Ga jij nog terug naar het graf van een overleden dierbare?

Ik zie zelf het nut niet zo van een graf. Ik bezoek dan ook geen graven van overleden dierbaren. Mijn vader is gecremeerd en zijn as is door ons in een bos uitgestrooid. Met de kinderen ga ik nog wel eens naar die plek terug (in de bijna 6 jaar dat hij dood is zijn we er 3 keer geweest) omdat ze dat interessant vinden. Ik denk altijd als ik daar sta: wat doe ik hier?
Voor mij is de overledene niet in zijn graf of daar waar zijn as is, maar in mijn hart, in mijn hoofd.

ik ga 1 keer per jaar terug naar het graf van een dierbare van mij. Niet op een vaste datum maar gewoon wanneer ik er zin in heb. Gewoon om er even bij stil te staan omdat ik het belangrijk vind dat je niet moet vergeten waar je om geeft ook al verdwijnt dat.

1x per jaar, om diegene op te frissen in je geheugen, dan ben ik daar max 5 min. Verder loop ik dan ook even rustig rond (niet naar andere graven kijken, maar) om tot rust te komen, en gewoon nadenken in alle rust.

Ja ik ga graag terug naar het graf van mijn vader. Zorg er ook voor dat het er een beetje mooi bij ligt.
Op de zelfde begraafplaats liggen nog andere bekenden en verre familieleden waar we dan ook even langs lopen, wat schoonmaken als dat nodig is. Aan de andere kant woon ik zo ver van andere graven (opa's, oma's ) af dat dit niet mogelijk is.
Het is voor mij een soort van nazorg. Ik weet wel dat hij er niet meer is maar zie het als een soort van eerbetoon aan hem. Daarnaast nemen we de kinderen ook mee naar de begraafplaatsen die we wel bezoeken om hen vertrouwd te maken met het gegeven dood. Dat hoort bij het leven. We leren hen Dat iemand er dus niet meer is maar een aandenken aan hen is er nog wel. Ik weet ook wel dat zoiets nog veel meer kan zijn dan een graf(monument) maar dat was wel de laatste plaats waar je hem of haar hebt achtergelaten.
Daarnaast is het soms prettig om over een mooie begraafplaats heen te lopen. Ideeën op te doen als: Kijk dat vind ik nu een mooi graf. (vooral oude stenen zijn vaak erg mooi) Op die manier is het een soort van park.

Mijn ouders zijn beiden in mijn geboorteplaats begraven en toen ik daar nog woondde ging ik op hun verjaardag,vader en moederdag en hun sterfdag er naar toe.Ook met kerst bracht ik er een mooi kerststukje heen,Helaas woon ik nu te ver weg,morgen is de sterfdag van mijn moeder en overmorgen de verjaardag van mijn vader,in gedachten ben ik bij hen.

Toen mijn oma een paar jaar geleden overleed, heb ik het me ten stelligste voorgenomen.... Het is er echter nog niet van gekomen....

Ik ga (bijna) wekelijks wel een keer naar het graf van mijn vader die 3 jaar geleden overleed. Het is er vredig en ik vind er een zekere rust waar ik echt behoefte aan heb. Het is niet dat ik zijn aanwezigheid daar heel sterk voel maar dichter bij hem kan ik niet zijn en op een bepaalde manier voel ik me er prettig bij om daar regelmatig te komen en de gevoelsband een beetje te continueren, voor zover dat mogelijk is natuurlijk.
Zo voel ik het althans. Ik vind het fijn dat hij een plek in mijn hart heeft, maar ook het fysieke plekje op de begraafplaats bezoek ik graag.

Mijn ouders zijn op zeer jonge leeftijd overleden en allebij begraven (mijn moeder 20 jaar en mijn vader 30 jaar geleden). De eerste jaren kwam ik er ca. 1 keer per jaar en toen werd het steeds minder. Vervolgens ben ik verhuisd naar het buitenland en dan verwaterd alles. Ca. 6 jaar geleden ging ik naar de begraafplaats en het graf van mijn vader was er al niet meer. Het graf van mijn moeder kon ik niet meer terug vinden. Ik vond dit eigenlijk wel een beetje moeilijk, maar uiteindelijk heb ik altijd veel meer gehad aan de herinneringen. Die koester ik en daar geef ik veel waarde aan. Dat is iets wat ze je nooit meer kunnen afpakken. Ook heb ik het geluk dat ik alleen maar heel veel goede herinneringen aan hun heb.

