Waarom is het zo moeilijk voor heel veel mensen geluk in de liefde te vinden?

Daar zijn zo ontzettend veel redenen voor.

- Bindingangst, verlatingsangst.
- Slechte ervaringen met mannen/vrouwen.
- Gewoon geen geluk.
- Liefde komt vaak maar van 1 kant.
- Teveel verwachtingen van een ander.
- Word niet snel verliefd.
- Afwijkende voorkeuren in de liefde.
- Je bent niet monogaam.
- Heel weinig mensenkennis.
- Geen zelfvertrouwen waardoor je niet snel op iemand afstapt.
- Geld ook voor verlegenheid.
- Persoonlijkheidsstoornissen.
- Je hebt er geen tijd voor.
- Enz...

Toegevoegd na 11 uur:
- heel veel mensenkennis ---> zie reactie

Ik zie het ook veel in mijn omgeving. Bij sommige mensen lijkt het of ze 'te graag willen' en eigenlijk te hard hun best doen om iemand te vinden waardoor ze minder leuk zijn dan als ze gewoon doen.

Een vriendin van mij kan niet goed alleen zijn, ze vindt het vreselijk, gevolg is dat ze steeds opzoek is naar een vaste vriend om leuke dingen mee te doen maar eigenlijk ook om mee samen te wonen, dat geeft ze ook openlijk toe. Dat werkt absoluut niet, ze wil te snel te veel (ze begint vrijwel direct over samenwonen) en geeft daardoor de relatie geen eerlijke kans. Zelf heeft ze het volgens mij niet eens door dat ze mannen er juist mee wegjaagt, ik heb er wel een keer met haar over gepraat.

Soms lijkt het ook wel alsof sommige mensen gewoon stomme pech hebben en de juiste persoon maar niet tegenkomen. Als je dan genoegen neemt met iemand, maar het is niet je 'droom partner', dan denk ik dat je misschien wel een gelukkig leven kan leiden, maar ik krijg niet de indruk dat deze mensen echt geluk in de liefde hebben gevonden.

Maarja ik heb misschien makkelijk praten want het is gelukkig ook niet voor mij van toepassing.

Dat komt volgens mij met name omdat de eerste indruk
vaak niets zegt over hoe gelukkig je met deze persoon kunt worden. Uiterlijk zegt wel iets niet maar lang niet alles.

Ik denk zelfs dat mensen die elkaar via internet ontmoeten vaak een betere basis hebben om gelukkig te worden. Voordat ze elkaar irl gaan ontmoeten hebben ze al heel veel karaktertrekken, overeenkomsten en
verschillen via de mail etc. de revue laten passeren en
dat is bij liefde op het eerste gezicht nog maar afwachten en dan moet je dus een lot uit de loterij treffen.

ik ben ook een geval, en het komt hellaas doordat de mens meestal uiterlijk belangrijker vind dan innerlijk.

Toegevoegd na 36 seconden:
grotendeels dan, het heeft natuurlijk ook andere oorzaken.

Sommigen hebben sowieso moeite om contacten te leggen, waar anderen dat schijnbaar makkelijk doen.
Vaak is dat een kwestie van verlegenheid of angst om een blauwtje te lopen.

Je kunt beter heel lang wachten om de ware te ontmoeten dan je te snel vast te klampen aan een persoon die achteraf niet voor jou bestemd (geschikt) blijkt te zijn.

