Wat is jou ''verborgen''verdriet en hoe ga je er mee om?

Mijn jeugd.
Op dit moment ga ik er gewoon niet mee om. Ik heb het tijdelijk geparkeerd. Later als ik weer wat sterker ben en er weer naar durf te kijken, ga ik verder met verwerken.
Voorlopig verwerk ik alles alleen of samen met mijn vriendin. Professionele hulp is waarschijnlijk noodzakelijk om het echt te verwerken. Maar daar ben ik niet klaar voor.

zoals capt james T kirk zei i don't wanna lose my pain my pain makes me who i am.

Volgens mij heb ik geen verborgen verdriet. Natuurlijk heb ik ook wel rottige dingen meegemaakt, maar verdriet heb ik er niet van.

Mijn verborgen verdriet zie ik niet, dus daar kan ik ook niet mee omgaan...

Toegevoegd na 1 minuut:
Als ik het wel zou zien, was het toch niet verborgen...

MIJN VERBORGEN VERDRIET IS DISCRIMINATIE IN HET LEVEN.!

HOE IK ER MEE OM GA IS ONBEKEND...

Mijn verborgen verdriet is helaas verborgen en daarom schijn ik depressief te zijn. Probeer zoveel mogelijk van het leven te maken en vrolijk te zijn, maar dat lukt niet altijd. Zolang ik niet weet waar het vandaan komt kan ik het ook niet oplossen.

Mijn verdriet is niet meer zo verborgen. Ik werd mijn hele jeugd gebruikt als patient en proefkonijn ipv gewoon gelukkig op te kunnen groeien. Ik werd mishandeld en emotioneel misbruikt, platgestampt en uitgewrongen.

Ik heb al heel lang er aan gewerkt, veel verwerkt, en wat er nu nog zit is bekend. Verwerken gaat nou eenmaal niet in een uurtje of wat.

Jaren en jaren en jaren kan een mens bezig zijn met introspectie en soulsearching om er achter te komen wat er dwars zit.

Zodra ik dat heb uitgevonden,... kan ik ook nog heel lang bezig zijn met de oplossing zoeken.

Dat is dus wel hoe ik er mee omga, oplossingen zoeken. Doorgronden. Begrijpen. Leren. Meer, Meer, Meer.

Ontdekken en weten. Zelfs weten is niet altijd genoeg om tot de oplossing te komen, maar het is wel het begin, bewustzijn van je probleem, verkeerde gevoel, of pijnpunt.

Enneh, janken, huilen, brullen, schreeuwen, dat helpt ook en is ook een manier van omgaan met.
Oh ja, ook nog zwelgen in zelfmedelijden en jezelf heeeel zielig vinden. Dat hoort er af en toe ook bij ;-)))

Mijn verborgen verdriet is melancholie of weemoed.
Herinner je je het paard in the film The never ending story? Met dat paard voel ik mij wel verbonden. Het is de tweede film waarom ik heb gehuild. De eerste was 'Au revoir les enfants' van Louis Malle

Mijn verborgen verdriet, houd ik verborgen.
Hoe ik er mee omgaat?
Soms komt het verdriet naar boven, en dan moet je hard je best doen om er mee om te gaan.

Daar zijn verschillende manieren voor.
Het gevoel aanvaarden en aanschouwen.
Het gevoel proberen weg te stoppen door te vluchten van je eigen gedachtes.

Je houdt het verborgen en soms loop je er tegen aan en wil je je terug trekken en is het er weer. Dat doe ik dan ook. Wat mijn verborgen verdriet is houd ik graag voor mezelf. Als ik mijn verdriet voel is het er mag ik er ook even verdrietig om zijn, dit doe ik alleen. En vind het niet erg het te voelen. Meestal denk ik daarna wat ik heb en denk aan de vele positieve dingen om mij heen. Dat verzacht het wel weer. Kan ik het toch weer relativeren.Maar het komt altijd terug. Dat weet ik ook.En zo accepteer je als het weer terug komt.Handig om in te zien wanneer het er weer is.Meestal is er een reden voor.

