Helpt de 'hulpverlening' vooral zichzelf ?

De een z'n brood is de ander z'n dood.

Er zijn inderdaad talloze hulpverleningsorganisaties.
Instanties als kinderbescherming, zorginstellingen etc. zijn erg belangrijk voor de sociale zekerheid. Als men echt problemen heeft kan men altijd wel Ergens aankloppen.

Als je kijkt naar organisaties of stichtingen voor daklozen of verslaafdenzorg, zijn dat er veel te veel. Als al deze organisaties zouden fuseren, snijd je daarmee in de kosten plus dat er beter zicht komt op alle probleemgevallen. Door een geïntegreerde samenwerking tussen verschillende hulporganisaties kan de kwaliteit van de dienstverlening ten goede komen. Het probleem is alleen dat al deze organisaties al een directeur hebben, een pand hebben, medewerkers hebben...

Als ALLE hulporganisaties, groot en klein, bedeeld en minder bedeeld, samengevoegd worden tot 1 grote, algemene en eenduidige hulporganisatie waar iedereen, met wat voor probleem dan ook, terecht kan, zal dit resulteren in een kostenverlaging en een beter inzicht in de problemen van de cliënt. Er hoeft dan immers van de cliënt maar 1 dossier op 1 locatie beheerd te worden. Door middel van autorisatie zou je nog kunnen bepalen welke informatie wel en niet tot de beschikking van de hulpverlener staat.
Met de komst van de medisch dossier lijkt me dat niet zo'n groot struikelblok.

Er zullen dan wel veel hulpverleners zonder werk komen te zitten, wat zeker in deze tijd van economische onzekerheid tot weerstand zal oproepen.

Over een jaar of 2 dus serieus naar kijken.

Nederland: hulpverlenersland!
Wij hebben het in principe goed geregeld want we beogen voor wat dan ook een hulpverlener te hebben en dat is in eerste instantie ontzettend goed!
Toch is het scheef gegroeid wat in de vraag heel treffend wordt omschreven. Er zijn zoveel hulpverleners dat er hulpverleners zijn voor de hulpverleners.,
Het is goed dat er voor heel veel situatie's echte hulp is, maar in veel gevallen is het absoluut doorgeschoten.
Vroeger werden veel zaken door de omgeving opgevangen, bijvoorbeeld de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap, syndroom van Down enz. Zijn groeiden op in de familie-of dorpsgemeenschap en werden daar ook opgevangen en verzorgd,(overigens ging daar ook heel veel fout).
Ouderen verbleven op het eind van hun leven bij een van de kinderen en dan werd er voor gezorgd, zij vingen de kleinkinderen op, niet alleen fysiek,maar ook met liefde(soms was die situatie natuurlijk niet zo ideaal). Deze maatschappij is veranderd,onze huizen zijn kleiner, we willen privacy, we willen op reis, we willen doen waar we zin in hebben, dat houdt ook in dat we niet altijd meer de verantwoording nemen voor zaken om ons heen. Daar niet meer de tijd voor nemen of willen nemen. Voor zoveel eenzaamheid als er is in onze maatschappij zijn weer hulpverleners nodig.
En de kwaliteit van die hulpverleners veranderd omdat het vroeger een soort van roeping was nu wordt het wat meer gekozen met heel wat andere motivaties.
De hulpverlening is een groot logge machine geworden met teveel radertjes en teveel burocratie. Mijn schoonzusje is al 30 jaar werkzaam als verpleegkundige. Geweldig gemotiveerd en betrokken. Vroeger kon ze echt alles doen voor haar patienten, nu moet ze urenstaten en minutenlijsten invullen. Verantwoording afleggen aan die manager, die niets van de patient in het bed snapt.
Ik ben de oudste van een groot gezin en wij voedden elkaar op en puberteitsproblemen werden door mijn ouders perfect met elkaar opgelost zonder dat er een maatschappelijk werker aan te pas kwam.
Toch zijn ook deze mensen heel hard nodig, voor de echte problemen, want niet iedereen kan het alleen.
Maar we zijn wel met z'n allen een beetje te ver doorgeschoten.

