Er iets van zeggen of je niet mee bemoeien?

Ik vind dat dat eraan ligt hoe goed je haar kent. Als jullie een band hebben kun je er zeker eens iets over zeggen.
Is het contact oppervlakkig en wil je toch graag helpen zeg dan: 'Als je eens wil praten, dan heb ik een luisterend oor.' Dan kan ze zelf kiezen of ze je 'hulp' wil.

Verder heeft iedereen wel eens ruzie, dus wat dat betreft niets mis mee.

En ook seks kan gepaard gaan met gegil, gestamp en het roepen van auw of niet doen. Bij ons tenminste wel. Ik word echter niet mishandeld, wij houden gewoon van een beetje hard...

Toegevoegd op 14-06-2009 00:10:40
Wat ik wil zeggen is dat het ook een beetje aan jezelf ligt. Als je liever niet wilt helpen, bemoei je er dan niet mee. Je brengt alleen jezelf in de problemen. Ben je wel van nature heel hulpvaardig en doe je dat graag, laat dat ddan merken, maar laat de vraag om hulp aan je buurvrouw over. Dring je niet op.

Ik zou zeggen niet mee bemoeien. Ik schrik ook wel eens van een heftige ruzie van m'n bovenburen, maar de volgende dag hebben ze het blijkbaar weer bijgelegd. Als ik ze nou telkens zou zien met blauwe ogen of zo..zou ik denk ik er wel wat van zeggen.

hoi mooie dame,

ik vind dat je altijd moet handelen tegen mensen in je omgeving die de goede sfeer
( die er mijns inziens altijd zou kunnen zijn)
verstoren.

en nu is de kunst , ........ om dat zo slim te doen .......

dat de mensen in je omgeving , dat graag voor je willen doen. ..................... nou ja ..... zo doe ik dat.........

m vr gr dirk

Als je vaker dergelijke kreten hoort, zou ik persoonlijk toch eens heel voorzichtig informeren. Je merkt snel genoeg of dit gewaardeerd wordt of niet. We kunnen allemaal de andere kant opkijken en doen of we niets horen, maar er bestaat ook nog zoiets als begaan zijn met je medemens. En het geeft jouzelf wellicht ook een prettig en rustiger gevoel.

Als het niet gewaardeerd wordt kun je altijd nog aangeven dat je het niet uit nieuwsgierigheid vraagt, maar omdat je je wat zorgen maakt.

Ik begrijp wat je bedoelt, met mijn bovenburen is het ook geregeld zo, alleen dat is een man met zijn zoontje.

Het probleem in mijn geval is ook een taalbarière, ze spreken nauwelijk Nederlands, daarbij komt dat ik niet de indruk heb dat het jongetje echt mishandeld wordt, anders zou ik me misschien wel genoodzaakt voelen om iets te doen.

Als je het niet zeker weet ben je al gauw zelf de gebeten hond als je ingrijpt, maar ik denk dat het een gewetenskwesite is, als je gevoel zegt dat er echt iets mis is kun je altijd proberen daar op een voorzichtige manier eens over te praten, op basis van de indrukken die je dan opdoet kun je besluiten te stoppen of het hogerop te spelen als je dit noodzakelijk acht.

Succes gewenst in ieder geval.

ik heb ook val zulke buren. en zeg maar niets.
jij bent de gebeten hond aan het eind, of de buurvrouw die zich overal mee bemoeid. kom je haar nou blauw tegen is het een ander verhaal.
maar ik denk dat je er het beste buiten kan blijven.
succes

is er geweld bemoei je er dan mee stuur desnoods de politie als je denkt dat er geweld bij is tijdens een ruzie beter de gebeten hond zijn dan een afgeslachte buurvrouw

Het ligt een beetje aan de frequentie waarop het gebeurt. En de tijdstippen. Als het echt heel vaak gebeurt en jij hebt er erg last van, dan kun je het scharen onder geluidsoverlast. In dat geval zou je een brief aan je woningbouwvereniging kunnen schrijven, misschien dat zij kunnen bemiddelen, als je er zelf niets durft te zeggen en in het ergste geval de politie waarschuwen.