Mijn verborgen verdriet houd ik voor mezelf, anders is het open verdriet. Het is van mij.
Ik kan er inmiddels goed mee omgaan. NLP was voor mij de oplossing

Toevallig heb ik de afgelopen 2 jaar heel erg veel verborgen verdriet naar buiten laten komen. Dat gebeurde eindelijk met behulp van mijn huidige man. Liefde, warmte, een heeeel geduldig luisterend oor, en vooral begrip. Ik heb het er letterlijk uit kunnen schreeuwen en huilen. Er kwamen dingen naar boven die zo diep en ver weggestopt waren dat ik ze me al die tijd niet eens meer herrinerd had. Heel confronterend, slopend, vermoeiend. Maar ik ben zo blij dat het gebeurd is, en hem dankbaar dat hij me de gelegenheid gaf en niet heel hard bij me wegrende (hij kreeg alles over zich heen).

Ook nu heb ik een (nieuw) verborgen verdriet waar ik met niemand over WIL praten. Wat TE pijnlijk is. Ook dat zal ooit naar buiten komen, dat weet ik al duurt het misschien weer vele jaren. Vooralsnog huil ik als ik alleen ben alles er uit. En stop het dan weer even achter het "deurtje".

mijn verborgen verdriet is de overleden van mij dochter toen ze 9 maanden was het is nu 10 jaar geleden maar ik heb er elk dag verdriet mee ik elk keer als ik op tv zie hoe kinderen word behandeld of om leven gebracht gaat een stuk in mijn dood,ik heb hier een verwaardloost hond waar ik voor zorg hij is onwijs ziek en nu ook blind geworden dat is ook mijn verborgen verdriet

Ik heb voor mezelf geen verborgen verdriet, alles moet gewoon verwerkt worden anders word ik ziek ervan. Maar voor de buitenwereld is bijna alles verborgen. Soms heb ik daar wel last van, dan voel ik me erg eenzaam. Maar ik kan die houding moeilijk veranderen. Wellicht is dat nog een van die dingen die ik nog moet leren.

Ha, die Taurus;

Mijn verborgen verdriet blijft precies dat; verborgen. Als ik het naar buiten zou brengen zou het mij misschien wel opluchten, maar een ander pijn kunnen doen. Ik verbijt het dus gewoon.

Mijn jeugd..........

vanaf baby afaan was en is mijn vader agressieve alcoholist.Zelfs nu word ik daar dagelijks mee geconfronteerd.Echter ging het nu zo slecht met hem dat hij nu gedwongen is opgeniomen en zijn hersens totaal zijn aangetast.ik ben al 15 jaar uit huis maar nu nog nadat mijn moeder 10 jaar geleden is overleden(ook een heel groot verdried,ziekenhuis fout) doe en regel ik nog steeds dingen voor mijn vader.mensen kunnen dit niet begrijpen ook mijn zusje en familie niet en sta er dus ook helemaal alleen voor(samen met mijn man).Als ik bedenk wat hij ons allemaal heeft aangedaan zeg ik ook ja ik laat hem barste maar iets in me wil toch klaar staan voor hem(het is en blijft je vader).Zelf zie ik het als een soort van bevalling,als je midden in de elende zit(toen ik dus nog thuis woonde)dan zeg je nooit meer,maar als je eenmaal je eigen geluk hebt gevonden dan is de pijn ook zo "vergeten".Net als met een bevalling dus tijdens de bevalling zeg je nooit meer maar zodra je kindje geboren is krijg je er zo iets moois voor terug dat het allemaal wel waard is en de pijn ben je dan na genoeg vergeten.Wel is het zo dat mijn gezin voor alles gaat en ik dus ook steun heb van mijn man.Als ik zelf geen gezin had gehad was het allemaal veel moeilijker geweest.
Geniet van de dingen die je lief hebt en ga daar voor en dat gene wat je elende bezorgt bekijk en doe dat op een afstand,want jij en je naaste gaan voor alles!!!!!!!!!!
Hoe ik daar mee om ga is voor mij goed en werkt op mkijn manier,bij een ander is dat mischien weer anders,ik heb dus gewoon preoriteiten gesteld nadat ik dus wel ondanks mijn gezin aan mijn vaders gezeur en problemen er zelf aan onder dioor ging!!
ik stelde me zelf de volgende regels op:
Gezin gaat voor
opleiding(nu afgerond) gaat voor
Daarna mijn vrienden en familie
daarna mijn vader!
Verder geniet ik van de dingen die ik wel heb en weet dus ook hoe het niet moet,kwa opvoeding,geen mishandelingen zowel lichamelijk als geestelijk,ik zeg niet tegen mijn kinderen dat ze dom zijn!!!dus ook al heb je zelf een hoop ellende je leert er altijd van!!!
tuurlijk is het niet leuk maar voor mijn iegen leven en gezin wel gunstig!!ik weet precies wat niet leuk is om te horen voelen en krijgen en probeer mijn kinderen daar echt van te onthouden!!!!
dus zoals een bekende gezechde elk nadeel heeft zijn voordeel.
kort om denk aan je zelf en aan de gene die je lief hebt en geniet daar van!!!!!!!!!!

