Waarom verwachten we dat het altijd goed gaat met iedereen?

Mijn gedachte is dat mensen op de standaard vraag 'hoe gaat t' als snel geneigd zijn om 'prima' te antwoorden. Zeg je dat het niet goed gaat, dan ben je bijna verplicht om toe te lichten waarom niet en niet iedereen heeft daar zin in. Het maakt ook nog uit wie de vraag stelt, oppervlakkige contacten gaat het vaak niet aan wat er even niet helemaal lekker loopt.

Het pleit voor je dat het antwoord echt iets met jou doet, wellicht kun je nog eens vragen of het al beter gaat.

Soms stuiten beleefdheidsfrasen op de (weerbarstige) praktijk. 'Hoe gaat het?' is zo,n cliché, eigenlijk menen we daar geen donder van, we willen helemaal niet weten hoe het met die ander gaat, maar het is een conventie om die vraag te stellen. Die zelfde conventie gebiedt dat de ander dan antwoord met 'Goed!' al is hij/zij op sterven na dood.
Maar soms is iemand die conventies en etiquette beu en zegt waar het op staat en dan voelen we ons gegeneerd.
Wij vroegen immers niet naar zijn welbevinden, we uitten slechts een beleefdheid.
We verwachten dus niet echt dat het met iedereen goed gaat, we willen het alleen maar horen.
Persoonlijk vind ik de Franse oplossing 'Het gaat.' dan ook een stuk beter.
(ik ben de cedille van Ca va kwijt)

mensen ’‘verwachten’‘ de standaard ...het meest beleefde :

http://www.goeievraag.nl/vraag/vragen-mensen-ergens-aankomt-vinden.9415

Ja, ik heb me dat ook wel eens afgevraagd, maar de vraag: Hoe is het, vraag je eigenlijk meer om het gesprek een beetje op gang te zetten en om beleefdheid te tonen.. zo is dat erin geslopen. en als je zegt: Het gaat niet goed, heb je weer wat uit te leggen en zo.

Er wordt vaak gezegt 'alles komt goed' maar of voor iedereen alles goed komt zoals hij/zij dat wil blijft een vraag voor veel mensen. Bewustzijn speelt een grote rol hier in.

Je wordt gestraft of beloond op je eigen goed of dus slecht verichten daden.
Wanneer je goede dingen verricht zul je goed beloond worden. Wanneer je slechte dingen vericht, al is het ten nadelen van je zelf wordt je alsnog 'gestraft'.
Mensen moeten zijn eigen problemen kunnen inzien en weten te verwerken.
Problemen bestaan niet, het zijn uitdagingen.
Wij mensen leven tussen luxe problemen.
Wanneer heb je dan een echt probleem?
Als je voor de rest van je leven in een cel zit.

Dat komt omdat men ook altijd verwacht dat je 'goedemorgen' zegt als je 's morgens ergens binnenstapt, terwijl het helemaal geen 'goede morgen' hoeft te zijn. Maar je kunt moeilijk zeggen 'klote morgen'.

Onze vraag "Hoe gaat het met je" en het standaardantwoord "Goed" of "prima" is in mijn ogen hetzelfde als de Amerikaanse beleefdheidszin: "We should go out and have lunch sometime". Als je dat niet beantwoord met: "Yes we should" maar met: "Oke, when? I have a free spot next week" wordt je ook vreemd aangekeken.

Sommige beleefdheidsvragen en -antwoorden zijn zo ingebakken in onze maatschappij dat we erg raar opkijken als ineens een oprecht antwoord wordt gegeven op die vraag. Daarbij zal niet iedereen geneigd zijn om te zeggen dat het slecht met die persoon gaat als het zo is. In Nederland houden we graag de schijn op dat alles goed is, want stel je voor dat anderen eens weten dat het minder goed met je gaat...

Ik denk omdat men er vanuit gaat dat je eigenlijk geen antwoord verwacht. Het is vaak een openingszinnetje. Dit gaat natuurlijk niet op bij mensen die je goed kent. Meestal alleen bij mensen die je oppvlakkig kent.
Waarom verwachten we het vaak niet? Simpel omdat niet iedereen zo open is om echt een antwoord te geven wat ze voelen.
Of dit een sociale druk is zou ik zo niet zeggen. Maar om je contacten te onderhouden horen de minder leuke antwoorden daar ook bij. Als het met iedereen alleen maar goed zou gaan, en bij jezelf niet, zou je ook jezelf naar gaan voelen. Zou toch ook eens prettig zijn als een ander ook eens zich minder goed voelt. Brengt evenwicht zou ik zo zeggen.

