Wat zeg je tegen iemand van middelbaar leeftijd als iemand is overleden en diegene er helemaal kapot van is?

'Als je erover wilt praten kun je altijd bij mij komen.'

Een dikke knuffel geven en niets zeggen, of zeggen: " ik weet niet wat ik je zeggen moet" .

Niks zeggen is ook goed. Er zijn is het belangrijkste, een knuffel, een arm. En misschien kun je vragen of je iets kunt doen. Niet op de dag van de begrafenis, maar later. Je zou kunnen aanbieden een keer voor ze te koken, of iets anders van ze over te nemen. En gewoon, er zijn als ze willen praten, of niet willen praten, een keer een lekkere wandeling maken of zo.
En wat vaak prettig gevonden wordt is als je later nog eens vraagt hoe het gaat, of een kaartje stuurt of zo.

Zeg bv "Ik vind het heel erg voor je want ik weet hoezeer je aan ... gehecht was. Mijn oprechte condoleances".

Gewoon voor die gene daar zijn sla een arm om gene heen.
een gebaar doet meer soms als woorden.

Laat weten dat je er voor die geen bent.
Je hoeft niets te zeggen, meestal dringt niet zo heel veel door na zo'n ervaring. Zorg dat je die geen helpt, klaar staat. Dat is het beste wat je kunt doen.
Als je echt iets wilt zeggen, kun je hooguit zeggen dat je geen idee hebt hoe het voelt en dat je dat ook niet wilt invullen, maar dat je altijd openstaat voor een gesprek ofzo.
Ga geen dingen zeggen als "Oh wat vreselijk voor je" of "Ik vind het goed hoe sterk je hier doorheen gaat", want ik kan uit eigen ervaring vertellen dat het vrij irritant wordt als je dit meer dan twee keer te horen krijgt. Ik heb zelf een aantal jaar geleden een dierbare verloren en ik moet zeggen dat de beste reacties van anderen in stilte waren; een arm om me heen, of een hand op mijn schouder, het weten dat iemand met je meeleeft en niet probeert je gevoelens in te vullen.