In mijn leven zijn veel vervelende dingen gebeurd.
Daar ben ik wel verdrietig over, maar als ik daar te lang bij stil sta, kan ik niet verder.
Dus ik probeer " positief te denken" blijf optimistisch
en geniet van het plezier end wat we ondanks alles ook hebben.

De film "as it is in Heaven" geeft mijn levensverhaal en passie weer, maar ook mijn 'verborgen' verdriet.

Korte inhoud film: "Een dirigent moet vanwege gezondheidsredenen stoppen met zijn beroep. Verhuist naar een afgelegen dorpje om te herstellen. Maar, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en biedt het plaatselijke koor de helpende hand; met alle gevolgen van dien". Zeer aangrijpende en emotionele film, vind ik.

Natuurlijk gaat er ook een persoonlijk verhaal aan vooraf, maar ik verhaal vanaf het punt dat ik moest stoppen als dirigent vanwege een dichtgeslibde kransslagader.

De inhoud van de film confronteerde mij met mijn leven. Ik werd me bewust dat ik ook een perfectionist was geworden (een manier om te overleven) en mijn 'passie' in dienst stelde van de samenleving. Hierbij voelde ik mijn pijn niet, en ging voorbij aan mijn behoeftes. Als de anderen het maar naar de zin hebben dan is het voor mij ook goed.
Achteraf: niets is minder waar. Door de vernauwing werd ik op mezelf teruggeworpen; geconfronteerd met mijn eigen 'pijn'. Ik kon er niet meer omheen. Er moest wat gebeuren.

Het heeft lange tijd geduurd voordat ik de handschoen heb opgepakt om de 'strijd' met mezelf aan te gaan. Want voor mezelf kiezen was niet zo gemakkelijk. Een moeilijke tijd volgde. Een grote leegte van binnen, donker, was het contact met alles kwijt.

Inmiddels is het goed gekomen. Echt gekeken/gevoelt wat ik nu zelf graag wil en dat ook doen. Opkomen voor mezelf; geaccepteerd dat ik goed ben zoals ik ben; dat goed, goed genoeg is; enz. En, dat was nieuw voor mij, wie zichzelf serieus neemt en lief heeft, straalt dit ook weer uit. En... wat je uitstraalt komt bij je terug, kan ik uit ervaring zeggen.

De laatste alinea leest zo gemakkelijk maar de uitvoering was een andere dimensie. Wanneer je zelf in zo'n situatie zit of terecht komt zul je achteraf zeggen dat je veel sterker bent dan je voor mogelijk hebt gehouden.

Soms word ik moedeloos van het denken over de dood, de complexiteit van de maatschappij en de onmetelijke grootte van het heelal.
Een tastbaarder en heviger 'verborgen' verdriet is het feit dat mijn oudste broer Duchenne heeft, waardoor hij niet oud kan worden.

Toegevoegd na 1 minuut:
Daar ga ik mee om door te filosoferen met vrienden; maar meestal druk ik gedachten over de dood en het heelal weg. Voor zulke dingen moet ik echt gaan zitten en bereid zijn om het te ondergaan. Dat is niet zo vaak.

Een voorval uit mijn jeugd waarvan ik pas later ontdekte dat me dit toch beschadigd heeft.
Dit zit diep in mijn hart maar kan het niet meer opruimen omdat de persoon in kwestie er niet meer is.
Nu woont dit in mijn hart als een wondje wat af en toe zeer doet. het is nu een onderdeel van de zielenpijn.

