Hoe komt het toch dat sommige mensen je emotioneel totaal kunnen kraken zonder daar actief iets voor te doen ?
Het zit'em in zeer kleine dingen: een blik, een attitude, een (op het eerste zicht) totaal onschuldige opmerking uit hun glimlachende mond. Maar het voelt aan alsof er zó strategisch wordt gespeeld en onderhuids een oorlog woedt zonder dat je weet waarom. Mij lijkt het alsof zulke mensen zeer goed weten met wat ze bezig zijn, maar ze gaan vrijuit. Niemand lijkt het te voelen en te zien en in sé doen ze ook eigenlijk totaal niets verkeerd.
Ik vraag me dan altijd af of ik dingen verkeerd aanvoel, of mijn zintuigen té scherp staan afgesteld of is er wel degelijks iets aan de hand ? Je kan het geen pestgedrag noemen want op hun gedrag valt niks aan te merken: ze verheffen nooit hun stem, glimlachen altijd.
Herkennen jullie dat ?