wat moet je als ouder doen om het voor volwassen kinderen leuk te maken om je te bezoeken?

Misschien is het leuk je kinderen voor te stellen om eens per jaar een familiedag te houden, waarbij eenieder om de beurt iets verrassends organiseert. De kosten komen zo ook niet ieder jaar voor rekening van dezelfde persoon. Om te beginnen zo je zelf zoiets kunnen organiseren, bijv. picknick, een gezellige barbeque of zoiets dergelijks voorafgegaan door een fietstochtje.

Gewoon interesse en belangstelling ronen in hun leven zonder je te bemoeien of je wil op te leggen.
Met dochters kun je gewoon eens gaan shoppen, samen kleren uitzoeken.

Ik zal met mijn 26 jaar wel ouderwets zijn , maar jij moet je kinderen niet proberen te lokken om naar je toe te gaan , je hebt erg veel tijd,energie en geld in ze gestoken zodat hun nu zijn wat ze zijn, je hebt ze opgevoed en voor ze klaargestaan als ze het moeilijk hadden en als je ze dan moet gaan lokken om naar je toe te komen , dan klopt er bij hun iets niet want het moet in normale relationele sfeer een leukigheid op zich zijn om naar je ouders te gaan. Maar tegenwoordig hebben ze het te ' druk' met hun carrière en gezin , maar dat is een excuus want ze hoeven niet iedere week te komen maar zekers wel vaker dan 1 keer per jaar, want zonder je waren ze er niet eens en hun carrière en gezin ook niet maar dat beseffen ze niet, ondankbaar wordt dat ook wel genoemd

Het zou mooi zijn als er gewoon een natuurlijke binding is & dat enkel en alleen elkaars nabijheid/aanwezigheid als fijn wordt ervaren. Verder is er dan dus niets nodig.

Vooral jezelf blijven en vooral niet hebben over negatieve dingen maar juist fijne dingen die je echt meent uiten : )
Je kunt ze vragen wat ze zelf leuk vinden, bv hun lievelingseten klaarmaken en daarna bv samen een dvd of programma kijken die ze leuk vinden. Succes!

Ga met z'n allen fietsen, en neem een picknickmand mee en ga gezellig picknicken. Neem wat spelletjes of een voetbal mee. Ga ergens aan waar je minigolven kan, of boerengolf, dat is niet vreselijk duur. Zo'n dagje of middagje is ongedwongener dan met z'n allen thuis rond de tafel te zitten.
Zeg dat het je ontzettend gezellig lijkt om met z'n allen wat te doen, en stel dit voor, en plan meteen een datum.

Deze vraag intrigeert me..... want wat zit erachter???? Weet je, of dènk je te weten, dat ze het vervelend vinden om naar je toe te komen? Als je relatie goed zou zijn, dan zou je deze vraag niet stellen..... denk ik....

Wat voor mij als, inmiddels overmatig volwassen "oud" kind ;-))) erg belangrijk was: een gelijkwaardige relatie. Wat je vaak ziet bij ouders - volwassen kind relaties is, dat de inmiddels volwassen "kinderen" gezien blijven worden als "kinderen", waar je kennelijk dingen van mag eisen en waarmee je je mag blijven bemoeien als ouder. En dat werkt een goede relatie niet in de hand, omdat deze volwassen "kinderen" volwassen zijn, en niet het "bezit" zijn van de ouders. In die situaties hebben de ouders de kids niet losgelaten en is de relatie niet gelijkwaardig.

Of dit bij jou het geval is weet ik niet natuurlijk, maar ik geef het als voorbeeld, omdat ik dit zo ontzettend vaak zie om me heen.
Dat is, zoals ik ook vaak hoor, de reden voor vele volwassen kinderen om het vervelend te vinden naar de ouders te gaan.

Als de relatie met je ouders goed is, dan is het heel natuurlijk om het leuk te vinden mekaar op te zoeken. Daar hoeven geen kunstmatig ingrepen als weekenden weg of geplande weet-ik-veel-wat-voor-dingen geregeld te worden.

Wat ik mij ook afvraag:

Hoe oud zijn die kinderen?
Hebben ze een drukke baan?
Zelf veel vrienden en sociale contacten?

Hebben ze een eigen gezin?
Heb je kleinkinderen?

Ik merk aan mijn kinderen namelijk een groot verschil:
Sinds er een kleinkind is, is de band een stuk sterker, ik ben namelijk gek op dat kleinkind en pas daar ook heel regelmatig op. Dat maakt het contact intensiever.

