Hebben verstandelijk beperkten recht op een zo autonoom mogelijk leven of moeten zij hun hele leven aan het handje worden meegenomen?

Deze mensen zijn in zeer veel dingen zelfstandig, dus ik zou zeggen gun ze die mogelijkheid en spring bij waar nodig.

Ja, maar helaas moeten ze af en toe geholpen worden. Er zijn heel veel verschillende gradaties van verstandelijke beperkingen de een heeft heel weinig hulp nodig en de andere meer. Maar het is niet zo dat zij aan het handje moeten lopen als er sprake is van een lichte beperking. Zij hebben helaas wel hulp nodig omdat de maatschappij soms heel hard is en er in onze samenleving mensen zijn die misbuikmaken ven een verstandelijk beperkte. Voorbeeld en waar gebeurd. Een verstandelijkbeperkte heeft een lekke band en gaat naar de fietsenmaker om de band te laten plakken een normake gang van zaken, of niet soms. De fietsen maker vond het nodig om er maar even een nieuwe op te leggen en hij had een aanbieding voor 80 euro kreeg hij 2 nieuwe anti lekbanden op de fiets en hier schiet dan een verstandelijk beperkte te kort hij vertrouwt de fietsenmaker want in zijn ogen heeft die man verstand van fietsen en gaat dus akkoord, maar hij heeft geen begrip van wat hem overkomt, en dan is een handje nodig.

Iedereen heeft recht op autonomie, maar het is soms lastig ook voor hulpverleners om de grens te weten wanneer je iemands autonomie aantast. Zelf heb ik een paar keer gewerkt in een instantie met visueel meervoudig gehandicapten, op mij komt het over dat deze mensen zo afhankelijk zijn van mijn inzet, het lijkt dan of ze zelf geen inbreng meer hebben, maar als je open staat voor hun wereld merk je dat ze wel degelijk in staat zijn aan te geven wat ze fijn vinden en wat niet. Je moet er alleen voor open kunnen staan, niet geremd door tijdsdruk, en dat is in deze maatschappij helaas te vaak het geval.
Als ik als begeleider, of hulpverlener op een ochtend de verantwoording heb om te zorgen dat vijf mensen, "gewassen en gestreken" hun dag doorkomen, gaat dat ten koste van hun autonomie.
Maar ieder mens heeft een bewustzijn dus is in staat tot enige mate van autonomie.

Als je het over verstandelijk beperkten heb, dan heb je het niet over 1 'soort mens'. Mensen kunnen verstandelijk beperkt zijn maar aan de bovengrens zitten van intelligentiegrens. Deze mensen kunnen prima in staat zijn om een autonoom leven te leiden. Soms hebben ze wat begeleiding nodig, soms niet. Ook kunnen deze mensen kinderen opvoeden. Hier is vaak wel weer veel meer begeleiding voor nodig.

Hoe lager het intelligentieniveau (bepalend voor de mate van verstandelijke beperking) en de mogelijke andere beperkingen (lichamelijke handicaps en aandoeningen) zijn bepalend voor de mate waarin iemand een eigen leven kan leiden.
Maar ook de karaktereigenschappen spelen mee. Sommige mensen met een verstandelijke beperking hebben prima in de gaten dat ze ondersteuning nodig hebben en zullen dat dan ook accepteren.
Andere mensen kunnen eigenwijs zijn (net als niet verstandelijk beperkte mensen) en kunnen vinden dat ze het allemaal prima zelf kunnen. Bij deze laatste groep gaat het nog wel eens mis. En dat is erg jammer, want soms kan iets van begeleiding al een heel verschil maken.

Dat ze recht hebben op een zo autonoom leven staat vast, dat heeft iedereen. Of ze aan het handje moeten worden gehouden is een ander aspect en soms is het inderdaad zo dat sommige mensen veel ondersteuning nodig blijven houden in hun leven.

Zo autonoom mogelijk betekent, in bepaalde situaties van mensen met een verstandelijke beperking, dat een hulphandje, daar waar nodig, gegeven moet worden lijkt mij. Lekkere volzin wel :-)