Waarom kan de ene mens wel goed alleen zijn, en de andere totaal niet?

Ik kan heel goed alleen zijn. En ben het liefste ook gewoon alleen, zonder gezeur aan mijn hoofd van een ander...

Maar waarom de een dit beter kan dan de ander ligt denk ik aan een deel opvoeding. Iemand die altijd overal acheraan heeft moeten gaan is veel zelfstandiger en heeft mogelijk veel minder aandacht nodig dan een ander...

Het hangt van zijn interesse's af. Ik heb perioden van alleen zijn meegemaakt en samen zijn met een partner. Maar het feit dat vrijwel iedereen opzoek is naar een partner duidt wel dat de behoefte groot is.

Het heeft te maken met je persoonlijkheid en je behoefte aan sociaal contact.

Ik heb er zelf geen probleem mee om alleen te zijn en lekker mijn eigen ding te doen. Mijn broertje daarentegen heeft juist wel heel veel behoefte aan sociaal contact.

Volgens mij is dat aangeboren.
Je kan er in de loop van je leven wel wat aan doen, als je er last van hebt tenminste, maar of je mensen om je heen moet hebben om je happy te voelen, of juist niet, is een kwestie van aanleg.

65% van de mensen is Extravert (wil mensen om zich heen), 35% is introvert (floreert bij rust). Dat is de aard van het beestje... Zit hem in de manier waarop je hersenen functioneren.

Toegevoegd na 39 seconden:
Citaatje: Verschillende studies laten zien dat introverten en extraverten verschillen in hersenactiviteit. Zo blijkt in de hersenen van extraverten bij prikkels als beloning sprake van een relatief sterke reactie van dopamine.[5] Ook vertonen extraverten een sterke speekselreactie bij een smaakprikkel als citroensap op de tong .[6]

Introverten vertonen een sterkere doorbloeding de prefrontale cortex en anterieure thalamus, gebieden die betrokken zijn met interne verwerkingsprocessen als planning en probleemoplossen. Daarentegen vertonen extraverten een sterkere doorbloeding in de gyrus cinguli, de slaapkwab en posterieure thalamus, gebieden die betrokken zijn bij verwerking van emotionele en sensorische prikkels. [7]

ik kan heel goed alleen zijn en vind het heerlijk, maar ik was vanaf mijn 10e al vaak alleen thuis omdat ik alleen bij mijn vader woonde en hij gewoon moest werken vaak,
( heb wel oudere zussen/broers maar die waren toen het huis al uit,)

kom je uit een gezin met 5 kinderen en je bent altijd samen geweest dan kan je denk ik niet goed alleeen zijn omdat je dat nooit geweest bent

Veel mensen hebben behoefte aan anderen om zich heen. Maar dat geld niet voor iedereen hoor. Ik vind het ook heerlijk om een tijdje alleen te zijn. Op die tijden ervaar ik anderen eigenlijk als 'storend'.

Je kan je ook afvragen waarom ze niet alleen kunnen zijn.
Vaak zoeken die mensen bevestiging van zichzelf bij anderen..

Ieder mens is altijd alleen, maar de een kan en mag het weten en de ander die kan er niet tegen...

Wanneer ben je niet alleen, als de ander 1 millimeter ver weg is? Als die een meter ver weg is? Als die een lichtjaar ver weg is?

Dus je ziet dat het een definitie-zaak is, die persoonlijk afhankelijk...

Ik ben nooit alleen, want er lopen altijd andere mensen op de aarde rond...

Goeie vraag maar zo moeilijk. Zelf ben ik heel extrovert (te) ongeacht kleur en taal. Maar soms is de behoefte van alleen te zijn even groot en dat kan dagen zijn, opgeslorpt door lectuur en wandelingen en lectuur en koken. We zijn in de eerst plaats individuen die deel uitmaken van een groep (zie de Maslowpiramide van behoeften=belonging to)Dus zullen er meer mensen zijn die sociaal kontakt verkiezen boven isolement. Kan het geen slingerbeweging zijn?

De mens die goed alleen kan zijn heeft veel rust in zich. Heeft daardoor minder behoefte aan gezelschap.
Voelt zich daardoor ook niet alleen.!

Dat kan veel verschillende redenen hebben. Ten eerste heeft het met zelfstandigheid te maken. Als je al vroeg je verantwoordelijk voelt voor het regelen van je eigen zaken, zal je dit alleen zijn je beter afgaan. Als alles altijd voor je geregeld wordt, ben je afhankelijk, wordt je makkelijk en verwend. Je zult dan liever niet alleen zijn.

Maar het kan ook angst zijn om alleen te zijn. Iemand die al heel lang een relatie heeft en van zichzelf weet dat hij niet goed alleen kan zijn, zal eerder die relatie proberen vast te houden. Die angst kan voortkomen uit het feit dat men alleen geen houvast heeft, geen klankbord om dingen te belissen. Of gewoon angst voor het alleen zijn op zich, enkel met je eigen gedachten bezig zijn. Sommigen worden al bang bij het idee alleen al.

Alleen zijn kan echter heel fijn zijn. Geen afleiding, maar enkel je eigen ideeen en wensen. Toch zoekt de mens over het algemeen weer de andere mens op. Om samen dingen te ondernemen, dingen te delen en meningen over hem/haar te peilen. Bevestiging zoeken en liefde. Dat zit geworteld in ons systeem en zal ons altijd bezig houden. Bij de een wat meer dan de ander.

Verder speelt zeker een rol, wat anderen van ons denken. Alleen zijn wordt in onze maatschappij vaak gezien als "zielig", terwijl dat natuurlijk onzin is. Maar dat "dwingt" de mens vaak toch wel naar het zoeken naar relaties. Ook hier bij de een wat meer dan bij de ander.