Is je kind een tik geven een uiting van onmacht?

Nee, natuurlijk niet, Onverhoeds uithalen of een pak rammel geven is dat natuurlijk wel, maar een kind (vooral een jong kind dat verbaal nog slecht aan te sturen is en duidelijk de grenzen opzoekt, zo tussen de anderhalf en de drie) een gerichte tik op de vingers of pamper geven, zodat duidelijk is dat het ongewenste of gevaarlijke gedrag moet stoppen, is een zeer doeltreffende en eenvoudige en vooral ook voor het kind overduidelijk methode dat er een grens bereikt is (of gevaar op de loer ligt) .

Een kind laten zuigen en zaniken tot het je rood voor de ogen ziet en DAN uithalen, heeft niets maar dan ook niets met een tik geven te maken. Een verstandige ouder laat het niet zo ver komen - althans niet zo vaak - dat je kind bijna het slechtste uit je naar boven haalt. Want wanneer je je op DAT moment niet kunt beheersen, ga je beslist een stap te ver. Dan kun je beter even zelf de kamer uitgaan.

Een tik hoeft ook geen pijn te doen, als de schrikreactie maar voldoende is om het gevaarlijk gedrag te doorbreken en in eerste instantie een negatieve prikkel aan iets leuks of spannends te geven dat je gewoon echt niet kunt accepteren. Een goede tik wordt gegeven door een weloverwogen, (nog) rustige ouder, die niet de minste neiging heeft daarbij een grens te overschrijden. Het is ook niet echt hetzelfde als slaan, dat harder of vaker klinkt. Een tik is geen teken van onmacht, maar van kort en duidelijk overwicht, waar kinderen op een bepaalde leeftijd af en toe even behoefte aan hebben. Overigens niet eens ELK kind.

Ik vind slaan anders dan een corrigerende tik. Ik vind dat je als ouder zijnde NIET mag slaan, neem dan iemand van je eigen leeftijd! Als een ouder slaat heeft hij/zij het in ieder geval te ver laten gaan. Je moet er gewoon voor zorgen dat het niet zover komt.
Een corrigerende tik...daar zijn de meningen over verdeeld. Ik persoonlijk zo mijn kind op een andere manier straffen, er zijn daar dan ook genoeg manieren voor. Ik denk niet dat het een uiting is van onmacht, voor sommige onder ons misschien wel maar die hebben nog nooit gehoord van zelfbeheersing!

Je hebt verschillende manieren van slaan, de een kan het uit onmacht doen de ander bewust.
Uit onmacht slaan vind ik niet een gegronde reden om een corrigerende tik te geven. Want dan doe je dat niet voor wat het kind verkeerd heeft gedaan.

Ik denk ook niet dat het kwaad kan hoor, ja tenzij je over mishandeling sreekt natuurlijk. Dat KAN NIET, dat vind ik echt heel verschrikkelijk.

Soms moet een kind gewoon voelen, maar dat kan ook op een andere manier natuurlijk. En je dan bedoel ik niet dat je dan echt heel hard moet slaan ofzo. (even voor de duidelijkheid)
Belangrijk is dat je kind goed weet wat hij/zij verkeerd heeft gedaan. En daar dan wat van leert.

Een tik hoeft niet per definitie een teken van onmacht te zijn, het kan ook koel berekenend opvoedkundig zijn.

Meestal signaleert het natuurlijk wel een vorm van onmacht. Als er emotie in het spel is, is er onmacht.

Wij hebben ons dochtertje nooit geslagen, ze is nu twaalf en een half, en van onhandelbaarheid is (vooralsnog) geen teken te bespeuren. Het is blijkbaar niet noodzakelijk.

Toegevoegd na 14 minuten:
Nederland zou te klein zijn als de overheid 'corrigerende tikken' in het strafrecht zou opnemen.

Toegevoegd na 1 uur:
En dan bedoel ik, uiteraard, voor volwassenen.

Het is in de beleving van een kind niet mogelijk om te begrijpen wat volwassenen allemaal uitspreken. Hoe zeer je ook je best doet, een kind heeft nu eenmaal momenten waarop het niet voor rede vatbaar is. Op zo'n moment moet je fysieke maatregelen nemen, en daarmee bedoel ik in eerste instantie dat je het kind moet tegenhouden om iets te doen (hand vastpakken als hij naar je haren grijpt, of het kind uit de buurt van de trap houden door een traphekje e.d.).
Maar op sommige momenten zal je wel moeten communiceren met het kind terwijl het niet voor rede vatbaar is. Dan is lichamelijk contact in de vorm van een tik en/of een boos woord echt nodig om contact te krijgen en enigszins het besef te laten groeien dat de grenzen van het acceptabele overschreden zijn. Dat is geenszins een uiting van onmacht, het wordt pas onmacht als dit alledaagse praktijk wordt en een standaard manier om 'nee' tegen het kind te zeggen.

Het hoeft geen onmacht te zijn. Slaan uit woede of frustratie is zeker een uiting van onmacht. Er zijn ouders die heel bewust de corrigerende tik toepassen. Zij vinden dat dat een goede manier is om een kind iets te leren.
In veel psychologisch onderzoek is echter aangetoond dat belonen van goed gedrag vele malen beter werkt dan straffen van slecht gedrag.
Ook is aangetoond dat uitleg waarom iets niet mag beter werkt dan een corrigerende tik.
Wat mij betreft is het aan de ouders zelf om het een of het ander toe te passen, maar bedenk wel dat de manier waarop je met je kinderen omgaat doorwerkt op je kinderen en op hun kinderen. Manier en stijl van opvoeden zit als het ware in de familie...

