sinds wanneer is het in Nederland gebruikelijk een regering te vormen op basis van een regeerakkoord?

Sinds 1918.
Toen stelde het kabinet-Ruijs de Beerenbrouck het eerste regeerakkoord op.
Op 2 juli 1918 vonden de eerste Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen op basis van algemeen stemrecht plaats. Hiermee gepaard ging de introductie van het stelsel van evenredige vertegenwoordiging. Dit hield in dat een meerderheid van de stemmen in één district niet langer doorslaggevend was, maar dat alle stemmen voortaan meetelden voor de Kamerzetels.
Grote politieke verschuivingen waren het gevolg. Zo verloren de twee liberale partijen in 1918 gezamenlijk 21 van hun 31 zetels, terwijl de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP) er juist 7 won. Verder kwamen er als gevolg van de lage kiesdrempel ook nog acht eenmansfracties in de Tweede Kamer. Het grootste blok bestond echter uit de confessionele partijen: de Rooms-Katholieke Staatspartij (RKSP), de Anti-Revolutionaire Partij (ARP) en de Christelijk Historische Unie (CHU), die samen 50 van de 100 zetels bezaten.
Op 9 september 1918 presenteerde premier Charles Ruijs de Beerenbrouck (RKSP) daarom een nieuw kabinet op basis van die drie partijen. Hij realiseerde zich echter meteen dat deze coalitie – die moest regeren in politiek zware tijden en bovendien niet over een absolute meerderheid bezat – het zwaar zou gaan krijgen. In een poging om toch te kunnen garanderen dat zijn kabinet de vier jaar vol zou maken, introduceerde Ruijs de Beerenbrouck in 1918 het eerste regeerakkoord. Hierin maakten de betrokken ministers – zonder inspraak van de Tweede Kamerfracties – afspraken over de te volgen regeringskoers, zodat daar later geen onenigheid over kon ontstaan.