In hoeverre hebben Nederlandse emigranten zich in het buitenland weten aan te passen in de samenleving?

Als je als Nederlandse emigrant naar het buitenland gaat dan zul je keihard moeten werken.
Je krijg niks voor niks.
En als je jezelf als eerste aanpast aan de gebruiken van het land,dan kom je een heel eind.
Niet iedereen lukt het ,en keren naar verloop van tijd weer terug.
Maar een groot gedeelte heeft het vermogen om zich zo aan te passen,dat hun emigratie succesvol is.

Uit eigen ervaring: Integratie is bloed, zweet en tranen. Wij Nederlanders hebben zelf ook de neiging om in het buitenland vast te houden aan onze eigen dingetjes.

Er zijn Nederlanders die onmiddellijk na emigratie als een speer de taal proberen te leren en zo veel mogelijk contacten met de lokale bevolking zoeken.

Er zijn er ook die zo veel mogelijk in hun eigen groepje blijven zitten, heimwee-clubjes oprichten en eigen schooltjes stichten omdat het onderwijssysteem in den vreemde 'niet deugt'.

Vraag je daarbij ook eens af in hoeverre de lokale bevolking 'in den vreemde' zit te wachten op gezellige contacten met mensen die hun taal nauwelijks spreken en 'hun goeie baantjes in komen pikken'. Wij zijn in het buitenland net zo goed niet altijd even welkom.

In eerste instantie hebben veel emigranten een soort vakantiegevoel: kijk eens hoe prachtig en geweldig het allemaal is in dit land! Na een tijdje begint het gevoel dat je een beetje ontworteld bent, omdat je nog niet precies weet wat je hebt aan al die nieuwe contacten die je hebt gelegd. Zijn het vrienden? Zijn het zuigers? Als er iets aan de hand is, kan je dan op ze rekenen? Pas na 'n jaar krijgen veel mensen een thuisgevoel in plaats van een vakantiegevoel.

Na een paar jaar in het buitenland hebben veel mensen de neiging om situatie in je eigen land rooskleuriger voor te stellen dan hij in werkelijkheid was en krijg je een soort heimwee naar een Nederland dat nooit bestaan heeft.

Het idee dat je in je eigen huis een vreemde taal zou gaan spreken omdat dat goed is voor de integratie van je kinderen, is een illusie. Je kinderen lachen je uit, en die leren de taal sowieso veel beter op school dan door jouw gebrabbel.

Het hangt er denk ik sterk vanaf. Mijn ouders emigreerden in de jaren vijftig, leerden de taal, werkten zich de blubber in de simpele banen die voor hen beschikbaar waren, maar bleven zich tweederangs voelen, waardoor ze zich ook meer op (voorheen) landgenoten gingen richten.
Ze gaven hun kinderen keurig namen in de nieuwe taal, en vervolgens gingen ze met de grote stroom Nederlanders terug naar huis (en zaten die kids met die namen ;p)

Wat ik me vaak afvraag: hoe zit het met NL emigranten die dement worden in hun tweede vaderland? Als het er maar genoeg zijn, zullen er wel speciale afdelingen in tehuizen zijn, zoals je hier Indische afdelingen en inmiddels ook al Marokkaanse, maar je moet er toch niet aan denken - als je geestelijk al zo ontheemd bent.
(Antilliaanse buurman is net naar een verpleeghuis, spreekt nauwelijks NL meer al deed ie dat voorheen wel. Die gaat het dus extra moeilijk krijgen.)

Bedenk ook: voor de eerste generatie "gastarbeiders" gold dat ze absoluut niet gestimuleerd werden om zich aan te passen en de taal te leren, ze waren GASTarbeiders en zouden teruggaan op termijn. Dus Nederland heeft zelf ook wel wat steken laten vallen.
Ook zie je een sterk verschil tussen diverse groepen migranten: de Chinezen blijven van oudsher erg op zichzelf, ook zakelijk; veel Turken beginnen winkels en dergelijke; veel Marokkanen hebben 'gewone' banen en komen dus ook meer in contact met de NL samenleving. (Dit alles even kort door de bocht.)

Ook mijn ervaring is, dat Nederlanders in het buitenland even slecht inburgen als buitenlanders in Nederland.
De eerste generatie spreekt de taal slecht. Wellicht zijn ze iets aangepaster dat immigranten hier gemiddeld zijn. De tweede generatie Nederlanders in den vreemde gaat over het algemeen wel goed.
Een kenmerkend verschil is, dat nederlanders in het buitenland erg neerkijken op Nederland, ze bevuilen graag hun eigen nest. Als je naar de site wonen en leven in Frankrijk gaat, dan zie je hoe geschift een hoop Nederlanders die zijn geemigreerd naar Frankrijk, zijn geworden.

Toegevoegd na 2 minuten:
En als aanvulling op Hippo: als ze ziek of dement worden verhuizen ze als scheldend terug naar Nederland. Als ze in een Frans tehuis komen gaan ze van ellende snel dood; ook dat lost het probleem op.

Nederlanders doen het niet veel beter. Duitsers niet. Uiteindelijk is er een deel dat zich zeer goed aanpast. En een deel dat het niet doet.
Zo zijn er clubs voor duitsers in de VS. Nederlandse verenigingen en winkels in Australie.

Het grootste verschil is dat veel nederlanders verhuizen naar landen waar een gelijke cultuur (op christendom gestaaft) bestaat. En als je huidskleur dan ook past, dan val je niet zo op.

In Nederland is er bv weinig kritiek op de Duitse, Engelse of Franse allochtonen. Spanjaarden hoor je weinig over. Net zoals Polen. De kritiek begint zodra je het over Turken of Marokkanen en Surinamers en Antillianen hebt.

Helaas zie ik dat een aantal nederlanders in Frankrijk precies hetzelfde doen. De taal nauwelijks tot niet spreken, het stichten van een nederlandse gemeenschap en zich daardoor buiten de franse bevolking plaatsen. Dat wordt niet in dank afgenomen. Gelukkig zijn er ook genoeg nederlanders die echt willen integreren in het lokale leven en wel hun best doen.

Ik ken geen ghetto's met kansarme Nederlanders in het buitenland.
Dat zegt wel genoeg denk ik.
Een flink gedeelte van mijn familie zit in Australië (sinds 1946), en die hebben allemaal bedrijven daar. En dan zitten er ook nog verschillende in Engeland, Amerika, Frankrijk en Spanje en of ze werken of hebben er gewerkt en nemen deel aan het dagelijkse leven daar.

Het is erg moeilijk om dat te beantwoorden.
De mensen die op een normale wijze in hun vaderland goed slagen.(als gemiddelde)die slagen in de regel ook in het buitenland.
Heimwee is een moeilijk in te schatten factor,die ook weer afhankelijk is van je geestelijke en lichamelijke gezondheid.
Ga je alleen,man en vrouw of het gehele gezin?Hoe meer mensen in de groep des te kleiner de kans van slagen.Er zijn er altijd bij die niet graag gaan maar die ja zeggen voor de goede vrede.
Kinderen hoe jonger hoe beter.
Dan de vraag waarom ga je naar den vreemde?
Je kan deze lijst veel langer maken en dat moet ook!Je moet je eerlijke antwoorden geven op al deze vragen.
We leven in Nederland in een complexe maatschappij met veel regeltjes.Dit vraagt veel discipline en aanpassing.
Vandaar dat de geslaagde nederlander ook sneller slaagt in den vreemde,hij gaat bewuster weg en weet wat hij wil.