Merkt iemand die lijdt aan het syndroom van Asperger dat hij anders wordt behandeld/buitengesloten?

Het syndroom van Asperger lijdt niet zo zeer tot het niet kunnen socialize met mensen. Maar meer het nut er niet van inzien/er geen behoefte aan hebben.
Het syndroom van Asperger brengt vaak ook een zekere intelligentie met zich mee, dus ik vermoed dat deze mensen best doorhebben dat er anders met hen om wordt gegaan, maar dat het het niet dwars zit of zoiets.

Mensen met Asperger zijn misschien 'sociaal onhandig', maar ze zijn niet totaal opgesloten in een binnenwereld, zoals je soms ziet bij de zwaardere gevallen van klassiek autisme.

Mijn broer heeft Asperger. En ik weet nog dat hij op school héél goed merkte dat hij anders werd behandeld en werd uitgesloten. Hij had ook goed door dat hij zelf een onvermogen had om sociale situaties goed in te schatten en er goed op te reageren, al wist hij niet precies wát aan zijn gedrag precies de aanleiding was voor anderen om hem uit te sluiten..

Dit was lang voordat de diagnose werd gesteld. Hij had het dus echt zelf door, het is hem niet verteld door één of andere therapeut.

Iemand met Aspergersyndroom merkt wel dat hij/zij merkwaardig wordt gevonden.

Ikzelf weet dat,omdat de broer van mijn vriendin ook Asperger heeft.

Hij vindt drukke mensenmassa's maar niks en wordt dan héél onzeker,voelt zich niet op z'n gemak ----zelfs met verjaardagen---- en gaat dan ook daarnaar handelen.

Soms komt hij wat onhandig en "vreemd" over in z'n reacties naar mij of anderen toe(dat zal dus dat gebrek aan adequaat reageren zijn i.v.m. sociale omgangsvormen).

Ik heb het 'm wel eens gevraagd en nu begrijp ik 'm beter.
Inderdaad is hij zich er ook wel van bewust,dat hij daardoor wat anders wordt bejegend dan "gewone" mensen.

Dus kortom: ja,iemand met Asperger merkt wel degelijk dat hij/zij door de anderen anders behandeld wordt en door sommigen misschien ook wel wordt buitengesloten wat betreft bepaalde situaties,omdat die personen hem/haar dan als een soort "last" in gezelschap ervaren en zich er misschien dan wel voor schamen (d.w.z.: ze schamen zich dan voor de reacties van iemand die behept is met Asperger).

Toegevoegd na 1 minuut:
Ff dit nog: de broer van mijn vriendin voelt zich echter niet buitengesloten,want hij heeft een héél rustig en gemoedelijk karakter en kan eig. wel met iedereen goed omgaan.

Ik heb een zoon van 15 met het syndroom van Asperger, en hij merkt wel degelijk wanneer hij anders wordt behandeld of wordt buitengesloten.
Hij zit nu in 4-VWO, in een klas (natuurstroom) waar ze meer bezig zijn met het leren dan met andere zaken, en waar hij met zijn gedrag beter tussen past.

Wat ik de laatste jaren, sinds hij op de middelbare school zit, zeker aan hem heb gemerkt is dat hij bepaalde situaties nu uit de weg gaat, of probeert te gaan waar hij in het verleden is gekwetst. Toen hij nog wat jonger was probeerde hij zich wel te mengen met leeftijdgenoten, maar door zijn onhandige manier van doen, het niet weten wanneer welke opmerkingen gepast zijn viel hij algauw buiten de groep. En dat deed hem best pijn.
Nu probeert hij het niet meer, hij houdt zich bij 2 goede vrienden die hij heeft en gaat de rest uit de weg. Dit is niet alleen omdat hij het niet wil, maar ook omdat hij niet gekwetst wil worden.
Het is wel zo dat hij aan slechts een paar vrienden genoeg heeft, omdat hij meer niet aankan.

Ik heb een zoon van 30 met Syndroom van Asperger, en hij is er zich zeker van bewust. Wilde altijd heel graag vriendjes, maar dat draaide vaak op uit, dat ze hem links lieten liggen, en ook dat begreep hij niet. Nu heeft hij 1 vriend, eveneens met Syndroom van Asperger. Daar buitenom met mij contact, met zijn zus en vader een beetje.
Soms heeft hij tegen mij gezegd "ik zou ook gewoon een vriendin willen hebben, werk en vakanties". Ondanks al zijn pogingen om aan werk te komen, want dat zat hem echt hoog, goed opgeleid en bovengemiddeld IQ, maar het sociale aspect breekt hem op. Hij voelt zich zeker uitgesloten wat werk betreft, een relatie lukt ook niet.