Wat gebeurd er met jou bij het aanraken van een ander, die je niet kent of een beetje kent?

Dit is vooral cultureel bepaald. Ik geloof zelfs dat de hoeveelheid affectie in onze babytijd bepaald hoezeer we hier later mee om kunnen gaan. In Nederland zijn we er inderdaad nogal stijfjes mee, aanraken en dergelijke is voor goede bekenden, zoenen voor de chosen few. In zuid Europa ligt dit heel anders, een zoen betekent alleen dat je een echte vriend bent, een goede bekende. Hiermee ligt de grens voor iedereen anders.

Deze grens is echter niet altijd wat we zelf willen, soms willen we meer, en soms ook niet. Ik wil niet al mijn collega's zoenen bij een verjaardagsgebakje, terwijl ik anderen wel zo willen knuffelen tot ze het lekker vinden. Dit past echter niet in het sociale keurslijf en de values and ethics zoals die zijn opgelegd.

Hopelijk krijg je nog veel antwoorden op deze vraag, want er is niet echt 1 antwoord mogelijk, lijkt mij.

Ik raak wel eens iemand aan zonder daarbij enig, speciaal gevoel te hebben. Als ik met iemand sta te praten, geef ik wel eens een tik op de schouders of een 'stompje' op de borst (bij mannen dan, he) afhankelijk van waar het gesprek over gaat en dat gebeurt ook bij personen die ik nauwelijks ken.

Van de week nog, was er iemand om mijn watermeter te vervangen. Heb de man een bak koffie aangeboden en wat zitten praten en bij het weggaan gaf ik hem een tik op de schouders. Maar je hebt gelijk als je zegt dat mensen zoiets niet altijd (durven) doen en/of zelf niet als prettig ervaren.

Het zal een karaktertrek kunnen zijn. Je hebt mensen die spontaan zijn of afwijzend en daartussen ziet een groot gebied.

Ja in Nederland is het huggen minder populair als in Amerika.
Hoe komt dit?

Voor mezelf ben ik er achter gekomen dat als ik wordt omhelst, ik me vastgehouden voel, gevangen. Mijn natuurlijke reactie was dan ook om me los te rukken. Niet letterlijk, in mijn hoofd wilde ik weg. Ik wilde vrij zijn. Ik wil vrij zijn.
Deze gedachten zijn er als kind zijn bij mij ontstaan. (mijn ouders omarmde mij ook bijna nooit).

Nu weet ik beter. Als ik omhelst wordt zit hier veel liefde in. En is het uit liefde.
Ik wordt vast gehouden, er wordt van mij gehouden.

Misschien kan je iets vinden in mijn ervaring.

Ik raak eigenlijk nooit zo snel andere mensen aan, maar als ik het doe doe ik het alleen om te liefkozen of troosten. Op die momenten merk ik dat die mensen het ook op prijs stellen en dus niet echt vluchtreacties vertonen.
Bij een aanraking per ongeluk (handen op elkaar in de tram, zoiets) dan zeg ik meestal oeps! en verder voel ik er niet zoveel bij (alleen soms de ander wel en dat is best vervelend!)
Het is veel vaker dat ik aangeraakt wordt, en mij geeft het meestal niet zo een prettig gevoel. Ik kan het wel begrijpen als iemand heel lijfelijk is ingesteld, maar ik vind wel dat het moet blijven bij aan iemand rug/schouders zitten en dus niet benen/voorkant romp/billen ofzo. Dat vind ik niet meer lijfelijk ingesteld zijn maar gewoon raar en storend en dan loop ik weg. Wat deze reactie bepaald? Tsja, ik weet het niet precies. Ik denk niet zozeer de maatschappij, maar als iemand aan je bil zit (ook al is het vluchtig) is het gewoon té dichtbij voor een onbekend of weinig bekend persoon.

Ik ben het eigenlijk niet zo met je eens...
Ik vind dat in de Nederlandse maatschappij helemaal niet zo afwijzend met aanraken omgegaan wordt.

Moet je eens in Azie gaan kijken, daar geven ze elkaar niet eens een hand en geld het als ronduit beledigend om iemands hoofd aan te raken!

Het ge 'hug' dat je in de Verenigde Staten ziet gebeuren vind ik persoonlijk in 9 van de 10 gevallen zo onecht en nepperig dat ik blij ben dat ik niet in die valse maatschappij leef.