Mijn andere zoon heeft geen kinderen en die zal ook niet zo snel uit zichzelf bellen of langs komen.
[[Maar wel op verjaardagen en ook op moederdag.]]

Dus die moet ik zelf vaker bellen op om de hoogte te blijven.
Doe jij dat ook?
Het contact onderhouden door regelmatig even te bellen en vragen hoe het gaat en of er nog nieuws is.
Daar begint het mee.

In zo'n gesprek kan je dan ook rustig en open vragen hoe het komt dat je hen zo weinig ziet.
Of daar een reden voor is.
Niet zeuren, maar het lijkt mij dat je dat ook niet doet.

Begin inderdaad met ze uit te nodigen voor een simpel etentje bij jou thuis. Verbind daar niets meer aan dan dat.
Samen klussen zou ik al niet voorstellen, als je niet zeker weet dat ze dat echt leuk vinden.
Als je daar niet op reageren, op samen eten, dan kun je ze best na een poosje bellen om te vragen wat het antwoord is, omdat jij daar dan rekening mee kan houden.

Mijn advies, niets vragen, zelfs tot je een ons weegt!

Laat voelen dat je liever elk kind apart ontvangt, voor de broodnodige exclusieve aandacht.

Als een 'kind' je toch komt bezoeken omdat zij/hij daar zelf behoefte aan heeft (al of niet met eigen familie), stel geen vragen. Laat haar/hem zelf uit de hoek komen met gespreksstof. Luister goed, luister aandachtig, luister met groot inlevingsvermogen, stel je liefdevol en begripvol op. Pas als er naar jouw mening of reactie wordt gevraagd, dan pas geef je die. Wordt er niet naar gevraagd, blijf je slechts een 'luisterend oor'.

Zet je 'kind(eren)' niet meteen aan het klussen. Je geeft daarmee een 'fout' signaal af , 'ik heb iemand anders nodig voor die klussen...'. Hoe 'gezellig' dat voor jou ook lijkt!

Geef hen de vrijheid van keuze, laat hen zelf het moment van bezoeken uitkiezen. Heb geen angst! Je zal zien, daarmee creeer je veel meer aantrekkingskracht op je 'kinderen'.

Probeer doorgaans geen aandacht te trekken door telefonisch je hele medische dossier aan hen voor te leggen, of alle sterfgevallen uit jouw omgeving op te sommen. Emotionele 'chantage' werkt altijd averechts. Draag zelf zorg voor een eigen zinvolle inhoud van jouw leven.

Probeer je 'kinderen' te zien als volwassenen, als andere mensen, met een eigen leven, een eigen levensbeschouwing en toon wezenlijk interesse in hun drijfveren binnen dit leven. Wees je bewust van het feit dat jouw centrale moederrol ver achter je ligt. Dat de interesse voor jou bij hen alleen maar gewekt kan worden door een zelfstandig denkend, onafhankelijk, genereus en boeiend mens. Een mens die zij graag zouden willen leren kennen door haar goedlachsheid, optimisme en genietend van het leven.

Exclusieve aandacht, een simpel goed glas wijn en alle tijd van de wereld en wezenlijke interesse voor die andere mens. Die mens die ooit 'jouw' kind was. Dat werkt magisch........

Ik weet niet de geslacht van je kinderen, maar bijvoorbeeld 1x per jaar met zn allen een cursus/workshop doen. Kost dan wel weer geld, maar misschien kun je het als onderdeel van je verjaardagscadeau aan hun vragen? Er zijn zoveel leuke workshops, denk aan koken, creatief etc. Maar ook een activiteit zoals wadlopen (weet niet precies waar je woont) kan enorm gezellig zijn met de hele familie. Verder is het vooral belangrijk (zoals de anderen al zeiden) je niet teveel goedbedoeld advies geeft. Dit kan namelijk heel benauwend zijn.

Een gratis optie: misschien vinden je kinderen natuurwandelingen ook leuk? http://www.staatsbosbeheer.nl/Activiteiten.aspx Kun je leuke routes vinden in jouw omgeving.

Veel plezier!

Uhmmm tja, weet je, de paradox in je verhaal is dat er iets niet "vrij's" zit wanneer jij je kinderen vraagt langs te komen. Dit komt omdat je erover nadenkt en met het erover nadenken verdwijnt de vrijheid. Je kunt je vraag nog zo open en vrij stellen, daaronder zit een verwachting/ hoop nl. dat je kinderen graag wilt zien. Snap je dit?

