Waarom stelt de een liever vragen en geeft de ander liever antwoorden?

Als ik iets wil weten google ik even of zoek het op, en in 99 % van de gevallen is het dan niet meer nodig om een vraag te stellen. Gelukkig zijn er weer andere mensen heel creatief in het stellen van vragen die OF niet eens in me opkomen, OF waarvan het nooit in me opgekomen is ze te stellen. Dat zijn dan meestal discussievragen.
In alle tijd dat ik hier zit heb ik nog geen 30 vragen gesteld en ruim 1000 keer geantwoord, dus een echte vragensteller kun je me niet noemen denk ik.

Ik vind het absoluut knap dat sommige mensen meer dan 10 vragen per dag kunnen stellen, al is in dat geval het niveau van de vragen niet altijd even sterk het antwoorden waard.

Daarnaast heb ik een vrij brede interesse en me in vrij veel onderwerpen in enige mate verdiept, dus veel vragen heb ik wel een soortement van antwoord op. En als het een vraag is die te googelen is, is het natuurlijk helemaal een eitje om te proberen een zo compleet mogelijk antwoord te geven. Maar er zijn ook vragen (en hele expertise-gebieden) waar ik absoluut niks van afweet hoor, en daar doe ik dan ook gewoon niks mee. Vijftig vragen per dag beantwoorden lukt me dan ook nooit, simpelweg omdat er niet zoveel vragen zijn die een antwoord waard zijn of waar ik een antwoord op weet.

Als ik een vraag zou moeten bedenken die niet makkelijk te googelen is of waar ik interessante antwoorden op verwacht, ben ik de halve dag aan het nadenken voor ik er eentje heb joh; dat schiet echt niet op. Maar als ik een interessante of prikkelende vraag zie, rolt het antwoord er zo uit. Ik denk dat ik mijn 'waarom'-periode inmiddels grotendeels heb afgesloten (al heeft die tot na mijn twaalfde geduurd, tot ergernis van mijn ouders) en het aantal vragen dat spontaan in me opkomt gewoon niet meer zo groot is. Anderen hebben daar juist weer een meesterlijk talent voor.

Een heel enkele keer echter zie je achter elkaar rijen vragen komen die rechtstreeks van een site met interessante moeilijke weetjes ofzo lijkt te komen ; dat vind ik dan weer erg flauw.

Ze zeggen wel eens : één gek kan meer vragen dan 1000 wijzen kunnen antwoorden, maar dat vind ik flauw. Zonder die vragen stonden we mooi allemaal met de mond vol tanden. Bij mij is het ook beslist niet omdat ik alles al weet, maar meer dat ik er gewoon niet op kan komen. Op de vraag dus, het antwoord lukt me meestal wel.