Wat is 'zomaar' aanraken? Ik ben niet gediend van een klap op m'n kont of een aai over de bol door een wildvreemde nee, maar dat is toch niet gek?

Ik vind dat we in Nederland redelijk relaxt omgaan met het elkaar aanraken om onze gevoelens of vriendelijkheid te benadrukken.
Ik denk echt dat de meeste mensen niet super negatief of super positief reageren bij een aanraking zolang die maar in de juiste context van het gesprek plaatsvindt: een aai over de rug bij troost, een arm die je vasthoudt om samen te lachen om iets, een schouder die jou vasthoudt om iets gemeends te zeggen waarbij die persoon je goed in de ogen wilt kijken.

Ik ben zelf leerkracht. In mijn contact met zowel leerlingen, ouders en collega's is er regematig lichamelijk contact waar niemand enig vreemd of vewarrend gevoel bij heeft.

Er is veel aan te merken over de manier waarop wij in Nederland met elkaar omgaan, maar de manier waarop wij via lichamelijk contact iets willen benadrukken of ons gevoelsmatig willen uitten vind ik in 9 van de 10 gevallen volkomen natuurlijk.

Het kan soms zelfs zijn dat het gaat om jou omgeving of eigenlijk jou zone. Dat als iemand heel dicht op je staat bijvoorbeeld in een openbare ruimte waar genoeg plek is voor iedereen dan heb ik ook wel eens van; Hey hoepel is een eindje op..

Op momenten waarop je dit verwacht, stelt een aanraking niet zo veel voor. Als je voorziet dat iemand in de trein ligt tegen je aan gaat, dan is dat niet zo'n probleem. Als diegene echt bewust tegen je aan gaat hangen, dan vind ik dat persoonlijk erg vervelend.

Het hangt ook van de cultuur af, maar toch denk ik dat plotseling aanraking door een onbekende wel vaak als vervelend wordt ervaren. Zelfs bij een bekende kan het vreemd zijn. Iemand geeft je bijvoorbeeld opeens een klopje op je schouder, als je dat niet verwacht. Kan ook raar en vervelend aanvoelen.

De reactie wordt met name bepaald doordat we over het algemeen niet zomaar iemand aanraken. Dat is intiem, iemand komt in je persoonlijke zone. Dus vaak heeft het een schrikreactie tot gevolg.

En natuurlijk zijn er delen van je lichaam waarop je zeker niet zomaar een aanraking verwacht, moge dat duidelijk zijn ;)

zoals op jou foto zal mij niet gebeuren.
een goed bedoelde aai oke. zolang deze over mijn arm of schouder gaat.
maar is het van iemand die ik niet ken word ik giftig.
of bang ik weet niet precies wat het gevoel is. iedereen moet altijd met name van mij af blijven. zelfs mijn moeder. gewoon puur omdat ik er niet tegen kan.
de enige van wie ik het tollereer of prettig kan vinden is mijn man.
en een vreemde kan ik wel zo voor zijn b*k slaan.
klinkt heel labiel weet het, maar het is zoals het is. en daar zijn ook reden voor.

als ik schrik van een onverwachte aanraking kunnen er 3 dingen gebeuren.
1 ik word heel emo en ga janken
2 ik schrik zo erg dat ik (per ongeluk) sla
3. ik sla dicht. en dat kan een week duren.

met mijn zoon heb ik dit helemaal niet, die mag op mij klimmen kusjes en doen wat ie wil.
hij is zelf de enige in de hele wereld die mijn gezicht mag aanraken. want we zullen maar niet gaan uitleggen wat er gebeurt als je mijn haar of gezicht aanraakt.

Ik denk dat het bij iedereen anders is...en het heeft ook te maken met de omgeving. en op wat voor manier en hoe..

het ligt eraan op wat voor manier je aangeraakt word denk ik en ook door wie en aan de situatie. het kan prettig zijn als je huilt als iemand even zijn hand op je schouder legt, zelfs al is het een vreemde.
maar persoonlijk vind ik het vervelend als mensen ongevraagd mijn kind over zijn hoofd aaien of over zijn gezicht. ik zie ook vaak dat mijn kind dat zelf niet prettig vind. ik hou er ook niet van als iemand die ik niet ken me omhelst of aanraakt of zelfs zoenen om mn wang geeft. ik vind aanraken een vorm van intimiteit, en dat moet je niet opgedrongen worden