Waar hebben we meer aan pragmatisten of utopisten, en waarom?

Als dit de keuze is, zeg ik: pragmatisten. Het probleem met utopieën is dat ze al snel zó zeer als het enige juiste worden gezien, dat in de gedachte van utopisten ieder middel geoorloofd is om de utopie te bereiken of in stand te houden. In Utopia van Thomas More wordt dat heel mooi geillustreert: het klinkt als een geweldige samenleving, tot je bij het deel komt waar andersdenkenden zonder pardon gedeporteerd worden als bedreiging van de utopie.

Overigens is pragmatisme een veel misbruikte term. Pragmatisme kan namelijk nooit op zichzelf staan. Pragmatisme houdt in dat je maatregelen niet neemt naar aanleiding van een ideaal, maar op basis van wat het beste werkt. Maar om te bepalen wat het beste werkt, moet je éérst bepalen wat het doel is, daar heb je alsnog een duidelijk idee voor nodig van wat goed en wenselijk is. Je kunt dan ook bijvoorbeeld zowel pragmatische socialisten als pragmatische libertariërs hebben, en wat zij precies als pragmatisch beschouwen, daar zal een wereld van verschil tussen zitten.

Aan een goed evenwicht. Ik denk wel dat dat evenwicht moet bestaan uit meer pragmatisten dan utopisten (denk dat de wereldeconomie zou stagneren als ineens iedereen besloot filosofie te gaan studeren).
Het "gewone werk" moet gedaan worden, we moeten roeien met de riemen die we hebben.
Maar hier en daar hebben we wel een utopist nodig die het boeltje overziet en ons kan wijzen op wat we allemaal nog meer kunnen bereiken.