Wanneer mag je subjectief zijn en wanneer beter objectief in je oordeel?

Een oordeel kan alleen maar objectief zijn, anders blijft je oordeel een vooroordeel... Subjectieve rechters zijn geen rechters, want zij baseren hun recht op kromme argumenten...

Iemand mag nooit subjectief zijn in een oordeel, het is een contradictio in terminis, een subjectief oordeel...

Als je als mens een oordeel velt, dan is dat altijd subjectief. Hoe zeer je ook je best doet, je bent altijd bezig met het vormen van een mening over een situatie, en een mening is nu eenmaal per definitie subjectief.

Als ik echter naar de geest van je vraag kijk, wanneer mag je echt een eigen mening ventileren en wanneer moet je proberen om jezelf helemaal weg te cijferen en een oordeel geven (bijvoorbeeld zoals een rechter dient te doen), dan is dit onderscheid al duidelijk: daar waar je mening wordt gevraagd, geef je een mening. Daar waar je op de stoel van een (scheids)rechter, politieagent, voorzitter, getuige (bijv bij een ongeval of een misdrijf) of hoe dan ook in een 'onafhankelijke positie' zit en een functie uitoefent, daar geef je naar eer en geweten een oordeel of neutraal verslag van de situatie.

Een mens is nooit objectief in een oordeel. Want zoveel mensen zoveel oordelen en... wie heeft er dan gelijk of het juiste oordeel? Je kunt er hooguit naar streven voor jezelf zo objectief mogelijk te zijn.

ELK *oordeel* VOOR het laatste oordeel,

is een vooroordeel.

(Freek)

Objectieve oordelen bestaan niet.
(feiten wel natuurlijk)