Natuurlijk verwachten we niet dat het goed met iedereen gaat, maar we verwachten ook niet dat iemand zijn ellende over je uitstort bij de supermarkt.
Meestal groet je mensen die toevallig tegenkomt en soms blijf je staan voor een praatje over koetjes en kalfjes, een oppervlakkig praatje dus. Een van de openingszinnen in dit oppervlakkige praatje is; "Hoe gaat het?". Je verwacht dan het antwoord goed en soms wat aanvullende mededelingen. Maar als iemand heel eerlijk antwoord en zegt "slecht", dan ben je uit je evenwicht. Het voldoet niet aan je verwachtingen. Dit is niet alleen omdat je vindt dat het goed moet gaan, maar je had het niet verwacht.

Zelf kwam ik enige tijd geleden mijn buurvrouw tegen en deed diezelfde openingszin. Ik kreeg als antwoord dat ze kanker had. Ik heb op dat moment wel empathisch kunnen reageren, maar kwam erg ontdaan thuis.
Nu kom je wel vaker ziekte en ellende tegen, maar als je iemand goed kent, groei je daar vaak in mee: Je weet dat iemand zich niet lekker voelt; naar de dokter gaat; naar het ziekenhuis moet voor verder onderzoek; etc. Kortom je bent betrokken bij het leed. De verwerking van het slechte nieuws gaat in stapjes.
Als je iemand toevallig onderweg tegenkomt en het slechte nieuws hoort, ben je totaal onvoorbereid. Het antwoord komt aan als een donderslag bij heldere hemel. Dit maakt goed reageren moeilijk.

Was je dezelfde persoon tegengekomen en je was geïnformeerd over zijn toestand, dan had jij die persoon overigens ook anders benaderd. En zelfs al had hij dan met "slecht" geantwoord dan was je niet zo geschrokken. Je was voorbereid.

We verwachten natuurlijk helemaal niet dat het altijd goed gaat met iedereen, en we willen ook echt niet altijd alleen maar de leuke dingen horen. Maar hoe gaat het er mee is eigenlijk in onze taal (en eigenlijk in bijna alle westerse talen) DE openingszin bij het ontmoeten van iemand die je kent.

Het is een aanzet tot het vervolgen van het gesprek, bijvoorbeeld met de melding van wat er in de tussentijd is voorgevallen, of een eenvoudig kort 'goed' , waarna het gesprek over andere zaken kan gaan.

How do you do / wie gehtst / commant ca va / como estas en ook hoe gaast het ermee hebben we natuurlijk in heel veel verschillende smaken, die zonder dat iemand de precieze regels kent, in de regel juist geinterpreteerd en beantwoord is.

Al zit je nog zo diep in de shit, tegen een oppervlakkige bekende die hoi, hoest-ie ? roept, zullen we vrolijk 'ja, best' of 'prima' of desnoods 'naar omstandigheden goed' of 'och, onkruid vergaat niet' zeggen. Noch jij, noch die kennis geeft daarmee aan open te staan voor een 'probleemgesprek'. Een goede vriend echter - die zo ook wel zal zien dat er wat is - zal Hee, hoe is het met jou vragen met belangstelling in zijn stem, waarna de deur openstaat om wel even aan te geven wat er allemaal speelt.

Het lijkt dus een cliche-openingszin, maar omdat we hem in zoveel kleuren en smaken kunnen uitspreken en beantwoorden, is het in feite meer een soort van 'ritueel' dat niet één vaste betekenis of inhoud heeft. Mar met de verwáchting dat het 'wel goed zal gaan' heeft het niks te maken. Hooguit verwacht je negen van de tien keer dat antwoord ; niet omdat het per se goed gaat, maar omdat het niet de bedoeling is dat het gesprek over problemen gaat. Van beide kanten.

Stel het gaat niet goed, je hebt een ziekte of wat anders. Je hebt momenteel dan ook echt een baaldag daarom. Dan heb je ook zeker geen zin daar dan met een ander over te hebben.
Je hebt waarschijnlijk geen eens zin om een babbel te houden.

Ook wil je de ander daar niet mee belasten. Het is immers jouw probleem. Een ander kan er daar op dat moment niet aan doen.
Waarschijnlijk wil de ander dat ook helemaal niet.

Dus als iemand zegt "goed hoor", loop dan maar door want een babbel wilt hij ook niet. Of draaf ik nu door:-)