Meegaan in wanen, of juist niet?

Ja, eerst mee gaan in die wanen en dan kun je langzaam haar weer proberen terug te krijgen naar de realiteit maar niet forceren. Als je het gelijk ontkent kan dat namelijk beangstigend worden voor haar gezien het voor haar wel de realiteit is op dat moment.

Als het haar geruststelt kun je er in meegaan.
Maar als ze af en toe helder is of de medicijnen maar tijdelijk moet slikken, dan zou ik het met heel veel geduld steeds weer uitleggen dat het komt door de medicijnen, dat ze er niet bang voor hoeft te zijn en dat het best een grappige bijwerking is.
Misschien kunnen jullie er met een beetje humor dan wel samen om lachen.

Als ze weet dat het door de medicijnen komt kunt u het beste tegen haar ingaan en uitleggen dat het door de medicijnen komt. U kunt dan rustig met haar gaan zitten en praten over wat ze zag, en wat een rare effecten die medicijnen toch hebben. Als ze weerspannig wordt gaat ze waarschijnlijk langzaamaan geloven wat ze ziet, en dit is heel slecht voor haar als ze ooit weer met die medicijnen moet stoppen. Het zal dan namelijk opnieuw een klap zijn dat haar man er niet meer is.
Als de medicijnen voor altijd zijn, ze geen gevaarlijke dingen doet en haar wanen haar niet aanpraten gevaarlijke dingen te doen, kun je eventueel ook voor haar eigen rust overwegen er in mee te gaan. Bij mensen die dement beginnen te worden is het advies ook er in mee te gaan, omdat ze er vaak onrustiger van worden er achter te komen dat hun realiteit niet klopt. Maar zou u dat ook niet hebben? Als u er achterkomt dat wat u als waar beschouwd helemaal niet klopt? Bovendien groeien bij demente mensen hun eigen waarheden niet meer zo lang dat ze last kunnen, omdat tegen die tijd mensen vaak al overlijden. Dit is dus ook een belangrijke overweging.
Succes en sterkte!

zolang het niet beangstigend is zit er m.i. geen gevaar in, tenzij men de grip hier op kwijt raakt (wanen zijn als het ware getriggerd, wat kan ze nog meer gaan zien, is dit ook niet eng?)

als ze meegaat in de wanen is alles in feite mogelijk, omdat het dan geen wanen meer zijn, maar waarheid.
ik denk dat je hier op moet letten.

ergens las ik hier een verhaal van een meisje dat ervan overtuigd was dat ze geesten kon zien, met ze kon communiceren, maar dat deze 'gave' door gebruik van medicatie verdwenen was.

wat de waan ook mag zijn: het is bijna altijd onmogelijk om mensen ervan bewust te maken dat het daadwerkelijk wanen zijn. ieder vertrouwd namelijk op zijn waarnemingen, tenzij men zijn best doet om de realiteit onder ogen te willen zien. (de vraag is dan hier weer... wat is realiteit als je dingen écht ziet)

zelf heb ik ook wanen. bij zeer ernstig slaapgebrek kom ik zeg maar in het wonderland van Alice, maar ik weet dat het wanen zijn, en laat mijn waarneming voor wat het is. het is een grap van mijn grijze massa en meer niet.
ik weet, accepteer en aanvaard de reden van de wanen dus ik zie het echt, maar het is niet echt.

ik hoop dan ook dat je niet de reactie gaat krijgen: je denkt dat ik gek ben, of je wil me niet geloven .... iets in die trant. voor haarzelf zou het een stuk meer rust geven in haar hoofd als de wanen er niet zijn, maar het kan ook zijn dat de medicatie haar dochter en man 'afpakken'.

terug blijven fluiten zal waarschijnlijk alleen meer weerspannig worden. hoe meer de wanen haar waarheid zijn geworden, hoe erger dit kan zijn.
bovendien kan je haar niet continu terug fluiten waardoor de wanen zich kunnen nestelen als waarheden (die ze kan verzwijgen omdat ze je standpunt kent)

een advies mag en wil ik niet geven, maar denk dat medicatie zeker het overwegen waard is als ze de grip meer kwijt raakt, zich onbegrepen en niet serieus genomen voelt, en het spanningen/frustratie gaat veroorzaken.

succes

Ach, zij is 80, en ziet haar geliefden uit het verleden. Waarom de droom verstoren eigenlijk? Als zij gelukkig is zo, zou ik op de vlakte blijven, dus niet tegenin gaan en ook niet extra benadrukken. Ik zou gewoon zeggen, "gezellig zeg, dat ze er bij zijn". Misschien een beetje over vroeger laten praten.

Ik vind dat kirstenwind het beste antwoord heeft. Je zei al dat ze 80 is maar al had ze twintig geweest. Ze is gewoon goed bij wat je zegt maar als ze haar overleden familie ziet, nou en. Ik ben mijn moeder verloren verleden jaar en zou het absoluut geweldig vinden als ik haar zou zien. Ik mis haar heel erg.

Mensen moeten altijd maar weer in de bekende kant zoeken, dit terwijl er zoveel meer is wat helaas niet met wetenschap te bewijzen is. Sommig dingen wel hoor zoals de aura's van planten en mensen in verschillende omgevingen. Daar hebben ze een bepaalde fotografische techniek voor. Ze zagen bv dat de aura's sterker of zwakker werden afhankelijk van de omgeving.

Je kunt bevestigend meegaan voor wat betreft haar gevoelens. Dus vragen stellen als: "hoe ziet ze eruit? Is ze gelukkig?" e.d. - maar tegelijkertijd ook aangeven, dat jij niet ziet wat zij ziet. "Jammer, dat ik haar niet kan zien."
Feit is dat deze ouderen zich zeer eenzaam kunnen gaan voelen als ze hun belevenissen met niemand kunnen delen en iedereen afwijst wat voor hun belangrijk is.