Ik denk dat het voor iedereen anders is , de ene mens heeft meer moeite met los laten dan de ander, en een plekje waar iemands lichaam liggen zal is dan wel een plek om terug te keren om zo langzaam los te gaan laten !
Ik ga 2 keer per jaar naar het graf van ooit mijn beste maat, en het doel is om even helemaal stil te staan bij die persoon die ooit een belangrijke rol speelde in mijn leven ....

maar graven bezoek gaat slijten , je gaat er steeds minder naar toe , het leven gaat immers door.

Mijn moeder had al lang voor haar overlijden kenbaar gemaakt, dat ze gecremeerd wilde worden, en waar ze wilde dat haar as uitgestrooid moest worden (op het terrein van het crematorium, onder bomen). Mijn zus en ik zijn daar nog één keer geweest, en we vonden het allebei een heel nare belevenis, om met je voeten door as te lopen om bij die bomen bloemen neer te leggen. Maar we gaan allebei heel regelmatig naar haar favoriete plekje - een bankje aan het water, met veel hoge bomen eromheen, waar reigers hun nesten hebben - daar ging ze heel vaak naar toe. Ik heb daar wat narcissen geplant (waren haar lievelingsbloemen), en we zitten vaak daar op "haar" bankje, gewoon om die sfeer in te ademen. We denken dagelijks bij allerlei kleine dingetjes aan haar, "horen" haar tegen ons praten, of we praten over haar. Maar die kleine momentjes op het bankje zijn mij erg dierbaar - ik hoop heel erg, dat ze daar nooit gaan bouwen of zo, want ik zou "haar plekje" erg missen, als ik daar niet meer heen zou kunnen gaan.

Mijn vader is overleden toen ik 13 was,en mijn vader toen ik 25 was.
ik ben slechts 1 keer op bezoek geweest bij het graf,en de 2e keer toen ik mijn vrouw leerde kennen,zij wilde de graven graag zien.
op de een of andere manier heb ik iets tegen een kerkhof,het trekt me absoluut niet aan,maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet vergeten ben.
als ik voor hen bid doe ik dat s,avonds als ik rustig in mijn bed lig en me concentreren kan.

Begraafplaatsen vind ik altijd heel mooi en sfeervol, het lezen van de geboorte- en sterfdatum zet je tot nadenken over de betrekkelijkheid van alles.
Toch ga ik niet naar de graven van mijn overleden dierbaren omdat ik hen daar niet bij me voel. Ik "vind" hen daar niet.
Wel herdenk ik mijn overleden dierbaren op plaatsen waar ik met hen geweest ben, of als ik iets, wat van hen geweest is, zie of gebruik. Ik haal graag herinneringen op met anderen die hen gekend hebben of vertel over hen. Dan voelt het alsof zij bij mij zijn.

Dit alles is natuurlijk heel persoonlijk, ik ken ook mensen die juist troost bij een graf vinden.

Nee, daar vind ik niet wat ik zoek. Ik heb meer aan een foto of voorwerp van die persoon om herinneringen bij me op te roepen. En vaak zijn dat de leuke, mooie herinneringen. En kerkhof is op zich al triest, wordt je alleen maar triester van.

Ik ga regelmatig naar het graf van mijn vader, moeder en zus. Niet omdat het moet, maar gewoon om even bij ze te zijn en mijn verhaal te vertellen. Dat kan ik natuurlijk ook thuis doen, maar als ik bij het graf sta. Dan ben ik gevoelsmatig even heel dicht bij ze. Ook vanwege het feit dat ik na mijn overlijden gecremeerd word en wordt bijgezet in dat graf. Heb na het overlijden van mijn moeder (zij is het laatst overleden) een nieuw steen uitgezocht en dat was raar. Want dit word na mijn overlijden, natuurlijk ook mijn grafsteen. Even voor de duidelijkheid, dit gaat over een herdenkingsgraf/tuin (1 meter bij 1.25), waar je na je crematie met urn word ingezet.

Mijn zusje is, op tweejarige leeftijd, voor mijn geboorte overleden. Dat is nu 47 jaar geleden.
Wij, mijn moeder, zus, broer en ik, bezoeken nog minstens 4 a 5 keer per jaar haar grafje, brengen bloemen en onderhouden het perkje.
Het heeft denk ik inmiddels een meer symbolische waarde die plek waar zij ooit begraven werd.
Mijn moeder kan er echter nog altijd diep geemotioneerd onder raken.
Verder bezoeken wij regelmatig graven van overleden dierbaren. Zeker een maal per jaar bezoeken we het graf van een tante, een vriendin, een vriend, etc.
Gewoon om even met de gedachten bij die ander te zijn, te gedenken, stil te zijn om de liefde die we gevoeld hebben bij die overleden dierbare.