Wat te doen bij mensen zoals maatschappelijk werkers, begeleiders, dokters, leraren enz. die je moeten helpen, maar inplaats daarvan je kleineren?

Als je echt het gevoel / de ervaring hebt dat ALLE mensen die je - al dan niet beroepsmatig - moeten helpen je kleineren, vermoed ik toch dat er iets daarvan in je eigen perceptie zit (en de hulp dus zeker niet overbodig is), want dat is zeker niet de gebruikelijk gang van zaken.

Je schrijft : terwijl je steeds gezonder, verstandiger en wijzer wordt'. Dan kan het natuurlijk ook een beetje een patroon zijn dat al langere tijd geleden is ontstaan en doorsleept, en inmiddels door jouw als kleinerend wordt ervaren.

Concrete voorbeelden daarvan zouden denk ik meer duidelijkheid geven (want ik maak me sterk dat ze je letterlijk afkatten / de grond in trappen).

Assertiviteit is voor jezelf opkomen uit zelfverzekerdheid. 'Dit ben ik, dit kan ik, en als je daar iets over te zeggen hebt, verdedig ik mezelf'.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat je nog lang niet zo gezond, zelfstandig en wijs bent als je zelf op dit moment denkt / ervaart. Daarvoor is het ook relevant te weten voor welk ziektebeeld / welke aandoening je behandeld wordt, en hoe lang al (want het is me nogal een leger ; Maatschappelijk werkers, dokters, begeleiders....voor ze zoveel deskundologen op één persoon zetten, moet er wel daadwerkelijk iets heftigs aan de hand zijn). In dat geval zit het 'kleineren' meer in je perceptie dan in de boodschap wellicht. Hulpverleners vinden (en zeggen !) zelfs van de meest achterlijke domme mensen niet (hardop) dat ze achterlijk en dom zijn, dus dat lijkt me echt een wat overtrokken reactie die in jouw perceptie vorm heeft gekregen.

Daarover zou je natuurlijk zeker met ze moeten kunnen praten. Op en rustige, volwassen en beheerste, overtuigende manier natuurlijk. Want als je dat als een pruilend kind probeert, garandéér ik je dat het niet gaat werken, maar dan ben je ook nog lang niet op het punt waar je zelf wellicht denkt dat je bent.

Toegevoegd na 15 minuten:
Na je toevoeging : Ah, dat is het zogenaamde 'hulpverlenerstoontje'. Op de een of andere manier hebben mensen (vrouwen) in die beroepsgroep daar een beetje chronisch last van. Ik merk het zelf al als ik met iemand uit de 'zachte sector' praat. Alsof jij -met name op hun vakgebied- werkelijk van toeten noch blazen weet. Als je op je rug ligt of in een stoel zit, is het nog veeel erger. Onderwijzers hebben er ook een handje van.

Het is in feite feedback vragen, maar op een manier alsof je niet helemaal 100 bent. Ik erger me er persoonlijk dood aan, maar het hoort een beetje bij het type beroep ; dat 'betuttelende'.