Hoe komt het dat je als wildvreemde zomaar je hart uitstort, bij iemand, kan je zien bij wie je dat kunt doen of is het een gevoel?

Dat weet de ander inderdaad niet van te voren. Maar de houding en manier van luisteren die jij aanneemt bij wat de ander je vertelt, kan wel heel uitnodigend werken om verder te vertellen. Dat kun je vatten onder uitstralen, denk ik.
Er zijn ook mensen die op zo'n manier luisteren, dat de ander snel stopt.

Als je "vol" zit met iets, wat het geval is vaak na een ingrijpende gebeurtenis of bij problemen, dan vraagt dat om ruimte. Om verwoorden. Het kwijtraken, via het bespreken. Voor sommige mensen geldt dat trouwens niet, maar daar gaat het hier niet om.

Sommige wildvreemden interesseert het ook veel minder of er wel goed geluisterd wordt. Die hebben vooral behoefte aan een praatpaal. Een plek waar ze hun verhaal stomweg kunnen verwoorden. In plaats van het een plek te geven in bijvoorbeeld een dagboek. Die gaan rustig door met vertellen ook als je geen gerichte aandacht eraan geeft. Dan heeft het met jouw uitstraling weinig van doen.

Het vertellen aan wildvreemden is voor veel mensen makkelijker dan aan een bekende. Je gaat daarna ieder verder op je eigen pad. Je komt je verhaal niet meer opnieuw tegen. Anonimiteit. (Fora op internet werken niet voor niets zo goed. Veel mensen daar kiezen er dan ook voor om de mensen die ze daar vanalles vertellen nooit in het echt te ontmoeten. Maar ik dwaal af.)

Als jij daarbij die ander die ruimte gunt, dan zal hij daar zeker dankbaar gebruik van maken. En niet iedereen is bereid om (een beetje) tijd voor een ander vrij te maken. Ook dat is een stukje "uitstraling".