Op welke manieren maakten mensen 60/70 jaar geleden afspraken met elkaar als ze te ver weg woonden, aangezien telefoneren nog onbetaalbaar was?

Per post en als het snel moest een telegram.

Toegevoegd na 19 minuten:
Wij hebben nog een grammofoon plaat ingesproken door mijn vader toen hij voor militaire dienst in Suriname zat. Ook een manier van communiceren, die toendertijd heel modern was maar niet algemeen.

Het telefoneren was toen niet alleen voor rijke mensen, maar je belde niet voor ieder wissewasje. Toen schreef je gewoon een briefkaart of een brief.

Er werden voornamelijk brieven geschreven, daar ging een blauwe postzegel op van 2 cent en binnen twee a drie dagen was hij er.
Het leven was nog niet zo gejaagd als tegenwoordig.
Een dag meer of minder was toen nog geen bezwaar.

Toen was het niet echt gewoon voor veel mensen om ver van elkaar te wonen. En verder had de plaatselijke kruidenier of postkantoor een telefoon waar je kon bellen(naar de andere plaatselijke kruidenier of de buren die wel een telefoon hadden.

Er zijn al goede antwoorden gegeven over de post toen, maar veel mensen gingen ook gewoon naar elkaar toe. En dan niet in de auto zoals tegenwoordig, maar lopend of fietsend. Als er plotselinge gezondheidsklachten waren (of bijvoorbeeld een bevalling die zich aandiende), dan liep iemand van het gezin zo snel mogelijk naar de huisarts, of naar de dichtstbijzijnde eigenaar van een auto (heel zeldzaam toen) die dan met de patient naar de dokter reed òf de dokter ophaalde. Men deed dat voor elkaar.
Als je met (over)grootouders praat over hun contacten vroeger dan hoor je verhalen waar je je nu niets meer bij voor kunt stellen. Men ging kilometers lopend naar de huisarts, of naar het werk. Mijn grootouders ontmoetten elkaar voor het eerst bij wederzijdse vrienden, en daarna liepen ze elke week allebei kilometers ver om elkaar weer op te zoeken. En bij het afscheid zeiden ze weer "tot volgende week". Tussendoor hadden ze gewoon geen contact.

Via de radio. Mensen konden met hun verwanten in Indonesië spreken via de radio. Dit was wel een heel speciale gelegenheid, en voor dat doel opgezet.

Afspraken gingen natuurlijk per brief.

En de rijken konden altijd al heel snel hun berichten verspreiden. Eeuwen lang ging dat te paard. Een bericht Amsterdam-Moskou ging binnen een halve dag.
Vanaf Napoleon ging het steeds sneller, omdat hij ging experimenteren met seinen, via seinposten op heuveltoppen.

'n leuke site met telefoonnummers uit 1950 is deze:

http://de-wit.net/bronnen/tel1950/

Kun je nagaan wie in je stad of dorp toen telefoon had.
Misschien vind je zelfs je familieleden.