kost de verzorgings staat niet teveel geld en is het wel haalbaar dit vol te houden?

Daarvoor betalen we allemaal premies.
Het is de bedoeling dat men zo een evenwichtige verhouding krijgt.
Zolang er genoeg mensen werk hebben,liggen de verhoudingen goed.
En niet iedereen heeft het geluk om in goede gezondheid oud te worden.
Je kiest er wel voor,maar het geluk is niet altijd met je.

De verzorgingsstaat kost geld. Veel geld. Of het tevéél geld is, is natuurlijk een punt van discussie. Voor alle verworvendheden van de moderne verzorgingsstaat, van prenatale zorg en preventieve vaccinatieprogramma's tot palliatieve zorg voor hen die zeker sterven gaan, tot zorg voor inderdaad inmiddels extreem (veel) oude mensen, betalen we een prijs. Maar op dit moment is die prijs nauwelijks 10 % van ons bruto nationaal product, en je mag je terecht afvragen of dat nu echt zo heel erg veel is.

Wel kan er in de zorg natuurlijk nog een en ander verbeterd worden op het gebied van een overdaad aan management en regelgeving, die OOK een groot deel van het budget afsnoept en ten koste gaat van de echte zorg. En ook op de kosten van dure (merk)medicijnen en medicijnen die chronisch maar onnodig geslikt worden kan best nog wat beknibbeld worden. Naar dat soort punten moet altijd kritisch gekeken blijven worden.

Als samenleving of als buitenstaanders kunnen we heel makkelijk ethische beslissingen nemen over heel zieke en wellicht 'kansarme' patiënten, die nog klauwen vol met geld kosten vlak voordat ze tóch doodgaan, of , erger, hun hele leven geld blijven kosten. Op het moment echter dat het jóuw oude moeder of vader is die daar ligt, of jouw veel te vroeg geboren baby, of jouw doodzieke kind, jouw geliefde, zijn die grenzen ineens van elastiek, en wil je dat al het mogelijke gebeurt om jou geliefde te redden. Al zijn de kosten astronomisch en de kans op succes marginaal.

En ja, het in leven houden van mensen die voor de samenleving alszodanig niet, niet meer of zelfs contra-productief zijn, hoort bij een beschaafd land. Ook daarvoor kiezen we uiteindelijk allemaal op het moment dat we niet willen kiezen voor het laten 'inslapen' van chronisch zieken en verstandelijk danwel lichamelijk gehandicapten, ouden van dagen of mensen met een of andere afwijking. En ik ken eerlijk gezegd maar weinig mensen die die keus zouden willen maken. Dus betalen we de prijs.

Uiteraard is er een grens aan wat we nog willen betalen, maar met nauwelijks 10 % van ons nationaal inkomen, is die grens nog bij lange na niet bereikt. Laten we hopen dat iedereen er voor blijft kiezen een beschaafd land te willen blijven.

Klopt, steeds minder mensen moeten voor steeds meer mensen gaan zorgen. Dat is niet meer vol te houden op den duur.

Het is een kwestie van keuze, in hoeverre zorgkosten via de staat geregeld worden. In ons land is (vergeleken met de rest van de wereld) zorg goed geregeld en voor iedereen beschikbaar.
Jouw vraag raakt het gebied: is het in bepaalde gevallen de moeite (en de kosten) nog waard iemand in leven te houden en moeten sommigen wel zo langdurig door anderen onderhouden worden?
Het hangt van je mensbeeld af, hoe deze vragen beantwoord zullen worden. Vind je dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven en welzijn, zul je je keuze laten vallen op een beleid waar mensen zich (als ze kunnen) vreselijk goed gaan verzekeren en dat ze, als ze bijvoorbeeld zwanger zijn van een gehandicapt kind, dit moeten laten weghalen, of anders zelf de zorgkosten moeten betalen. Cru gezegd, maar wel de realiteit. Verder zul je misschien vinden dat ongezond leefgedrag invloed heeft op wachtlijsten en dat men zich niet moet inspannen om mensen maar ouder en ouder te laten worden, omdat dit de maatschappij economisch gezien niets oplevert, doch alleen maar heel veel kost.
Maar v ind je dat elk leven even waardevol is, alleen al omdat de mens door God geschapen is, zul je eerder kiezen voor een uitstekende zorg voor elk wezen, waar iedereen, verzekerd of niet, geholpen moet worden , want mensen horen hun naaste lief te hebben en te helpen bij moeilijkheden en pijn. Elk kind moet geboren worden en euthanasie is ook niet aan de orde. Hoe ziek of levensmoe iemand ook is.
Tussen deze twee uitersten zijn nog allerlei variaties denkbaar.
Het is goed om voor jezelf eens te bedenken wat jouw uitspraak: ' Ik hou van de verzorgingsstaat' inhoudt voor jou. Er zal toch iets zijn, wat je dwars zit, anders kwam je vast niet met deze vraag. Als je bijvoorbeeld zou neigen tot het eerstgenoemde mensbeeld, betwijfel ik of je wel zo gesteld bent op die verzorgingsstaat. Het kan heel goed zijn dat je , in dat geval, tot het besef komt dat je liefde voor die staat wordt bepaald door de zekerheid ,dat in het huidig bestel, jij en je dierbaren verzekerd zijn van zorg, maar dat je het toch liever enigszins zou liberaliseren.

De verzorging die in Nederland is geregeld voor iedereen kost veel geld, maar het is het ook waard.
Zolang het een ander betreft, kan je er makkelijk van zeggen dat het toch wel duur is en dat we dat met z'n allen moeten betalen. Maar zodra het dichterbij komt, merk je dat de verzorging die we in Nederland genieten precies het verschil is tussen een menswaardig bestaan en leven op de rand van de afgrond.

Of we het kunnen volhouden? Och, er zal her en der wat water bij de wijn moeten worden gedaan. Uiteindelijk kunnen we niet (langdurig) meer geld uitgeven dan wat er binnenkomt, dan zouden we in Griekse situatie terecht komen. En wat er dan moet worden aangepast is natuurlijk arbitrair: AOW een jaar omhoog, zorgverzekering gerelateerd aan inkomen, er zijn nog vele middelen die kunnen worden ingezet.

Maar de verzorging die we hebben hier is een onderdeel van onze welvaart, en dat moeten we proberen zo lang mogelijk vast te houden. Ook al kost dat extra geld.

Nog een klein puntje van overweging: de mensen van 70-80-90 jaar oud, die nu in de AOW zitten en veel medische verzorging nodig hebben, waren wel de harde werkers die de gehele opbouw van deze welvaart hebben mogelijk gemaakt. Die destijds zich veel hebben ontzegd omdat iedereen de tering naar de nering zette. Nu vinden we het vanzelfsprekend dat alle verzorging beschikbaar is, en dan is het ook een verplichting om te zorgen dat juist deze doelgroep nog volledig verzorgd blijft. Daar zal de huidige en toekomstige generatie verdieners wat voor over moeten hebben.

Solidariteit hoort bij beschaving en heeft zijn prijs.

Een samenleving is zo sterk als zijn zwakste schakel.Besparen op verzorgingskosten is pervers.