Ik ben het ten dele met je eens. Maar in elk beroep zit kaf onder het koren. De types die je schetst herken ik wel. Ik heb zelf 30 jaar in de zorg gewerkt van werkvloor tot in het managment. De schuldvraag en dat is het wel een beetje, dat het softe gedoe moet stoppen. Het hangt helemaal af van welke kant je de soort zorg bekijkt. In mijn optiek zit het het in het systeem van de overheid. Er moet juist emotionelezorg komen.
Ik vind; dat de overheid de Emotionele zorg Vergeet
De Bezuinigingen op de thuiszorg en de druk op de mantelzorg gaan ten koste van de intimiteit en geborgenheid tussen patiënt en verzorgende. Op de vast dat zorg ook een hoop energie kost veel in spannend tijd en vooral aandacht. Maar echte aandacht is moeilijk en dat geldt zeker voor de aandacht voor het psygisch welzijn van een zieke. en de Bij de vragen in de intieme sfeer is sprake van sociaal-emotionele zorg, in tegenstelling tot instrumentele zorg waarmee vooral het huis schoonhouden, de voeding, de verpleging ziekenverzorging wordt bedoeld. Meer vrouwen werken tegenwoordig en er zijn veel mensen die verder weg wonen. De zorg is geleidelijk over genomen door kerken en kruisverenigingen. Deze leveren persoonlijke zorg en huishoudelijke zorg maar geen intimiteit, geen vertrouwelijkheid, en geborgenheid. dat betekent dus dat de sociaal-emotionele zorg voor de geborgenheid vrijwel geheel wordt gedragen door partners en familie. Wat kan het toch wonderlijk verlopen met deze zorg. . De sociaal-emotionele zorg komt door tijdsgebrek en vermoeidheid in gedrang. Er is te weinig tijd voor troost, voor liefkozing voor een luisterend oor en voor aandacht. Alle tijd gaat op aan werken eten koken de was doen kinderen begeleiden, boodschappen doen.etc. Bij de overheidsmaatregelen die de laatste jaren worden genomen, wordt dit vrijwel geheel over het hoofd gezien. Het sterke accent op mantelzorg en de bezuinigingen op de thuiszorg dreigen niet alleen de verzorgers te overbelasten, maar ze schaden ook de intieme menselijke relatie`s van de zieke of gehandicapte. Dit gebeurd vrijwel overal bij chronische en ernstige zieken. Zelf moet ik ervan bewust blijven om dit bij mijzelf te voorkomen. Zorgen moet je niet maken maar doen! Addy

Allereerst schiet me bij deze vraag het gezegde te binnen dat de beste stuurlui aan wal staan. (of zitten alles vanachter hun p.c. te bekritiseren).
Inmiddels fuseren heel veel zorginstellingen, waaronder de thuiszorg, ook wordt inmiddels op het management bezuinigd, wat betekent dat verzorgenden er nog meer taken bij krijgen! Bedankt!!!

Op, dat mensen hun eigen verantwoording moeten nemen kan ik dit zeggen: niet iedereen is in staat dit te doen!
Dat is te merken aan het persoons gebonden budget, daar gaan nu particuliere bureau`s mee aan de haal!

Wat de gezinsverzorging betreft: daar is in de tachtiger jaren enorm op bezuinigd, toen werd het thuiszorg en werd precies uitgerekend hoeveel tijd iemand nodig had.(dit gaat nog steeds zo) En dat vele koffiedrinken ken ik ook al niet uit de praktijk.

Op de psychiatrische hulpverlening is ook in de tachtiger jaren enorm bezuinigd wat resulteerde in een groeiend aantal daklozen en overlastveroorzakers. Volgens mij zijn we wat dat betreft, met veel begeleiding, op de goede weg.

Het is juist dat terugtrekken van de overheid dat de problemen veroorzaakt! De verzelfstandiging en marktwerking van de gezondheidszorg is volgens mij een ramp!

Ik zou zeggen: staar je niet blind op individuele situatie`s maar kijk naar het geheel.

Bij deze wil ik mijn, veelal allochtone, collega`s in de zorg bedanken voor hun enorme inzet!!!

Klopt helemaal en als ze dan nog tijd over hebben, dan nemen ze de tijd om anderen te helpen...