Omdat daarvoor twee voorwaarden heel belangrijk zijn maar zwaar onderschat worden : tevredenheid en zelfopoffering. Wie zichzelf altijd op de 1e plaats zet en alle impulsen najaagt omdat die op dat moment voor jezelf beter voelen, zal nooit gelukkig kunnen worden in een relatie, omdat je daarvoor een basis van gelijkwaardigheid nodig hebt ( en soms hard moet werken om de relatie leuk te houden en impulsen van buitenaf (nieuwe verliefdheden) te onderdrukken. Blijkbaar is dat niet meer van deze tijd.
Niet voor niets lopen heel veel relaties al stuk als de eerste fase voorbij is, de eerste stress-periode aanbreekt dat het allemaal niet meer altijd even leuk is en je door andere dingen in beslag wordt genomen. De kans dat je een op het oog leukere partner tegenkomt is dan erg groot, en wie toegeeft aan die impuls zit met een beetje pech zodra de roze wolk voorbij is weer met een nieuwe relatie met dezelfde problemen. Zo ken ik vrouwen die al vier of vijf partners verder zijn (vaak met van allemaal minimaal een kind) en het geluk in de liefde maar niet blijken te kunnen vinden, omdat ze niet naar geluk in de líefde zoeken maar naar een constant opwindende relatie/eeuwigdurende verliefdheid, en helaas, die bestaat niet.
Geluk in de liefde vind je alleen wanneer je een partner hebt gevonden/gekozen die goed bij je past, die een vergelijkbare (niet per se dezelfde) achtergrond en niveau heeft, dezelfde ideeën grofweg voor de toekomst, min of meer dezelfde of verenigbare normen en waarden, en er vervolgens allebei bewust en actief voor kiest goede en slechte perioden met elkaar te delen en samen te groeien. Wanneer daar te veel onrealistische verwachtingen bijkomen, of je niet kunt omgaan met en praten over de constant veranderende gevoelens voor elkaar, zul je je misschien bij vlagen heel gelukkig in de liefde voelen, maar geen liefde voor het leven kunnen houden. En dat is jammer, want na elke slechtere periode breekt een leukere aan. Die fase kom je met steeds nieuwe relaties nooit aan toe.
Verliefdheid is geweldig, maar erg tijdelijk. Ware liefde is voor altijd, maar komt in tegenstelling tot verliefdheid niet vanzelf. Naarmate mensen minder bereid of zelfs gewend zijn ergens moeite voor te doen en van tijd tot tijd hun eigen wensen opzij te schuiven, zal het aantal langdurige relaties eerder nog verder af- dan toenemen. Heel erg jammer voor de kinderen die er uit voortkomen, want die betalen uiteindelijk de prijs.

Op ieder potje past een deksel. mischien dat sommige mensen te kieskeurig (stellen hoge verwachtingen) zijn of bindingsangst hebben dat kan natuurlijk ook. Voor jongeren die vrijgezel zijn, en niet graag uit gaan vind ik dat niet zo gek.

Tja, even weer Herman Finkers aanhalen: Mijn schoonouders konden geen kinderen krijgen.

Maar even serieus. Als ik echt de ware tegenkom zal het misschien anders zijn, maar tot nu toe ben ik nog niet de persoon tegengekomen waar ik al mijn vrijheden voor wil opgeven, waar ik alle avonden van de week bij wil zijn. Tja en als hij me het liefst 7 dagen in de week ziet en ik vind 3 wel meer dan genoeg...
Bindingsangst zal het ook wel zijn dus.

(komt nog bij dat ik nu ook niet bepaald miss universe ben)

Er zijn al veel waarheden over gezegd. Nog een korte toevoeging van mijn kant; omdat ik denk dat veel mensen te hoge eisen stellen aan liefde en niet voor minder willen gaan dan perfectie en het toppunt van geluk. Wanneer je de lat te hoog legt, maak je het jezelf erg moeilijk. Perfectie bestaat niet en geluk moet je samen maken.

Liefde is geen zelfstandig naamwoord, maar een werkwoord. En dat wat aandacht krijgt groeit.

Liefde is van nature een interactie tussen (ten minste) 2 personen, hoe meer hoe ingewikkelder. Maar om het even op 2 personen te houden: iedere interactie tussen mensen is complex. Als je dan ook nog samen een leven moet proberen op te bouwen, pfoeh, het is eigenlijk elke keer een wonder als het wel lukt een relatie te vinden en in stand te houden.