Waarom wordt van mening veranderen in de politiek gezien als negatief? zie uitleg?

Voor jou is het blijkbaar vanzelfsprekend dat je je mening verandert als daar aanleiding toe is. Dat is niet voor iedereen het geval (al hangt dat wel af van waar het over gaat).
Vaak wordt veranderen van mening uitgelegd als gebrek aan standvastigheid, onbetrouwbaarheid e.d.
Veel mensen hebben moeite om om te gaan met onzekerheid (lage ambivalentie tolerantie)
Mensen zien politici (gek genoeg) vaak als belichaming van hun eigen meningen en opvattingen. Als die politicus van mening verandert dan voelt dat als een soort verraad.

Omdat mensen graag willen klagen. Veel mensen klagen over de politiek en weten altijd wel wat te vinden. Dan is iemand een draaikont, dan weer te star. Terwijl men zelf weigert om zelf zaken te veranderen. Elke dag komen er nieuwe feiten. Het is imo vreemder als een politicus steeds bij hetzelfde blijft, zelfs als de feiten duidelijk aangeven dat hij/zij niet bij het juist eind had.
Men vergeet dat deze politici voort zijn gekomen uit de Nederlandse samenleving. Dit zijn de beste mensen die wij kunnen voortbrengen. Nederlandse scholen, universiteiten, bedrijven, organisaties brengen deze politici voort. Dit is het beste wat we te bieden hebben.
Maar goed, het is makkelijker om te klagen dan om zelf iets te veranderen.

Omdat de meningen van politieke partijen vastgesteld staan in de programma's waar kiezers op hebben gekozen (althans, dat is de bedoeling)

Omdat politici het volk vertegenwoordigen.
Voordat ze gekozen worden, schrijven ze een verkiezingsprogramma met plannen, standpunten en wensen voor een komende kabinetsperiode. Dat verkiezingsplan kun je zien als een belofte waar je, als stemmer, de politici bij een volgende verkiezing op kunt afrekenen als ze zich er niet aan hebben gehouden.
(Hopelijk) Op basis van dat verkiezingsprogramma kiezen mensen voor een bepaalde partij. Het is dus belangrijk dat politici standvastig zijn, wat hun verkiezingsprogramma betreft.
In de privésfeer mogen ze, wat mij betreft, hun mening zo vaak wijzigen als ze maar willen.

Ik ben het met je eens dat je onder bepaalde omstandigheden rustig van mening kunt (mag) veranderen. Je mening over vele zaken verandert immers gedurende je groei naar volwassenheid en dat is alleen maar goed.
Het probleem ontstaat op het moment dat je iets met anderen (in het geval Bos, de kiezer of zijn collega ministers) afspreekt, toezegt, of nog sterker beloofd hebt. In principe dien je dit soort beloftes na te komen. En als daar probeert onderuit te komen, dan kan dat als draaikonterij aangemerkt worden. Meestal gaat het in die soort zaken niet om nieuwe informatie maar om (eigen)belangen, b.v. electorale.

Als je als particulier een mening hebt is er alles voor te zeggen dat je die zonder slag of stoot aanpas aan nieuwe informatie, argumenten en dergelijke.

Een politicus daarentegen laat zich op grond van een verkiezingsprogramma door kiezers aanwijzen als vertegenwoordiger. Hij moet dan wel hele sterke argumenten ter tafel brengen, wil het aanvaardbaar zijn dat hij hier van afwijkt.

Los van gedane beloften zou een politicus daarentegen de vrijheid moeten hebben zijn menig te wijzigen als de omstandigheden (lees argumenten) daar aanleiding toe geven.

In het verleden is het wel voorgekomen dat een kabinet met economische plannen kwam waarvan alle economen (en de complete oppositie) zeiden dat dat het tegenovergestelde tot gevolg zou hebben van wat het kabinet wenste te bereiken. Balkenende c.s. dreef vervolgens toch zijn zin door en bleek het uiteraard bij het verkeerde einde te hebben gehad. Hij had beter zijn mening aan de nieuwe argumenten kunnen aanpassen.

Het is dus geen zwart-wit kwestie, maar meer iets dat je per geval moet beoordelen.

Maar het wijzigen van je mening zal door de tegenpartij altijd als negatief worden uitgelegd als die dat zo uitkomt.