Toen ik 8 was en de katapult had ontdekt, heb ik alle ruitjes van het patronaat bij de buurtkerk ingeschoten. Meneer pastoor kwam klagen. Mijn moeder gat hem de mattenklopper en bracht hem in mijn slaapkamer. Ik een ride kont, meneer pastoor opgewonden en de zaak duidelijk geregeld. Ik wist in ieder geval dat ik niet straffeloos, maar ruiten kon inschieten.
Dus niets onmacht, gewoon opvoeding.

Zoals uit het antwoord van Rose al blijkt, kan het dus om een kind goed op te voeden, zonder ook een "tik" uit te delen.

Dus waarom zou je dan wel een tik uitdelen, als het niet hoeft.

In mijn optiek is hiermee ook duidelijk dat het een uiting is van onmacht en dat de tik ook gemakzucht is. Alleen maar omdat het zo goed werkt en heel simpel uit te voeren is.

Mijn collega vertelde eens vol trots een verhaal. Hoe moeilijk zijn kind de hele avond was. En dat hij haar toen een tik gaf en dat zij daarna poeslief was. Ook de volgende dag.
Ik dacht, natuurlijk wordt een kind poeslief. Dat doet iedereen als hij geslagen wordt. Dat is een hele eenvoudige methode.

Van een eenvoudige methode is het gevaar dat men gemakzuchtig wordt.

Het is vaak een heel smal en eng gebied tussen de corrigerende tik en slaan uit onmacht.
Ik zal een heel eerlijk antwoord geven, als je vroeger zelf vaak geslagen bent, heb je de neiging om dit door te geven bij je eigen kinderen, als zijnde normaal en niet beter te weten.
Totdat je bewust wordt en ziet wat voor schade het kan aanrichten bij jezelf en het kind.
Eigenlijk ga je van het slechte van je kind uit, terwijl dat andersom zou moeten zijn.
Nu met deze wetenschap zie ik als belangrijkste dat je onvoorwaardelijk van je kind moet houden, en door lief te hebben goed gedrag van je kind te cultiveren.

Als iemand (een kind) willens en wetens de grenzen telkens niet alleen opzoekt, maar bewust overschrijdt en niet (meer) voor rede vatbaar is, zal een corrigerend(e) tik(je) deze persoon terug in de realiteit brengen en een duidelijk signaal ontvangen: STOP, zo NIET!.

Afhankelijk van het gevoelsleven van een kind kan een "corrigerende" tik een positieve maar ook een negatieve uitwerking hebben. Een ouder die van zijn/haar kinderen houdt merkt meteen de effecten van een tik. Mocht het een positieve uitwerking hebben en het kind lijdt er niet onder, dan kan men de tik sporadisch toepassen. Ook in de dierenwereld ziet men ouders heel effectief tikken uitdelen en met positieve effecten.

Ha, die Lotus;

Ja, uiteindelijk is het een teken van onmacht om iets met woord of gebaar te beheersen. Maar het is ook weer een teken van fysieke (over)macht. En dan zou je het zelfs machtsmisbruik kunnen noemen.

nee dat vind ik niet ,mijn 3 kinderen zijn volwassen en gelukkige,vrolijke mensen geworden die echt weleens een corrigerende tik hebben gekregen,maar ja dat is 30 jaar geleden

Kinderen (en ook ouders) zijn er in alle soorten en maten. Het ene kind is meegaander dan het andere, en ook is met het ene kind beter te praten dan met het andere. Ik heb zelf vier kinderen, en ze hebben allemaal hun eigen aanpak.
Er zijn kinderen bij die je praktisch niet hoeft te corrigeren, die vertonen van huis uit wenselijk sociaal gedrag.
Er zijn er echter ook, die willens en wetens het bloed onder je nagels vandaan halen, liefst op een plek met zoveel mogelijk toeschouwers, om te kijken wat er gebeurt.
Een kind dat in het openbaar zijn moeder voor 'kutwijf' uitmaakt (gezien en meegemaakt, gelukkig niet mijn kind!) :-) mag van mij op dat moment een draai om zijn oren krijgen, of het nou midden in een volle winkel is of thuis op de bank.
Kortom: voor sommige kinderen helpt praten goed, anderen zijn gevoelig voor omkoperij (als je lief bent krijg je een snoepje), en er zijn er bij die alleen luisteren als je ze lichamelijk benadert. En dat betekent NIET dat je er op los moet meppen, maar van kleins af aan op ooghoogte komen met je kind, het vastpakken met twee handen en strak aankijken terwijl je duidelijk zegt wat je wil, is een goed begin. Maar zelfs dat wordt door sommigen al als 'te hard' ervaren.

Soms wel.
Als ouder weet je het soms even echt niet meer, en als laatste "redmiddel" word dit dan toegepast. MIsschien niet goed, maar als het werkt, is het ook weer niet heel erg. Een kind mag weten dat ook hij te ver kan gaan, en dat hij moet luisteren.
Ik ben zeker geen voorstander van slaan, of andere lijfstraffen, maar ik denk niet dat het kwaad kan als het toch af en toe (gecontroleerd en heel bedachtzaam!) gebeurd.