De enige manier om dit te doorbreken, is door open en eerlijk naar je kinderen te zijn.

Bijvoorbeeld:
Je kunt beginnen met te zeggen dat je het lastig vindt hen te vragen wat je graag wilt vragen omdat ze hun eigen leven hebben en ver weg wonen. Vertel ze dat je ze erom bewonderd en dat je trots op ze bent. En vertel ze dan dat je het heel fijn zou vinden wanneer ze langskomen en dat je dan graag iets leuks met ze wilt doen.

Wees vooral open en eerlijk en durf jezelf kwetsbaar op te stellen, dat maakt je sterk en voorkomt teleurstellingen. Je kunt dan nl niet teleurgesteld worden omdat je spreekt vanuit jezelf.

Succes!

Ik heb begrepen dat jullie ver uit elkaar wonen.
Heeft u het er weleens met ze overgehad wat de reden is dat ze zo weinig komen. Misschien hebben ze zelf wel een idee.
Gaat u weleens naar hen toe?
Ik zou zeggen dat u ze graag wat meer wilt zien, maar niet weet hoe u dat aan moet pakken. Ik ben van mening dat als je er over praat je er vaak wel uit komt en anders in ieder geval weet waarom ze zo weinig komen. Er over praten is niet altijd de makkelijkste oplossing, maar je weet wel waar je aan toe bent

Uw vraag had hier helemaal niet hoeven te staan.

Het blijkt dat uw kinderen volwassen pubers zijn en nog niet de leeftijd des onderscheids hebben bereikt.

In het verleden moeten er gebeurtenissen aan ten grondslag hebben gelegen dat de contacten verwaterden.

Normaal is het zo dat hechte families elkaar bezoeken en dat men elkaar niet hoeft te overlopen.

Maar verjaardagen, vader en moederdag, een gezamenlijk bezoek aan het graf van een dierbare die niet meer onder ons is, christelijke feestdagen etc, dat zijn toch de normale dingen die je met elkander deelt.

Wellicht hebben de partners van uw kinderen een negatieve invloed op het geheel.

Helaas kunt u uw kinderen niet meer veranderen of dwingen vaker een bezoek af te leggen.

Indien er ook maar enige wrijving is tussen uw kinderen en hun partners onderling, nodig ze dan apart uit voor een weekend.

Treedt ze met open hart tegemoet, laat ze merken dat ze bijzonder zijn en meer dan welkom.

Geniet van elk moment van uw samen zijn.
Speel niemand tegen elkaar uit.

Rakel ook geen negatieve dingen uit het verleden op.
Raadpleeg de kluswijzer als uw gasten weer veilig thuis zijn.

Ergens heb ik de leeftijden van je kinderen gelezen, 25 en 28, en dat is volgens mij de leeftijd waar je zo enorm aan het presteren bent dat je moeder er gewoon bij inschiet. Dat ze je bellen als er iets belangrijks is, herken ik wel hoe ik het bij mijn eigen ouders deed. De erkenning van je ouder is nu eenmaal heel belangrijk. Als ze wat meer gesetteld zijn, of meer rust in hun leven hebben, denk ik dat het contact op een natuurlijker manier plaatsvindt.

Ik snap jou wel dat je wilt dat contact op een perfecte volwassen manier verloopt, maar ik denk dat het nu te moeilijk is voor hen om dit te geven. Jouw behoeftes liggen op dit moment anders dan hun behoeftes, maar dat wist je al ;-)

Verder vraag ik me af, zijn er spanningen of gedoe geweest, waardoor het voor hun niet aantrekkelijk is om (spontaan) contact/bezoek met je te hebben? Want ondanks mijn bovenstaande tekst, blijf ik het toch ook vreemd vinden dat ze je blijkbaar een jaar (of langer) gewoon niet zien of opzoeken. Wat is jouw aandeel hier in? Ben je (te) negatief over je eigen leven en toon je geen oprechte en warme belangstelling voor hun leven? Ben je zelf zo ver weg gaan wonen of hun, want 200 km kost nu eenmaal heel veel tijd (en energie).

Wat is je eigen idee over waarom ze je blijkaar in een jaar niet opzoeken? Dat mis ik een beetje in je verhaal.

Maar om echt antwoord te geven op je vraag:
Vraag of ze langskomen voor je verjaardag, bel eventueel na, of vraag gewoon waarom ze niet komen.

