Waarom zijn het altijd de mensen van wie je het het minst verwacht die een eind aan hun leven maken ?

Een symptoom dat kan voorafgaan aan een zelfmoord poging is het praten van de suïcide over zelfmoord of uitspraken als 'ik ben mijn leven moe'. Deze uitspraken worden vaak niet serieus genomen door de directe omgeving. Het is belangrijk om hier toch eens over te praten met de persoon in kwestie en er voldoende aandacht aan te besteden. Dit is een moeilijke opgave als de suïcide al geruime tijd aan zelfmoord denkt, daar de suïcide in deze periode zeer gesloten is, hij heeft reeds alle hoop op aandacht opgegeven. Deze geslotenheid is dus een ander symptoom dat vaak zeer goed merkbaar is, maar deze geslotenheid kan vaak fatale gevolgen hebben. Wanneer de suïcide steeds alleen vertoeft en in zichzelf bezig is, geen uitlaat meer geeft, dan gaat hij zichzelf voortdurend confronteren met de voordelen van 'er niet meer zijn'. Hoe langer hij zo denkt, hoe meer hij zeker van zijn stuk raakt om uiteindelijk toch maar zelfmoord als uitweg te nemen.

binnenvetters, je ziet nooit aan ze als ze problemen hebben. je zegt het zelf al: altijd een goed humeur. dit zijn vaak de mensen die andere menesen niet met hun problem willen lastigvallen en kroppen het op. de zeurpieten zo gezegd uiten zich al genoeg door te klagen en te zeuren.

Omdat je die ziet als sterke, onverslaanbare mensen met de nodige kracht... en juist dat masker valt op een gegeven ogenblik af.. en dan kan die persoon niet meer verder..

Mensen die er 'vaak' over praten, schreeuwen eigenlijk om aandacht. De mensen die er niet over praten, doen het omdat ze echt een einde aan hun leven willen maken.

Omdat deze mensen er niet over praten maar het ineens doen. De muren die ze om hen heen hebben kan niemand doorbreken vaak. Vaak lijken ze heel blij maar zijn dat dan absoluut niet. Ik kijk vaak altijd naar de ogen van iemand. Daar is de ziel in te zien. Vaak kijk ik verder dan wat mensen zeggen. Ook naar lichaamstaal kijken.

We kunnen vaak niet kijken dan de oppervlakte. Wat er allemaal onder schuilgaat aan zorgen, depressieve gevoelens, levensmoeheid, negatieve gedachten is vaak erg moeilijk in te schatten. Zeker als deze mensen wat verder van je afstaan en ervoor kiezen deze gevoelens voor zichzelf te houden.

Het zou andersom ook vreemd zijn als we juist wél verwachtingen hebben in die richting. Veel mensen die tot deze beslissing komen lijden in zichzelf en willen een ander niet met hun zorgen en problemen opzadelen. Dat er veel vrienden omheen hangen, zegt niets over de eenzaamheid die iemand van binnen kan voelen en juist probeert te verbloemen. Daardoor is het schokeffect ook vaak zo groot.

De buitenkant zegt dus niet alles en soms helemaal niets over wat er van binnen allemaal gebeurt. Stille wateren hebben soms zeer diepe gronden...

Als je de vraag omdraait en jezelf afvraagt, van wie verwacht je het dan wel...
Niet persé van de mensen die erover praten, want dat gebeurt volgens mij niet gauw.
Van welk type mensen zeg je achteraf dan dat je 'het wel had zien aankomen'?
Ook dat zal niet of nauwelijks het geval zijn.
Daarom is het altijd zo schokkend als het gebeurt.
Misschien wel juist met die mensen die 'te goed zijn voor deze wereld'.