Ik ben altijd stil en rustig als ik ergens binnen en bij een grote groep ben. Ook thuis. Hoe kan ik dit afleren? Komt het ook dat ik zo thuis ben?

Misschien voel je je in een grotere groep niet zo veilig als alleen met je moeder.
Als je op een podium staat, maak je geen deel uit van een groep, dan kijkt een groep (van een afstand) naar jou.
Het kan ook zo zijn dat je het in een groep leuker vindt om te observeren dan om druk mee te doen.
Wat is het precies dat je stoort aan het gegeven dat je in een groep rustiger bent dan thuis?
Wat maakt voor jou het verschil tussen Aziaten en anderen? Heb je zelf een Aziatische achtergrond waardoor het meer 'eigen' voelt? Of heeft het een andere reden?
Als je antwoord hebt op die vragen, weet je al veel meer.
Was die rust in gezelschap altijd al zo, of is het nog niet zo lang? Dan zou het misschien aan de puberteit kunnen liggen en kan het best zijn dat het over een tijdje vanzelf verdwijnt.
Succes!

Veel mensen voelen zich veilig als ze onderdeel zijn van een groep.

Jij bent vermoedelijk een beetje een eenling en dus wat meer iemand die haar eigen gang gaat.

Toch zou je wel graag ergens bij willen horen, denk ik..waardoor jij een beetje tegennatuurlijk moet handelen.

Als jij tegenover iemand van een andere cultuur staat, voel je waarschijnlijk niet minder. Hetwelk je je bij de aanwezigheid van een groep Nederlanders wèl voelt.

Wat je dus moet doen is werken aan je gevoel voor eigenwaarde en daarnaast de schroom een beetje van je afwerpen.

na en poosje zul je merken dat je je vrijer gaat voelen in een groep..of bij iemand thuis.

Groet,

Ton

Hee! Ik ben zelf een hoogsensitief persoon en herken me in je verhaal. Ik weet niet of je HSP bent en dit maakt ook eigenlijk niet uit. Misschien herken jij jezelf ook wel in HSP zijn, er is veel info over op internet als je dit wilt weten.

Iedereen is anders zou ik willen zeggen en het helpt als je van jezelf kunt accepteren dat dit zo is. Je moet en je hoeft niets. Ik voel me in groepen vaak ook niet thuis maar hoe meer ik loslaat hoe beter het gaat en ik luister naar mijn gevoel. Als ik me ergens niet prettig voel dan is er iets al dan niet in mezelf wat me iets wil zeggen. Oppervlakkige mensen ( hun zienswijze is de enige juiste) die niet zeggen wat ze denken maar die wel oordelen en veroordelen zonder dat ze weten hoe het nou echt zit geven mij geen goed gevoel bijvoorbeeld. Mijn ervaring is dat ze mij niet accepteren en veroordelen omdat ik niet in een hokje te proppen ben ( angst wellicht)

Ik schermde mezelf dan af en thuis had ik een naar gevoel dus sinds kort heb ik besloten niet meer met deze mensen om te gaan. Helaas is het familie van mijn vriend.
Als je jezelf afschermt laat je niet zien wie je bent en dus kan een ander je niet zien zoals je bent en dan wordt er geoordeeld en veroordeeld. Jezelf niet meer beschermen maar geraakt durven worden, jezelf laten zien zoals je bent helpt is mijn ervaring. Je komt er dan achter met wie het klikt en met wie niet. Je hoeft niet iedereen leuk te vinden en er zijn altijd mensen die jou niet leuk vinden, het zij zo.

Als mensen je niet accepteren om wie je bent is het soms beter om los te laten is mijn ervaring. Als dit niet het geval is bij jou maar je denkt dat je je op een bepaalde manier moet gedragen om geaccepteerd te worden dan zou ik je het advies willen geven om dit lost te laten en gewoon jezelf te zijn. Mensen die je dan accepteren zijn de moeite waard om mee om te gaan omdat je helemaal jezelf kunt en mag zijn.

een vraag maar ik denk dat je hiermee een heleboel (achtergrond) info geeft.

als iemand uitbundiger is (dit is wat ik heb ervaren bij o.a. Aziaten) dan is het makkelijker om hier in mee te gaan,alsof je een duwtje in je rug krijgt. je valt niet op want je voert niet de boventoon (op de manier van een gangmaker), het is een vorm van aanpassen, je draai makkelijker en sneller kunnen vinden spelen hier wellicht in mee.

je vader en je moeder zijn niet dezelfde personen. je benadering/omgang interactie zal dus naar hun ook niet gelijk zijn. (zelf noem ik het de 'fine tuning', dus als het verder gaat dan oppervlakkig 'koetjes-kalfjes contact' zeg maar)

waarschijnlijk leg jij jezelf op dat dit wel gelijk hoort te zijn. je bent enig kind en wil geen verschil maken naar je ouders toe. helaas, dit gaat niet werken zonder iets te forceren als het niet vanuit jezelf/ je gevoelt komt.

blijkbaar ben je een gevoelsmens, en ligt het eraan waar jij aansluiting vind zodat je je helemaal op je gemak voelt/100% jezelf kan zijn. voel je je wel op je gemak praat je ook 100 uit geef je aan.

persoonlijk denk ik dat je een beetje onzeker bent (wat denken mensen van me, wat verwachten ze van me, hoe moet ik doen hoe ik eigenlijk ben, wat zal hun reactie zijn als ik doorbreek hoe hun mij zien)

ik heb het hier al eerder een soortgelijke reactie ingetikt, maar ik denk dat jij de persoon bent die je eigen remmingen veroorzaakt. laat los wat anderen van je denken en verwachten, en sta jezelf toe om te zijn wie je wil zijn.
bij geen persoon zal dit gelijk zijn (je ouders) aangezien het hier om een interactie op elkaar of op een groep.

mocht je ontdekken dat de drempel wat te hoog is en het gaat neigen naar verlegenheid (of dit je in de weg gaan zitten en -meer- frustratie op gaat leveren) is het misschien handig om hier hulp voor te zoeken.

verder kan je wat liever zijn voor jezelf, en zelf ook accepteren hoe je bent en dit toestaan, voor je dit kan laten zien aan anderen en verwacht dat ook hun dit accepteren. elke verandering heeft even tijd nodig, voor jou, maar ook voor anderen/ je omgeving.

ik denk dat dit een goede manier kan zijn om het opgesloten gevoel weg te kunnen werken. vraag jezelf eens af wie dit gevoel oplegt bij je. wellicht vind je hier een hele belangrijke aanwijzing. :)
eneh... hollanders zijn over het algemeen best een stug en stijf volk in hun uiten en reacties (zegt deze hollander zelf)

heel veel succes gewenst!