Toen ik bij een psycholoog ging zei ik hem dat de maatschappij hem van zijn probleem afhielpen door willekeurige zogenaamde patiënten over de week verspreid bij hem op bezoek te laten komen, om hem van zijn probleem af te helpen...

Je hebt helemaal gelijk, het is uitgestelde opvoeding...

Ik ben het er niet mee eens. Mensen die in de zorg hebben werken gewoon keihard voor hun centen. Vaak zijn het niet de meest makkelijke banen waar zowel fysiek als mentaal heel veel gevraagd wordt van die persoon. Vaak zijn de hulpverleners zelf aan allerlei regels gebonden vanuit Den Haag. Daardoor lijkt het misshien of ze erg moeilijk doen voor een simpel probleem maar dat doet men bewust om maar binnen de regels te blijven. Ik herken ook totaal niet het beeld dat de meeste hulpverleners vooral koffiedrinken en een beetje kletsen. Ik heb veel respect voor mensen die het kunnen opbrengen om letterlijk de shit van iemand anders op te ruimen of weer naar weer een triest verhaal te luisteren of alles uit de kast te halen voor een persoon terwijl er een grote kans bestaat dat deze client weer in dezelfde oude fouten vervalt. Uitzonderingen daar gelaten, maar ik denk dat de meeste hulpverleners zich voor de volle 100% inzetten voor hun werk.

Er zijn wel twee dingen die moeten worden verbeterd. Ten eerste de regelgeving vanuit Den Haag moet beter, zodat hulpverleners niet onnodig worden tegengewerkt door allerlei nutteloze regeltjes. Ten Tweede moeten de verschillende hulpverleningsinstanties beter met elkaar samenwerken.

Ik werk in de hulpverlening dus spreek uit ervaring.
Vaak heb ik het gevoel van ''pappen en nathouden''. Als de cliënt z'n eten, drinken en onderdak maar heeft, is het goed. Dit is vooral op de langdurige opvang, mensen die er voor een lange tijd wonen. Hier wordt de cliënt totaal niet uitgedaagd om zich te ontwikkelen.
Maar ik moet zeggen dat dit op mijn werk wel anders is: wij hebben vaak een bepaalde tijd staan om iemand te begeleiden, daarna moet hij ergens anders gaan wonen. In de tussentijd moeten wij de grootste problemen MET (dus niet voor) de client proberen te oplossen: het werken aan schuldsanering, op zoek naar een vervolgplekje en bij eventuele verslaving doorverwijzen naar de hiervoor bestemde instellingen. Helaas loopt het hier vaak spaak omdat de client wil stoppen en niet meteen opgenomen kan worden.
Er ontstaat veel onmacht bij hen: ze voelen zich te afhankelijk door instellingen en hebben totaal geen eigen inbreng in deze situatie.
Denk niet dat het vaak aan de hulpverleners zelf ligt: ze hebben zich ook aan regeltjes/ wetten en procedures te houden.
Daar loop ik in ieder geval zelf vaak tegenaan.
Natuurlijk zitten er rotte appels tussen, maar dat is bij elk beroepsveld zo.
Ik denk dat er structureel van hoger hand dingen anders geregeld moeten worden: de cliënt moet weer zeggenschap krijgen over zijn eigen leven, hierdoor krijgt het meer eigenwaarde en zicht in de situatie.

je hebt volkomen gelijk al die hulpverleners zitten zich alleen maar onmisbaar te maken om zichzelf te helpen, te helpen aan een gemakkelijk baantje waarbij absoluut niet kan worden beoordeeld op prestatie, dit doet me trouwens sterk denken aan de politici

En áls de hulpverlening nu eens zowel de ander als zichzelf helpt, dan is toch iedereen geholpen? De hulpvraag'verslaafde' én de hulpgeef'verslaafde' (naar de mate waarin ze voorkomen... misschien valt het aantal per saldo nog best mee). Dat dat geld kost is evident. Maar dat kost "geen hulp" ook.

Bovendien... een samenleving waarin mensen die dat nodig hebben niet worden geholpen, verdient het woord SAMENLEVEN niet.