Waarom wordt het hart gezien als de plek waar liefde vandaan komt?

Het woord hart spreekt tot de romantiek. vandaar.
Je bejegent iemand hartelijk, d.w.zw. met liefdevolle of op zijn minst vriendschappelijke gevoelens. je feliciteert of condoleert iemand van harte.
Je kunt moeilijk zeggen; ,Ik heb je in mijn endeldarm gesloten.
Het hart (zegt men) is nu eenmaal de plaats waar alle gevoelens zetelen.

Liefdesverdriet voel je in je hartstreek als fysieke pijn. Ook bij verlangen of liefde of andere hevige emoties voel je iets in je hartstreek. Daar kwam het idee vandaan dat we met onze hart voelen.

Nu kan het zijn dat hevige emoties een invloed hebben op de werking van ons hart (sneller kloppen bij opwinding bvb) maar het kan ook zijn dat het niet onze hart is, maar namelijk onze maag. Denk bvb aan reflux: bij reflux wordt je soms ook pijn in je hartstreek gewaar. Een andere verklaring kan het middenrif zijn: doordat je je adem inhoudt door je emoties, kan daar een lichte vorm van kramp optreden. Zelf denk ik dat het een combinatie is van alledrie (en waarschijnlijk nog meer factoren waardoor we de hevige emoties in onze borstkas voelen).

zonder hart kan men ook niet leven, liefde is leven!

Dat heeft eigenlijk te maken met de onwetendheid van onze voorouders. Vroeger dacht men namelijk dat de emoties vanuit het hart vandaan kwamen. Het hart gaat namelijk sneller of langzamer kloppen, afhankelijk van de gevoelens van iemand. Als iemand opgewonden of zenuwachtig is gaat het hart bijvoorbeeld sneller kloppen en als iemand kalmeert dan gaat het weer langzamer kloppen. Daarom ging men in de Middeleeuwen geloven dat emoties vanuit het hart kwamen.

Inmiddels weten we dat de hormonen en hersenen de grootste rol spelen bij het opwekken van het gevoel van liefde. Toch is het logisch dat we het symbool voor de liefde niet hebben aangepast, omdat het chemische lichamelijke proces van de liefde niet makkelijk is weer te geven en uit te drukken. Een hartje daarentegen is simpel en iedereen weet dat het voor liefde staat.