkaar is het gewoon een stuk gezelliger, of niet soms.
Bijvoorbeeld SEX in je eentje , daar is toch geen z.. aan!!
Met maten lol maken gaat ook moeilijk in je eentje.
Misschien dat mensen met een meerdere persoonlijkheidstoornis het alleen uithouden maar dat denk ik eerlijk gezegd niet.
Sommige mensen willen van niemand afhankelijk zijn , zeggen ze.
Als je echter gebrekkig wordt, kom je op dat standpunt terug of je verliest de strijd om je leven.
Eenzaam sterven lijkt me niet plezierig.
Gelukkig hen ik een lieve vrouw, kinderen, al zijn ze volwassen en andere dierbaren.
Daar ben ik God dankbaar voor.

Je zult immers je leven moeten delen om je te kunnen vermenigvuldigen.

Ja. Zo iemand noemen we een kluizenaar.

Gelukkig voor de mensen zoals ik, zijn er niet veel kluizenaars. Maar de meeste mensen hebben de groep nodig en willen graag de beste, knapste, mooiste en slimste van de groep zijn. Human nature.

Nee, een mens kan niet zonder een ander mens.
Ten eerste al omdat we dan uit zouden sterven.

Maar je hebt iemand nodig waarmee je je gedachten, gevoelens, twijfels kunt delen. Soortgenoten aan wie je je kunt meten. Iemand die je opbeurt als je het even niet meer ziet zitten, die voor je zorgt als je ziek bent.
In je eentje verpieter je helemaal.

Ik persoonlijk zou helemaal gek worden als ik alleen geplaatst zou worden. Al was het maar omdat ik dan niemand meer he om tegenaan te kletsen.

Soms voelen mensen zich met een ander nog meer alleen dan in hun eentje.

Er zijn natuurlijk altijd de Einzelgangers die het liefst niemand om zich heen hebben en niet hoeven te praten. Ik zeg NEE een mens kan niet zonder mens, de eenzaamheid zal vroeg of laat toch om je heen gaan grijpen, ik denk zelfs dat je heel angstig kan worden als er niemand is waar je naar toe kan. Ik vind het heerlijk om zo af en toe helemaal alleen te zijn niets hoeven of moeten maar dat houd ik geen weken vol, een mens heeft elkaar nodig, is het voor aandacht, gezelschap of een dokter, coach maakt niet uit.. je zult altijd in contact met de mens blijven staan.

De meeste mensen zijn inderdaad kuddedieren. Waarom zouden we anders in steden wonen en met de moot meegaan (mode).

Al met al kijken heel veel mensen elke avond naar het journaal en willen daardoor het gevoel hebben dat ze een onderdeel zijn van een grotere gemeenschap.

Maar de intensiteit verschil per persoon. De een kan bijvoorbeeld goed alleen zijn en af en toe onder de mensen willen zijn.
Een andere wil graag veel onder mensen zijn en af en toe toch ook eens alleen.

Wij zijn kuddedieren. Absoluut. Wij willen een leider hebben die we kunnen volgen. We willen niet alleen in de wereld staan, we willen dat ons leven gezien wordt dat we hebben geleefd. We willen dat onze opvattingen blijven bestaan. We willen een partner zodat er iemand is die weet dat we hebben bestaan.
Wat zou het nut zijn van ons bestaan als we geen stukje erfenis kunnen achterlaten.

Schrijvers, kunstenaars, filosofen, wetenschappers, ja zelfs de postbode.

Wat zou het nut zijn van ons bestaan als we geen stukje erfenis kunnen achterlaten?

neen, natuurlijk niet. We hebben anderen nodig. Hoe zelstandig, onafhankelijk we ook zijn. In welke mate we beroep doen op iemand anders, voor wat dan ook (liefde, vriendschap, samenzijn,handel, zorggeven en zorgdragen,...) hangt af van onze persoonlijkheid.
Een maatschappij waarin mensen niet met elkaar maar langs elkaar leven loopt mank.
En daarom hoef je nog geen kuddedier te zijn.

Er zullen niet veel mensen zijn die zo'n situatie volledig aan kan.
Daarvoor moet je geestelijk sterk in de schoenen staan.
Creatief zijn. Niet bang zijn. En in staat zijn om onder alle omstandigheden in de levens behoefte te voorzien.

Ik dacht bij deze vraag gelijk aan de film "Cast away"met Tom Hanks. Hij komt daarbij op een onbewoond eiland terecht en moet daar jaren alleen overleven.
fascinerend om te zien hoe hij op een gegeven moment een voetbal tot zijn vriend maakt, daar tegen praat en zelfs de bal, nadat hij hem in een boze bui de oceaan in heeft getrapt, weer gaat redden.
Als je gedwongen wordt om alleen te leven zul je je op den duur waarschijnlijk wel aanpassen, want je het gewoon geen keuze, maar ik denk dat als mensen de keuze hebben, ze hier niet voor zullen kiezen.

Voor een weekje is de rust misschien leuk, maar jaren, dat wordt een ander verhaal.

Zou kunnen maar denk niet dat je het zal volhouden of leuk vinden want de meeste plezier zijn met mensen.

Ik ben dus absoluut geen kuddedier. Zelf ga ik drukke plekken waar veel mensen zijn uit de weg. Als heldervoelend mens is dit niet prettig, tussen al die mensen.
Een geweldige tijd beleef ik meestal alleen in de natuur op een prachtige plek, bij een zonsondergang of bij een prachtige blauwe lucht met wolken, ergens midden in een weiland.
Daar wordt ik weer opgeladen, en niet afgeleid door al die kooplustige mensen.

Interessante vraag om eens over na te denken, Ed.

Bij mijn weten wordt geen mens alleen geboren of groeit in totale, absolute eenzaamheid alleen op. Als ik hier even vanuit mag gaan, is elk mens eraan gewend geraakt dat er altijd wel ergens een ander mens in de buurt is.

Waar je aan gewend raakt, daar raak je vaak ook aan gehecht. Waar je aan gehecht raakt in meer of mindere mate, wordt een gemis als het niet meer aanwezig is.

Ik geloof absoluut dat de mens tot veel meer dingen in staat is dan we zelf voor mogelijk houden, maar dat de meeste onder ons tevens de overtuiging hebben dat we zonder andere mensen kunnen wanneer je het sterke gevoel hebt graag alleen te zijn. Maar kunnen we ons uberhaupt voorstellen hoe het is om echt, echt alleen te zijn? Is het niet de wetenschap dat we alleen KUNNEN zijn, die ons de overtuiging geeft ook werkelijk zonder anderen te kunnen?

Nog een ander ding; de mens geeft door aan de mens, al was het alleen maar liefde in al haar verschillende vormen. Mensen geven en ontvangen, bewust en onbewust. Ook dit houdt op als de mens alleen is.

Alleen al het feit dat de mens een ander mens nodig heeft om meer mensen voort te brengen, impliceert al dat we niet zonder kunnen. In mijn ogen heeft iedereen iemand nodig, de een uiteraard wat meer dan de ander en een enkele uitzondering daargelaten.