En voorstellen om iets te gaan doen zou ik niet doen. Als ze er zijn moet je lekker met elkaar bijkletsen (laat hen hun verhalen vertellen, dat smaakt ongetwijfeld naar meer voor hen). Verwacht niet dat je je eigen verhaal kwijt kan, daar zoek je maar een ander voor.

Naar mijn idee is loslaten het beste wat een ouder kan doen naar volwassen kinderen. En dan bedoel ik niet de moederrol loslaten of de opvangrol maar de opvoedrol. Op een bepaald moment is het goed om je als moeder (ouder) bewust te worden dat je niet meer hoeft op te voeden. Kinderen gaan hun eigen weg en hebben geen behoefte aan hun ouders op die leeftijd van jouw kinderen omdat zij bezig zijn met hun eigen leven te ontdekken, in te richten. Met inclusief het recht om hun eigen fouten te maken. Ze bellen je alleen als er problemen zijn zeg je: wat heerlijk dat ze je blijkbaar toch wel zoveel vertrouwen. En als ze bellen vragen ze een luisterend oor, en erkenning, wát ze ook doen, van hun moeder. Je luistert en troost zo nodig. Als kind heb je altijd die erkenning stiekem nodig van je ouders ( en ik als ouder heb trouwens ook erkenning van mijn kind nodig...).

Ik zie ze ook maar 2 á 3 keer per jaar, hooguit.
En ja, eerlijk gezegd geniet ik me dan suf van ze :-)

Mijn eigen moeder vond dat de kinderen meerdere malen per maand hóórden te komen, ze was een lieve vrouw maar pushte. Waarop we dan als kinderen niet meer zo hoefden... Ik zeg niet dat jij dat doet maar kinderen zijn gevoelig voor de ondertoon -...want jullie komen tóch al zo weinig...- ook al zeg je de woorden niet. Door die toon weg te laten laat je de opvoeding los, en hen vrij. Ik wil mijn kinderen niet vaker bij mij hebben als ze geen zin hebben, ik vind het belangrijk dat ze graag komen. En als dat dan maar 2, 3 keer per jaar is en ze er net zo naar uitkijken als ik: Graag!
Wij zijn pas uit eten geweest met geld voor hun en mijn verjaardagen dat ik gespaard had. Ze vonden het leuk!
Ik heb van/door mijn moeder geleerd om niet te sippen over wat ik te weinig krijg van mijn kinderen maar om onvoorwaardelijk te genieten van wat ze wel kunnen geven.
Daarbij is het dan voor jezelf, als ouder, belangrijk een eigen invulling aan je eigen leven te geven die voor jou waardevol is, dan hoeven de kinderen ook niets op te vullen.
En gek, nadat je dan 100 keer je tong bijna hebt afgebeten omdat je vond dat ze bepaalde dingen echt véél beter anders konden doen maar het bewust niet wilde zeggen omdat ze niet om je mening vroegen, gek...dan kunnen ze zomaar ineens opbellen om je te vragen of je een weekend komt.
En dat wens ik je toe.
Liefs, Kristal

Mijn gedachte is zelf bij ze op bezoek te gaan en oprecht geinteresseerd zijn of praten.. veel praten.. aandacht geven.

loslaten en jezelf zijn. want je kunt een ander niet veranderen of van mening doen veranderen, maar je kunt wel aan jezelf werken. Werk aan jezelf zoals JIJ wilt zijn, niet zoals een ander wilt dat jij bent. Ook je kinderen niet. Ga dan zelf eens op de koffie. Praat niet over hoe graag je ze wilt zoen bij jou thuis. Hou het op leuke dingen en toon interesse in hen en in wat ze doen, als in interesse, vind dingen leuk gewoon omdat zij het doen. Vertel ze niet hoe ze het moeten doen, omdat het zo beter kan. Ga met ze om op een ontspannen manier, dan hebben ze alle reden om uiteindelijk ook jou op te zoeken en misschien wel meerdere keren per jaar of uiteindelijk zelfs eens per week.

