Hoe ging men om met homoseksualiteit in Nederland rond de 2e wereldoorlog?

Wiki:

Met de invoering van de Zedelijkheidswet van 1911 werd voor homoseksuele contacten wel een minimumleeftijd ingevoerd van 21 jaar, tenzij beide partners jonger waren (artikel 248bis van het Wetboek van Strafrecht), terwijl de minimumleeftijd 16 jaar was en voor heteroseksuele contacten ook bleef. Duizenden personen zijn vervolgd, met een hoogtepunt in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Artikel 248bis is vervallen in 1971, waardoor de minimumleeftijd ook voor homoseksuele contacten weer 16 jaar is geworden.

Artikel 248bis:

De meerderjarige, die met een minderjarige van hetzelfde geslacht wiens minderjarigheid hij kent of redelijkerwijs moet vermoeden, ontucht pleegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar.


De toenmalige grens voor meerderjarigheid was 21 jaar.
Doel van deze wetgeving was volgens de toenmalige Nederlandse minister van Justitie E.R.H. Regout het beschermen van jongens en meisjes van 16 t/m 20 jaar tegen homoseksuele verleiding, en daarmee de verspreiding van homoseksualiteit tegen te gaan.
Een consequentie was dat een jong vriendenpaar tijdelijk geen seks met elkaar mocht hebben tussen het moment dat de oudste 21 werd en het moment dat de jongste deze leeftijd bereikte (althans, als deze seks als ontucht werd gezien).



Dus in die tijd was vier jaar gevangenisstraf het maximum.

Rond WOII was de volgende wetgeving van kracht: de meerderjarige, die met een minderjarige van hetzelfde geslacht ontucht pleegt, word gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar. Deze wet was ingevoerd in 1911.
Maar er was meer gaande. In nazi-Duitsland werden door de Gestapo speciale afdelingen opgericht voor het opsporen van homo's, ook werd op bevel van Himmler een voor het ministerie werkend instituut op "ter bestrijding van homoseksualiteit en abortus" opgericht. Uiteindelijk werden circa 100.000 mannen opgepakt op verdenking van fornicatie en het "corrumperen van het publiek moraal". Zij die weigerden zich te conformeren aan sociale en seksuele normen werden naar concentratiekampen gestuurd, voorzien van de roze driehoek. Daarnaast waren nog honderden mannen gevangen gezet, gecastreerd of gedwongen opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen.

Nederland vanaf 1940: De bezetters streefden in navolging van het Duitse model, een zo volledig mogelijke onderdrukking van dit 'onwaardige en voortplantingsvijandige gedrag' na.
Eind juli 1940 werd de Duitse homowetgeving in Nederland ingevoerd. Seksuele handelingen tussen alle mannen, dus niet alleen die tussen volwassenen en minderjarigen, werd strafbaar. Voor alle gevallen gold maximaal tien jaar opsluiting. Ook de minderjarigen konden worden gestraft. De betreffende verordening (81/40) ‘vergat’ handelingen tussen vrouwen. Er werd een centrale registratie opgezet, aan de hand van 'roze lijsten'. Die moesten worden aangeleverd door lokale opsporingsdiensten. Bij de Amsterdamse zedenpolitie was wel al sinds 1920 de brigadier Jasper van Opijnen aangesteld om de activiteiten van homoseksuelen te controleren. De Duitse aanpak kon daar direct op aansluiten. Bij zijn afscheid, in 1946, werd Van Opijnen door zijn collega's in een lied 'homoführer' genoemd.
Van echte systematische vervolging, zoals in Duitsland, was geen sprake, zo makkelijk waren ze ook niet altijd op te sporen.
Tussen 1940 en 1945 werden negentig niet-joodse mannen wegens homoseksuele handelingen veroordeeld, soms vanwege seksueel contact met Duitse soldaten of ambtenaren. Zij kwamen in reguliere Nederlandse gevangenissen terecht. De historicus Koenders heeft drie gevallen van naar Duitsland gedeporteerde homoseksuelen kunnen vaststellen.