Is een verslaving aan iets altijd een compensatie van iets wat je ontbeert?

Heel simpel geformuleerd: je kunt een verslaving zien als een ziekte. Sommige mensen hebben (genetisch) meer aanleg om aan iets verslaafd te raken dan andere mensen. Dat is het fysieke aspect.
"Iets ontberen" zou je het existentiële of psychologische aspect kunnen noemen.
Dat is een van de redenen waarom mensen, die daar fysiek aanleg voor hebben, in dat geval verslaafd raken. En mensen met minder aanleg niet.

Toegevoegd na 42 minuten:
Mijn antwoord is dus ook: ja

Toegevoegd na 1 uur:
Biopsychosociaal model: zie bron

ik als ’‘ex junkie’‘.kan zeggen dat je inderdaad een compensatie zoekt.

ik was ongelukkig had een middel nodig om gelukkig te zijn..een verslaving heb je omdat je iets ’‘zoekt ’‘ in je leven om je ongelukkige gevoel weg te drukken… als jij een leegte ervaart moet je die vullen..mensen met een eetverslaving worden dik omdat ze letterlijk hun ’‘leegte’‘ willen vullen, mensen verslaafd aan heroine , willen psychisch hun leegte vullen door hun shot te halen, en denken daarme hun leegte gevuld te hebben omdat zij in een ’‘gelukkigere’‘ wereld komen daardoor, mensen verslaafd aan alcohol drinken hun ’‘leegte’‘ weg…..etc etc..

ik denk dat het meer een gemis is aan iets in hun leven dan een genetische aandoening…...hoeveel sites daar ook over te vinden zijn etc..ik denk dat je het moet ervaren om te begrijpen hoe het voelt…....

conclusie"

ja :een verslaving aan iets is altijd een compensatie van iets wat je ontbeert….....

wel eens verslaafd aan de liefde geweest? kan geen drugs tegenop ;-)

Nee, het kan ook een compensatie zijn voor iets, waarvan je gehoopt had dat het er ooit zou zijn, maar het is nooit gekomen. Iets wat heel veel zin had moeten geven in je leven, iets, waarvan je het gevoel had, dat dít de reden was, waarom je op de aarde bent gezet. Een soort vervulling, dat gevraagd had om al het goeds wat er in je zit. En je wacht maar, met al dat goeds in je, tot het komt.

Tot je de moed verliest, en begint het wachten op te geven, je raakt een beetje gedesillusioneerd, en dan ontdek je iets, dat de scherpe kanten van dat gevoel weghaalt, dat maakt, dat het een beetje op de achtergrond raakt, dat het gevoel minder diep wordt. Dat het makkelijker maakt je leven op een meer oppervlakkige manier te gaan leven. Een surrogaat.

Dus het kan zo zijn, dat er iets geweest is, dat je nu moet ontberen, en waarvan je het gemis niet zonder een verdoving kunt hanteren.
Maar het kan ook, dat het er nooit geweest is, en dat het uitblijven daarvan zo smartelijk is, dat je het niet zonder steuntje kunt verdragen.

Het zijn de zoekers, de emotionele heel-ver-door-denkers, de dromers met grootse plannen, de diepgravers, de niet-begrepenen, die in een emotioneel isolement komen te staan, omdat er luchthartig overheen gewalst wordt door een merendeel van de mensen om ze heen, afgedaan als zwaar op de hand, of zielige tobbers, waardoor ze zich ook nog onbegrepen en niet-geaccepteerd kunnen gaan voelen.
Waardoor het cirkeltje kleiner wordt, en de afhankelijkheid van de "vriend", waarop je altijd kunt rekenen dat die je precies geeft wat je denkt nodig te hebben, toeneemt.

Vandaar ook, dat er naast een lichamelijke afhankelijkheid, ook een grote mate van geestelijke afhankelijkheid op gaat treden. En vandaar ook, dat je, naast lichamelijke "nuchterheid/afkicken', ook geestelijk op een nieuwe manier in je leven moet gaan staan.
Dit laatste wordt wel eens te weinig begrepen, als iemand een tijdelijke terugval heeft in zijn/haar genezingsproces, wat dan, door niet-begrijpende toekijkers, gezien wordt als "slap".

Het hangt ervan af hoe je de vraag interpreteert maar in mijn beleving zijn het vooral de kwetsbare mensen die makkelijk aan iets verslaafd raken. Want als je kwetsbaar bent, gevoelig en vol van verwachtingen en het lukt niet dan doet dat pijn. En niet iedereen kan daar op dezelfde manier mee omgaan en sommige lossen het ogenschijnlijk op en gaan door maar diep van binnen "vreet"het nog steeds aan hen.
En om de scherpe randjes van datgene af te halen ga je iets doen, je drinkt een wijntje, je verwend jezelf met iets lekkers, je begint te blowen enz. En je zult elke keer meer moeten hebben om het laten werken.
Eten, drank, heroïne, gokken.
Door al deze dingen kun je even de pijn verzachten en hoef je even die ene pijn, leegte, eenzaamheid of mislukking of onzekerheid niet meer te voelen!
Dus ja, je ontbeert iets en vult dat op met iets anders.
Maar het helpt uiteindelijk niet en dat weet jezelf zo goed diep van binnen maar desalniettemin is het vaak bijna niet op te lossen. En dat snap ik zo goed, dus ik zal nooit iemand veroordelen daarom.
Wetenschappelijk schijnt het zo te zijn dat bepaalde mensen inderdaad verslavingsgevoeliger zijn en dat zou een technische verklaring zijn voor veel uit pijn geboren verslavingsleed.

Verslaving is een afleiding.

Zolang je hieraan denkt, hoe je niet ergens anders aan te denken. Dus ook niet de vervelende dingen voor jouw (angst, verdriet, boosheid, enz).

Het is dus een verdedigingsmechanisme.

Bekijk deze vraag van een maand geleden eens:
Gebruiken mensen drank en drugs omdat ze sociaal slecht functioneren of functioneren ze alleen maar slecht omdat ze drank en drugs gebruiken?
En lees het antwoord dat daarbij als beste geantwoord is.
Dan heb je je antwoord.