Nooit iets van zeggen... Tenzij je een relatie met die buren hebt...

Op het trapgat moet je wel wat zeggen, bv: Mag ik er even langs aub...

Nooit iets van zeggen want je bent meteen medeplichtig of aansprakelijk, maar in ieder geval deel van het schouwspel...

Dat hangt af van de mate van het geweld, het contact dat je met haar hebt, en de mate waarin je betrokken wilt of kunt raken.
Vroeger woonde er in het huis naast ons een jong stelletje, ik denk dat ze begin 20 waren, waarvan ik regelmatig het idee had dat hij haar alle hoeken van de kamer liet zien - en niet op de leuke manier. Ik had niet echt contact met haar, maar ze ging elke dag de deur uit en kwam elke dag ook weer terug, terwijl we regelmatig haar ouders ook zagen op visite.
Ik had mezelf dus wijsgemaakt dat als er dingen gaande waren die zij niet wilde, ze alle mogelijkheid had er aan te ontsnappen : jong, geen kinderen, zelfstandig werk, contact met ouders, en dat het haar (in mijn ogen nogal domme) keuze was bij die l*l te blijven. Achteraf heb ik daar wel eens spijt van gehad, maar we zijn nu tien jaar verder en ik zie ze nog steeds wel eens samen ; misschien heb ik het indertijd wel helemaal niet goed gehoord en was het wel en spelletje. Een jonge zelfstandige vrouw moet toch haar eigen keuzes maken.

Nu woont er in hetzelfde huis al een jaar een zigeunerfamilie van mij nog altijd onduidelijke grootte en samenstelling, waarin huiselijk geweld volgens mij hun manier van communiceren is, verbaal en fysiek. Maar ze doen er allemaal aan mee, de meiden net zo goed als de jongens en de vader, de politie staat regelmatig voor de deur om er weer even eentje af te voeren, hulpverleners lopen in en uit en krijgen totaal geen voet aan de grond of vat op het geheel, ma zit er maar een beetje tussenin en daar praat ik wel eens mee, die vind het allemaal niet echt leuk maar is blijkbaar helemaal niet anders of beter gewend. Wij halen onze schouders op en hopen dat er een keertje echt eentje een ander voor z'n donder steekt, want het is natuurlijk niet zo best voor het imago van de buurt, al levert het vaak ook een hoop spektakel op in de straat. Maar als ik me er mee ga bemoeien zit ik er straks zelf tussenin ; dank je beleefd. Ik doe gewoon of mijn neus bloedt, en blijf hopen dat één van de vele instanties die zich met de familie bezighoudt nu eens ECHT gaat ingrijpen.

Wanneer ik iets dergelijks vermoed van iemand waar ik echt contact mee heb, zou ik het minimaal proberen in een gesprek boven tafel te krijgen en kijken waar eventueel voor haar hulp te zoeken is. Ze zal het zelf moeten oplossen, uiteindelijk.

Héél lang geleden heb ik een relatie gehad, waarbij we afgesproken hadden "de vuile was binnen ons huis te houden"- en dat deed ik dus ook, zelfs toen er sprake was van, na psychische, ook lichamelijke mishandeling.....
Inclusief blauwe ogen en kaak uit de kom. Maar de glimlach ging met elastiekjes achter de oren als ik de deur uit ging.......Je kunt pas hulp geven als er om hulp gevraagd wordt, en dat gebeurt pas, als degene die het ondergaat het probleem ernstig genoeg vindt om tot de conclusie te komen : nu gaat het niet meer.....Blijf vriendelijk goedendag zeggen, maar vraag niets anders dan :hoe gaat het? Of "gaat het een beetje?" Als het niet meer gaat, zoekt ze zelf haar hulptroepen......

Nogmaals : héél lang geleden !!!! Maar je blijft door zoiets een soort van "ervarings-deskundige".....