Ik heb geen verborgen verdriet. Aangezien ik een aantal jaar terug alles een plaatsje heb kunnen geven. En hoewel ik vroeger al vrij gemakkelijk sprak over wat me dwars zat. Moet ik toch zeggen dat het laatste restje verdriet er pas 2 jaar terug uitgetrokken is. Maar ook dit heb ik geaccepteert dat ik mijn opa (95) en oma (88) niet meer zal zien, zolang mijn vader en stiefmoeder bij elkaar zijn...

Ik heb in ieder geval geleerd dat je pijn en verdriet alleen maar kunt accepteren. Voordat je het een plaatsje in je leven kunt geven. Maar wreek je pas dan, wanneer het gerechtvaardigd en gepast is...

Mjn opa,opa en oma in één jaar tijd overleden. Het afgelopen jaar.

Daarnaast ben ik van mijn 12e tot 16e gepest. "gelukkig" alleen mentaal.. Aan de ene kant ben ik hier heel 'zwak' van geworden, maar op andere vlakken weer sterker.

Door dat hier te zeggen, open ik toch een stukje van dat 'verborgen' verdriet. En dat is wel een flinke stap richting acceptatie. Het blijft moeilijk om over te praten omdat je toch bang bent dat iemand je herkent en het maar 'stom' zal vinden. Of dat je je aanstelt.

Toch, heb ik het idee, dat ik stap voor stap mijzelf leer te accepteren door juist anderen te vertellen wie ik was en wie ik nu ben geworden. Ook door mijn opleiding waarin ik leer anderen te helpen, groei ik zelf ook enorm.

Dus hoe je ermee omgaat: Een keer flink huilen, schreeuwen, erover praten en uiteindelijk acceptatie.

Lang geleden heeft iemand van ik heel veel hield enorm "op mijn ziel getrapt" en het doet nog steeds pijn, maar het is niet iets waar ik echt over wil of kan praten verder!

Dat heb ik gelukkig niet en als ik het wel zou hebben, zou ik er over praten.

Ik heb geen verborgen verdriet. Natuurlijk heb ik ook wel eens vervelend dingen meegemaakt en de ene periode gaat het beter dan de andere.
Maar ik hoef maar even de andere kant op te kijken en dan zie ik zo veel mooie mensen, dieren, natuurfenomen, geluiden en nog veel en veel meer.

Mijn verborgen verdriet kan ik niet hier vertellen omdat het verborgen is. Zelfs voor mij...

Ik weet niet wat mijn verborgen verdriet is maar het maakt me soms wel ongelukkig. Ik wou dat ik wist wat het was en hoe ik er beter mee om kon gaan.

mijn verborgen verdriet is......heb ik gelukkig niet,ik ben een gelukkig mens

Als ik dat vertel is het toch niet meer verborgen?

Mijn verborgen verdriet is dat mijn grote stiefbroer een moeder heeft die helemaal niet om hem geeft. Ze woont in het buitenland en het kan haar niet schelen hoe het met hem gaat. Hij praat er nooit over maar ik weet zeker dat ie het ermee moeilijk heeft. Maar ondanks dat ie het zo moeilijk had in zijn jeugd is hij onzettend lief voor mij. Hij zegt altijd: "Ik hou van je, zusje".
En ik vind het heel erg jammer dat ik geen vloeiend Nederlands spreek hoewel mijn vader Nederlander is. Maar helaas heeft ie me niet tweetalig opgevoed:-(((((

Mijn verdriet is dat wij geen kinderen kunnen krijgen ik ging er slecht me om door steeds te janken als ik een baby zag nu 14 jaar later heb ik het een plekje kunnen geven,en pas zelfs op op een jongen van bijna 7 en een meisje van bijna 3 ik pas nu al 2 jaar op deze kinderen.
Dat wil niet zeggen dat het helmaal geen pijn meer doet integendeel soms heel soms heb ik nog wel eens een stil verdriet als ik dus meisjes of vrouwen zie die het kindje weg laten halen of voor adoptie opgeven dan denk ik waarom wees blij dat je een kindje kunt krijgen.
Er zijn naartuurlijk ook omstandigheden dat ik daar begrip voor heb zoals een verkrachting