Toen mijn moeder nog leefde, bezocht ik haar wekelijks. Wat ik fijn vond bij haar was dat ze nooit oordeelde. Ze had wel eens goedbedoelde adviezen, maar accepteerde het wel als ik mijn eigen manier had. Er was weleens een meningsverschil maar dat was kort maar krachtig. We konden onze eigen mening hebben en die was recht door zee. Ze oordeelde mij niet om wat ik deed in mijn leven, maar als ik haar om hulp vroeg dan was ze er, no matter what. liefdevol, zij was liefde. En ze is nog steeds liefde, in de vorm van een engel. Liefde. Geen dure kado;s, geen dure dagjes uit, maar dat je een liefdevolle moeder bent, die open en eerlijk durft te zijn, dus die het ook durft toe te geven als ze ernaast zit en het accepteert dat jullie beiden een eigen mening hebben.
Heb lol met elkaar. Haal die oubollige spelletjes van stal :) ga een gezellige film kijken met zijn allen op de bank met een bakkie chips. Wees zelf weer eens een kind...
Dat soort dingen doet meer dan al die dure kadoo's en materialisme bij elkaar.

Als je ze moet lokken, komen ze niet voor jou. In het ergste geval kweek je juist het verkeerde gedrag.

Het is erg dat het zo is, je kunt die spiraal (in mijn optiek) alleen doorbreken door contact met ze op te nemen. Praat met ze. Bel ze, mail ze, of probeer zelf langs te gaan (als dat kan). Door financiële beloningen in te stellen, kun je juist kweken dat ze alleen maar komen voor dat stukje geld (wat je toch niet hebt).

Sterkte

Wat is er mis?
Je bent toch eens per jaar in ieder geval jarig?
Of heb je je tijdens hun jeugd je zo weggecijferd voor hun geluk dat ze dit ook maar zijn gaan doen.
In dat geval zouden ze eens aangesproken moeten worden.

Ik kan je maar een ding aanraden.
Heb respect voor jezelf en weest gelukkig.
Hang je geluk maar niet aan je kinderen.
Die komen mogelijk pas als je ze niet (meer ) nodig hebt om jezelf te respecteren.

Dit bedoel ik aan jouw adres NIET beledigend.
Ik zou alleen wel eens van je kinderen willen weten wat hen bezielt, ik vind het te treurig voor woorden.....

Ik kom net bij mijn schoonmoeder vandaan (mijn eigen ouders heb ik niet meer) en daar gaan we graag naar toe. het is er leuk voor ons zoontje (11 maanden) omdat ze veel speelgoed heeft en ze niet te panisch is over haar dure meubels en gewoon leuk met hem omgaat. En voor ons is het ook lekker vrij, we mogen doen alsof we thuis zijn.

Ik denk dat je het meeste kans op succes hebt als je voorstelt om met elkaar iets te ondernemen, want dan wordt het niet zo 'bezoekerig' en geforceerd. Ga met elkaar naar de pizzeria, of naar de film en daarna nog naar een café of zo. Van tevoren kunnen jullie bijv. een borreltje drinken bij je thuis zodat je ze ook nog even bij je thuis hebt gehad.

natuurlijk zou het fijn zijn als de kinderen er naar uitkijken hun moeder weer te zien maar als moeder zijnde weet je toch wel of ze het fijn vinden om hun moeder te zien ?zoals ik het lees zitten ze niet echt te springen om uw kant op te komen en zelf zou ik ze dan al helemaal geen klusjes laten doen
ik zie nu ook hun leeftijd en dat heeft er misschien ook wel mee te maken
studeren ze nog? meestal zijn ze druk druk en nog eens druk


om uw vraag te beantwoorden

misschien is een manier om het bij u zelf te houden
ik mis jullie en zou je erg graag willen zien kunnen we wat afspreken ? , en dan hoor je het wel en kan je ze mee laten denken wat ze leuk zouden vinden om te doen

Wanneer je als ouder iets moet doen om het voor volwassen kinderen leuk te maken dat ze U gaan bezoeken is mi al een onjuiste uitgangs punt.

Wat zou U zelf graag willen ?

Het allermooiste zou zijn dat u verteld dat u ze gewoon graag wilt zien ernaaruit kijkt enzov , Het samen bijelkaar zijn hoeft niks tekosten .

Is in geld niet uittedrukken .
dus gewoon vragen /uitnodigen en vertellen dat u dekinderen graag even om uheen wilt hebben .

mn ervaring is dat mn dochter het zelfs erg waardeert als ik het benoem van kom je binnenkort thuis wil je graag ff zien om meheenhebben het thuis zijn met zn allen .

En ik ga zelf naar dochter lief als het me te lang duurt dat we elkaar zien /spreken .

andersom is het net zo belangrijk dat ouders naar kinderen op bezoek gaan zelfs als ze student zijn .!
.